Heimilisritið - 01.02.1949, Blaðsíða 26

„Svona, svona, farið nii ekki
að sverja neitt. Augu yðar eru
full af leyndarmálum. Þér þekkt-
uð M. Merret. Tiverskonar ná-
ungi var hann, t'rú min góð'?“
„M. de Merret, sjáið þér til,
var glæsilegur maður, hann var
svo hávaxinn, að þér hefðuð orð-
ið að standa uppi á stól til þess
að sjá ofan á hvirfilinn á hon-
um. Virðulegur heiðursmaður,
ættaður frá Picardy. Til þess að'
komast hjá útistöðum við fólk,
þá borgaði hann alltaf kontant.
Sko til, hann var mjög blóðheit-
ur. Ollu kvenfólki fannst hann
vera afar elskulegur“.
„Vegna þess að hann var blóð-
heitur?“ spurði ég húsmóður
mína.
„Mjög líklegt“, sagði hún.
„Þér hljótið að viðurkenna, að'
hann muni hafa haft eitthvað
sérstakt AÚð sig, fyrst honum
tókst að fá Madame de Merret
fyrir eiginkonu. Hana, sem, án
þess að draga nokkuð úr verð-
leikum annarra kvenna, var
langsamlega auðugasta og glæsi-
legasta konan í Vendóme-héraði.
Brúðurin var sannarlega perla.
.Tá, þau voru glæsilegt par í þá
daga!“
„Var hjónaband þeirra ham-
ingjuríkt?“
„Hm! Já og nei. Madame de
Merret var góð kona, þýð í
framkomu, en leið töluvert á
stundum, vegna bráðræðis
manns síns; en þótt hann væri
dálítið stoltur, þá féll okkur vel
við hann. Bah! stöðu sinnar
vegna varð hann að vera það.
Þegar maður er af aðalsættum,
sjáið þér til-------
„Eitthvað hörmulegt hlýtur
þó að hafa skeð, sem orsakað
hefur hinn skyndilega skilnað
þeirra?“
„Ég sagði ekki að neitt hörmu-
legt hei'ði skeð. Ég veit ekkert
um það“.
„Ágætt. Nú er ég viss um að
þér vitið það allt saman“.
„Jæja, þá, herra minn. Eg skal
segja yður allt. Þegar ég sá M.
Regnault fara til herbergis yðar,
f'laug mér í hug, að hann væri í
þeim erindum að tala við yð'ur
út af La Grande Bretéche. En
það er orsök þess, að mig lang-
ar til þess að ráðgast við vður
um atriði, sem legið hefur mér
þungt á hjarta. Eg er viss um,
að þér eruð heiðursmaður, fær
um að' gefa mér góð ráð, varð-
andi málefni, sem ég ekki kæri
mig um að trúa skriftaföður mín-
um fyrir, með tilliti til þess sem
nýlega gerðist í Tours. Ekkja
nokkur í St. Pierre-des-Corps
játaði fyrir skriftaföður sínum,
að hún hefði drepið eiginmann
sinn. Hún hafði, með fnllri lotn-
ingu fyrir yður, slátrað honum
eins og svíni, stungið honum
24
HEIMILISRITIÐ