Heimilisritið - 01.02.1949, Blaðsíða 11

Lúðvig Ander-
sen. Ég var hel-
víti flott.
Það leið víst
hálft annað ár
og ég vissi ekk-
ert um Stein.
Svo var það
einn sólbjartan
sumardag að ég
sá hann allt, í
einu koma á
móti mér á
Bergstaðastígn-
um. Hann brosti
þegar hann sá
mig og við tók-
umst í hendur.
„Hvernig
gengur?“ spurði
ég brosandi.
„Jæja, ekki
sem bezt. Ég er
aftur kominn á
Vífilsstaði“.
„Nú?“ sagði
ég. — Þetta ætlaði að reynast
töluvert erfitt fyrir Stein Snjólfs-
son!
„Já, en ég er á fótum — og —
og ég skóa fyrir sjúklingana, allt
tolkið, og fæ dálítið fyrir það“.
Hann sagði þetta brosandi og
það kendi bjartsýni í rómn-
um.
„Ja-hamm“, sagði ég með upp-
gerðar aðdáun. „Og hvar áttu
heima núna?“
Þá leit hann til mín og augun
ljómuðu af stolti.
„Heima?“ sagði hann. „Gáttu
með' mér hérna svolítinn spöl“.
Og svo gengum við saman
svolítinn spöl. Það var eins og
hann byggi yfir einhverju alveg
sérstöku. Allt í einu staðnæmd-
ist hann — og sagði ljómandi í
framan um leið og hann benti í
lítinn kjallaraglugga.
„Sérðu þessi gluggatjöld?“
HEIMILISRITIÐ
9