Heimilisritið - 01.02.1949, Blaðsíða 55

FERSK OG NÝSTÁRLEG
Framhaldssaga ejtir
FRANZ HOELLERING
(Jana flýr allslaus frú Austurríki til New
York í byrjun stríðsins og kemst í vist hjá
Priseillu Blaithe, stórauðugri, en kenjóttri
stúlku, sem er nýlega skilin við manninn
sinn (Cromore), þótt hún elski hann. Þeim
fellur svo vel saman. að Priscille gerir
hana að stallsystur sinni. John, yngri
bróðir Priscillu, sem einnig er flugríkur,
lítur hýru auga til Jönu og býður henni
út eitt kvöldið. Þau eru nú á heimleið
frá veitingahúsinu, þar sem þau hafa
dansað saman og drukkið kampavín).
John virti hana fyrir sér án þess að
mæla orð. Þegar annar bíll stanzaði ná-
lægt þeim, og þau sáu að tvenn pör
voru að kyssast í honum, ók hann af
stað upp í borgina. En hann stanzaði
brátt aftur.
„Mig langar ekki til að hegða mér
heimskulega." Jönu virtist hann hávær,
enda þótt hann talaði eins og við sjálf-
an sig. Hann reyndi að kyssa hana.
Hann tók hana í faðm sinn, og henni
fannst hann viss í sinni sök, eins og
hann efaðist ekki um, að hún hefði
verið að bíða eftir þessu. Þetta ásamt
óvæntum hranaskap hans gerði henni
auðvelt að hrinda honum festulega frá
sér.
Hann horfði á hana undrandi. „Eg
ætlaði ekki að hegða mér heimsku-
lega. .. En ég er það — bölvaður
heimskingi. Afsakaðu."
Síðan ók hann áfram. Þegar þau urðu
að stanza á vegamótum, sagði hann
næstum reiðilega: „En ég elska þig,
Jana. Ég elska þig.“
Hún leit á hann. „Hvernig veiztu
það?“
„Ég veit það bara, það er allt og
sumt.“
„Það er ekki nóg.“
Hann sagði ekki fleira, unz þau komu
að dyrunum á íbúð Priscillu. „Hvers
vegna er það ekki nóg?“ spurði hann
þá.
„Af því að ef þú ’veizt það bara' —
veiztu það ekki t rann og veru.“
Orðin létu daðurslega í eyrum, þó
hún hefði ætlað þeim að vera skýrum
og hreinskilnum. Hún átti við, að sann-
ar, djúpar tilfinningar gætu ekki fest
rætur í svo skjótum svip. Ástin var ekki
sannfæring, sem menn öðluðust skyndi-
lega, heldur eitthvað annað, sem menn
urðu að læra, rækta með sér, og vinna
til.
„En þú sagðist aldrei hafa verið ást-
HEIMHJSRITIÐ
53