Heimilisritið - 01.02.1949, Blaðsíða 40

og hreint ekki þessir garpar frá
New York“.
„Hún hefur ekki vasaljós,
hvað þá annað“, sagð'i konan
grátandi. „Það liggur hér á hill-
unni. Æ, ég skil ekki hvað hún
hefur verið að hugsa“.
Inni í skútanum var alls ekki
kalt. Onnu leið þar sæmilega,
hún var bara þreytt. Hún ætl-
aði að sitja þar enn um stund
og hvíla sig.
Einhver hristi hana til. Hvers
vegna mátti hún ekki sofa í friði?
Henni leið svo prýðilega.
„Anna! Anna, elskan mín!“
Þetta hlaut að vera draumur.
Kenneth kallaði hana elskuna
sína. Fjarstæðukenndur draum-
ur, en fagur. Ljós féll í andlit
henni, svo að hún fékk ofbirtu
í augun. Æ, hvers vegna mátti
hana ekki dreyma áfram?
Nei, þetta var enginn draum-
ur. Þetta var Kenneth! Hann
hélt einhverju upp að vörum
hennar, brennheitum drykk, svo
að hana sveið í hálsinn þegar
hún kingdi honum. Hún fann
notalega hlýju hríslast um sig.
„Mér datt það í hug, að þú
myndir koma“, hvíslaði hún
syfjulega. Hún fann, að hann
tók sterkum örmum sínum um
hana. Það var ennþá dásamlegra
en draumurinn.
„Eg var hræddur um að
ég myndi koma of semt, elsku
Anna. Mér hefur alltaf verið
ljóst, að framkoma mín væri frá-
leit. En ég hélt, að allt væri um
seinan. Þú bjargaðir lífi mínu,
og ég launaði þér með því að
bregðast þér“.
„Nei, nú hefur þú líka bjarg-
að lífi mínu. Þar með höfum við
jafnað reikningana, er það
ekki?“ sagði hún brosandi.
Haim tók hana í fang sér.
„Heyrðu“, sagð'i hann. „Það hef-
ur lygnt mikið og er hætt að
snjóa. Við förum að geta komizt
heim. Til allrar hamingju er ég
með vasaljós. Ljóslaus myndum
við ekki rata. Hefur þú ekki ljós,
Anna?“
Anna brosti við honum. „Þú
lætur þér líklega ekki detta í
hug, að stúlka, sem ber eitthvert
skyn á fjallgöngur, fari ljóslaus
í ferð sem þessa? Ég týndi vasa-
ljósinu á leiðinni“.
Hún velti því fyrir sér, hvort
það hefði verið ljótt að' bregða
þessari smálygi fyrir sig. Hún
vildi ekki viðurkenna, að hún
hefði ekki gefið sér ráðrúm til
að leita að vasaljósinu. Nei,
langt neðan úr dalnum blikuðu
ljósin í þorpinu upp til hennar,
þau virtust fyrirgefa henni. Og
hátt yfir höfði hennar tindruðu
stjörnurnar og það' virtist liggja
vel á þeim.
ENDIK
38
HEIMILISRITIÐ