Heimilisritið - 01.02.1949, Blaðsíða 48

Faðir minn var krýndur tveim
vikum síðar, og var það einhver
mesta hátíð', sem haldin hefur
verið í Bretlandi, þar sem 50,000
herinenn, í fullum skrúða, tóku
þátt. I dagbókina hef ég skrifað:
Buckingham-höll 22. júní
1911.
„Krýningardagur pabba og
mömmu. Pabbi gerði mig að
liðsforingja í sjóhernum. Eg
borðaði morgunverð snemma
og hitti mömmu og pabba
klukkan 9. Síðan fór ég í
Sokkabandsorðuskrúða minn
og steig upp í viðhafnarvagn-
inn, ásamt Mary og bræðrun-
um, þegar klukkan var tíu.
Ivlukkan hálf ellefu komum
við' í dómkirkjuna, og ég gekk
að sæti mínu hjá aðlinum.
Allir voru mjög lcurteisir við
mig og hneigðu sig, um leið og
ég gekk fram hjá þeim. Síðan
komu pabbi og mamma og at-
hofnin hófst. Fyrst var pabbi
krýndur með mikilli viðhöfn
og ég setti á mig kórónuna,
eins og hinir aðalsmennirnir.
Þá var mamma krýnd. Eg var
óttasleginn. Við fórum upp í
vagninn okkar og ókum liina
löngu leið heim. Mér fannst
kóróna mín mjög þung, og við
urðum að hneigja okkur fyrir
fólkinu, er við ókuin um göt-
urnar ...“
Eiðurinn
Eg kraup við fætur föður
míns og sór:
„Eg Játvarður, prins af Wal-
es, er yðar auðmjúkur þjónn
með lífi og limum og veraldlegri
virðingu, og mun í trú og sann-
leika hlýðnast yður, í lífi og
dauða. Svo hjálpi mér guð“.
Þegar faðir minn kyssti mig á
báðar kinnar var hann mjög
hrærður, og ég einnig.
Þessi hátíðahöld náðu há-
marki sínu mánuði síðar, er ég
var hátíðlega „krýndur“ sem
prins af Wales. En það var ekki
hvað minnst um vert, í sam-
bandi við þessa athöfn, að frjáls-
lyndi leiðtoginn frá Wales, Da-
vid Lloyd George, var tekinn í
sátt, en hann haíði reitt föður
minn til reiði með ræðu sinni,
hinni frægu, sem hann hélt í
Limehouse, þar sem hann réðist
gegn arfgengum sérréttindum
brezka aðalsins.
„L. G.“, sem vissi hvað kjós-
endum hans kom, stakk upp á
því, að athöfnin yrði haldin að
fornum sið Walesbúa, og faðir
minn samþykkti það.
Lloyd George kenndi mér
nokkrar setningar í máli Wales-
búa, og ég á ennþá nokkrar
setningar, sem ég varð að læra
á því máli, ritaðar með hans eig-
in liendi. Ein setningin var á
46
HEIMILISRITIÐ