Heimilisritið - 01.02.1949, Blaðsíða 33

haf’ði varla tíma til þess að
hneigja höfuðið lítið eitt, eins og
hún vildi segja: „Von!“ áður en
andlitið' hvarf.
Klukkan fjögur um morguninn
lauk verkinu. Greifinn, sem beið
eftir konu sinni, sagði þá:
„Eg þarf að fara til lögregl-
unnar að útvega vegabréf“.
Hann setti hatt sinn á sig og
gekk til dyranna, — því næst,
eins og honum hefði skyndilega
dottið eitthvað sérstakt í hug,
sneri hann við og tók krossmark-
ið niður af naglanum. Eiginkonu
hans létti stórum. Hann ætlar
að finna Duvivier, hugsaði hún.
Strax og greifinn var farinn,
hljóp hún til Rosalie og sagði
óttablandinni röddu:
„Hakann! Hakann! Ég sá
Hvernig Gorenflot bar sig að í
nótt. Við verðum að hafa tíma
til þess að liöggva gat á dyrnar
og hlaða upp í það aftur án þess
að nokkur ummerki sjáist“.
Rosalie sótti einskonar kú-
bein, og húsmóðir hennar byrj-
aði á að brjóta skarð í vegginn
af ótrúlegum ákafa og kröftum.
Hún hafði þegar losað nokkra
múrsteina burtu, og var í þann
veginn að losa um fleiri, þegar
hún heyrði fótatak að baki sér.
Hún stöðvaði kúbeinið á lofti,
leit við og kom strax auga á eig-
inmann sinn.
„Farið með greifafrúna í rúm-
ið“, sagði hann kuldalega.
Þar eð hann hafði séð, hvað
gerast myndi í fjarveru sinni,
liafði hann lagt gildru fyrir konu
sína; hann hafði bara skrifað
lögreglustjóranum og sent eftir
Duvivier. Þegar gimsteinakaup-
maðurinn kom, hafði öllu verið
kippt í samt lag aftur.
„Duvivier“, sagði greifinn,
„hafið þér ekki keypt nokkur
krossmörk af Spánverjunum sem
hér áttu leið um í fyrra?“
„Nei, lierra“.
„Gott og vel. Þakka yður fyr-
ir“, sagði hann, um leið og hann
skotraði augunum illgirnislega
til konu sinnar. „Jean“, bætti
hann við, og sneri sér að hinni
trúverðúgu persónu. „Yður ber
að færa mér þau matföng, sem
ég þarfnast hingað, í þessa stofu.
Greifafrúin er ekki vel frísk, og
ég vil ekki yfirgefa hana fyrr en
hún hefur náð sér aftur“.
í tuttugu sólarhringa vék
þessi grimmdarseggur ekki frá
eiginkonu sinni. Þegar loks ein-
hver hljóð hevrðust úr skápnum
frá hinum deyjandi manni, og
Josephine ætlaði að biðja hon-
um miskunnar, þaggaði hann
niðri í henni, áður en hún hafði
sagt meira en örfá atkvæði, með
þessum orðum:
„Þú hefur svarið' við nafn
guðs, að enginn sé í skápnum“.
ENPIR
HEIMILISRITIÐ
31