Heimilisritið - 01.02.1949, Blaðsíða 57

Svo komu yngri systkinin heim, Grete
og Josef. Þau dáðust að henni leynt og
ljóst.
„Ég ska! hringja til þín á hverjum
degi, mamma,“ lofaði Jana áður en hún
fór.
„Veftu góð stúlka, Jana.“
Karl fylgdi henni að strætisvagnin-
um. Það var dimmt. Þau þögðu bæði.
Þá fyrst er þau komu að strætisvagn-
stöðinni, sagði hann, og átti auðsjáan-
lega erfitt með að koma upp orðunum:
„Mig langar einungis til að vita, Jana,
hvort saga þín sé sönn í raun og veru.“
Hún gat ekki svarað alveg strax. En
svo sagði hún srillilega: „Sagan er
sönn.“
„En er það öll sagan?“
„Hvað áttu við?“
„Hvers konar náungi er John Blaithe?"
Jana stóð kyrr. „Hann er mjög líkur
ungfrú Blaithe," sagði hún eftir ofur-
litla þögn. „Hvers vegna spyrðu?“
Hann hikaði áður en hann svaraði og
horfði beint í augu henni: „Kunningi
minn vinnur í St. Regis veitingahúsinu.
Hann sá þig dansa við John Blaithe —
klukkutímum saman. En þú minntist
ekkert á það.“
„Saga mín er sönn, samt sem áður,“
sagði Jana eftir andartaks hik, eins og
henni fyndist það næstum vera lýgi.
„Það er gott, Jana.“ Hann þrýsti
hönd hennar fast, og gekk hratt burt,
eins og hann blygðaðist sín fyrir grun-
semdirnar.
Hún horfði á eftir honum og lét
vagninn fara hjá...
Hún gekk alla leiðina heim í gisti-
húsið. Það var áliðið, þegar þangað kom,
en hún var róleg og vissi nákvæmlega
hvað hún vildi. „Allt verður svo aug-
ljóst, þegar ég geng,“ var faðir hennar
vanur að segja um sjálfan sig. Henni
var eins farið.
Dyrnar voru opnaðar innan frá þeg-
ar hún kom inn í forstofuna. Það var
John. „Jana, hvar hefurðu verið? Við
höfum beðið klukkutímunum saman.“
Þegar hún gekk inn í setustofuna, sá
hún Priscillu liggja á legubekknum og
stara upp í loftið. Kuldalegt, stirðnað
bros lék um varir hennar, eins og bjána-
leg, óviðeigandi gretta í andlitinu.
John kom inn á eftir Jönu, og á þess-
ari stundu, er hún var nýkomin að
heiman og stóð þarna á milli þeirra, fann
hún glöggt, hversu annarlegur og fjand-
samlegur þessi heimur var, er hún varð
að lifa í nú — og hversu erfitt var fyrir
hana að skilja þennan heim.
„Hvar hefurðu verið, Jana?“ heyrði
hún John spyrja aftur. Og svo sagði
Priscilla: „John hefur verið að kvelja
mig allt kvöldið.“
„Ekta Blaithe ýkjur.“
Þau systkinin ástunduðu þann venju-
lega leik sinn að gera sig verri en þau
vom í raun og veru. I rödd Johns var
kaldhæðni, sem Jönu var farið að þykja
nóg um, þótt hún væri farin að venj-
ast henni. Alla leiðina til gistihússins
hafði hún velt því fyrir sér, hvað hún
ætri að segja Priscillu, alveg hreinskilin
orð um sjálfa sig og starf sitt: að hún
óttaðist þetta iðjuleysislíf. Já, grunsemd-
ir Karls bróður hennar höfðu setzt að
í vitund hennar og veitt henni skilning
á hættum þeim, sem biðu hennar við
hvert fótmál í þessari gerviparadís. Hún
varð að gera systkinunum og sjálfri sér
skiljanlegt, svo ekki yrði um villzt, að
HEIMILISRITIÐ
55