Heimilisritið - 01.06.1949, Blaðsíða 46

að velgt sé fyrir hana á katlin-
um. Loks víkur hún sér að hús-
bóndanum og spvr hann, hvort
hann Markús megi ganga með
henni svolítið á leið. Jú. hann
heldur bað, hann Jósef. En þú
hefðir átt, Hvítur minn, að sjá
augnaráðið' húsmóðurinnar, þeg-
ar hún leit þá á mig.
— Er það nú virkilega, Mark-
ús? Mér fannst ég rétt heyra
hana segja þetta, ])ó að ekki
lcæmi orð út yfir hennar var-
ir.
Mörtu-móðirin kvaddi, og svo
fórum við steinþegjandi út á
hlað. Það var milt veður og
t.unglsljós. Hún stanzaði. Hún
stóð þarinig, að tunglið skein
framan í hana.
— Markús, sagði hún — Ég
ætla í guð's bænum að biðja þig
að halda mig ekki neitt sturlaða!
— Ég held ég finni nú ekk-
ert upp á því, svaraði ég með
hægð. Ég hafði líka virt hana
fyrir mér og hreint ekki litizt
neitt sturlunarlega á hana, þó
að hún væri vandræðaleg — og
hátiðleg.
Hún þagði andartak, en sagði
bví næst:
— Nei. ég mátti vita það. Þú
ert einstakur maður.
— Ekki veit ég það, murraði
í mér.
— Það veit ég — og mátti
fyrir löngu vita, og hvort ég veit
það eftir þetta, sem gerðist í
nótt!
— f nótt? endurtók ég — al-
veg steinhissa.
— Já, í nótt — það gerðist
Herrans undur i nótt. Markús.
— Hvað hevri ég? sagði ég
hljóðlátur og hátíðlegur.
— Ég vgknaði við það, að ég
heyrði sagt á stafnglugganum:
— Óttast þú ekki lcona. Ég
flyt þér og ykkur mæðgum boð-
skap.
— Markús, þú getur nú
nærri, hvernig mér hafi orðið
við, þegar ég sá hvíta, vængjaða
veru á glugganum?
— Ha?
— Já, er ekki von þú kváir,
blessaður maðurinn?
— Nei, nú segir Markús
Sveinbjarnarson ekkert, sagði
ég-
Og svo liélt hún áfram frá-
sögninni:
— Ég sá nú, að Marta mín
var vöknuð, og líka, að hún
mundi siá svnina. Já. éar straff-
aði hann með bví, hann Guð'ión.
fvrir hláturinn um daginn, að
ée dreif hann fram á loft. en
Mörtu inn til mín — hlæja að
blessuðum Fæðingarsálmunum!
— Þetta er meira en ég vissi,
sagði nú Litli maðurinn alveg
agndofa.
— Hvernig áttir þú að vita
það, blessaður maðurinn? . . .
44
HEIMILISRITIÐ