Heimilisritið - 01.06.1949, Blaðsíða 55

Hún fór til flóttarnannanefnciannnar
oft í viku, og var cnn jafn sannfærð
um að maður sinn væn á lífi og myncit
bráðum koma, cn nú satrði hún „ein-
hvern tíma,“ en ekki „bráðum" eins
og áður. En Jana óttaðist, að móðir
bennar hefði í raun og veru misst alla
von.
Aðeins fáunt dögum síðar hringdi
móðir hennar til hcnnar í gistihúsið
frá skrifstofu nefndarinnar. Símskeyti
hafði borizt frá Casahlanca, Karl Hu
brec hafði fundizt í verkamannabúðum
við Saharajárnbrautina; og fyrtr atbema
ameríska sendiherrans var hann þegar
lagður af stað til strandannnar.
Nefndarsknfarmn las skeytið í sím-
ann og svo varð Jana að endurtaka
Jrað orði til orðs fyrir móðiír sína á
tékkncsku. Þegar hún hafði lokið Jiví,
heyrðist ekki orð í símanum. Svo bað
móðir hennar hana veikri, skjálfandi
röddu, að koma og fylgja sér heim.
Það var undarleg bón frá móður henn-
ar! Ætíð, hvað sem þau hafði hent, var
|>að hún, sem síðast hopaði. En nú
virtist máttur hennar þrotinn. Hún var
búinn að líða svo lengi, að Jressar góðu
fréttir yfirbuguðu hana.
Priscilla gladdist fyrir hönd Jönu, og
sagði henni að taka sér allan þann tíma
er hún vildú Þegar hún kom í skrif-
stofuna sat ntóðir hennar þar föl, þög-
ul og grátklökk. Jana mmntist ekki
að hafa séð hana gráta áður.
Jana ætlaði að dvelja tvo daga heima,
en um kvöldið, er hún hafði hvílt sig
nokkra klukkutíma, sencli móðir hennar
bana burt til starfs síns. Þessi einbeitta
kona var nú orðjn jafn ströng og áður.
Þær Jana og Priscilla voru nú bún-
ar að vera meira en hálían mánuð í
New York án þcss að vita nokkuð um
John. F.nginn af kunmngjum Priscillu
— allir hinir sömu, nema Mano —
virttist vita hvar John væri niðurkom-
inn.
„Hann kemur, og ég skal bíða,"
hugsaði Jana. Hún cfaðist ekki um
þaö. . . En því lengra sem leið, því mcir
þráði hún hann, og því hæglátari varð
hún. Jana spurði sjálfa sig, hvort henni
myndi bregða við á sama hátt og móð-
ur hcnnar, er hún fékk glcðifréttina
— þegar John loks kæmi. Auðvitað
vissi hún, að hún hafði breytt rétt að
fara ekki með honum. En stundum
íðraðist hún Jressarar réttu breytni sinn-
ar. Þá dreymdi hana um að vera ein
með honum, fljúgandi yfir ókunn lönd;
eða á skipi á hafi úti, þar sem hvergi
sá til lands. Það var stormur, og hann
hlustaði. . . Og svo sagði hann: „Þú
ert frá fjöllunum, en þú verður líka að
elska hafið.“ Og hún svaraði: „Eg gen
það.“ En nú var Jrað of seint. Hvers
vegna hafði hann ekki skiiið hana?
ÞAÐ VAR síðla sunnudags —-
Priscilla var nýflúin úr íbúðmni eftir
að Jana hafði neytt hana td að líta á
ógreidda rcikmnga og undirskrifa bréf,
scm hún hafði samið; það var byrjað
að rökkva og Jana bjó sig til að heim-
sækja móður sína — þegar Etel kom
ínn og tilkynnti, að John Blaithe væri
kominn.
„Sagðir þú honum, að systir hans væri
ekki heima.“
„Hann spurði um ungfrú Jönu.
Hann bað mjg líka að skila því.“
„Ég kem rétt strax.“
HEIMILISRITIÐ
53