Heimilisritið - 01.06.1949, Blaðsíða 49

En það sérð' þú sjálfur, Markús,
að ekki þarf að tvíla það, að þeg-
ar svona er til stoínað, eins og
hjá ykkur, þá fer allt vel.
— Jæja, ég held maður segi
það þá bara, að þetta verði
svona, ekki svo sem mitt lag, ef
í það fer, að vera neitt að hrygg-
velta hlutunum fvrir mér.
— Æ, hæstum herranum sé
nú lof!
Og þarna féll Mörtu-móðirin
hágrátandi um hálsinn á mér.
Eg reyndi að staulast af stað
með hana, því að ég var skít-
hræddur um það', skal ég segja
þér, Hvítur minn, að einhver
kynni þá og þegar að koma út
— við þarna á hlaðinu í skjanna-
björtu tunglsljósinu. . . . Nú, og
ofan eftir komumst við, því að
hún jafnaði sig. Þegar ég var bú-
inn að hálídraga hana fyrir
skemmuhornið. Þegar við vor-
um komin undir þak í Arskál, þá
var kallað á Mörtu niður, og við
þrjú þá inn í kamelsið undir loft-
inu. Hún brosti bara, Marta, og
sú gamla óð' elginn, þakkaði og
lúessaði svona stundarkorn —
og tárfelldi vitskuld eitth\að.
Síðan stakk ég upp á því, rð þar
sem svona væri nú komið,
svona allt í einu, þá væri bezt
að tilkynna það strax, hafa lirað-
ann á með það líka. Og það var
samþykkt. Guðjón gamli óskaði
bara til hamingju og deplað'i
framan í mig augunum — vissi
samt ekkert um boðunina — því
að hún fór ekki á milli annarra
en okkar þriggja, mæðgnanna og
mín, en hann mun sosum hafa
viljað gefa mér í skyn, að nú
skildi hann Fæðingarsálmasöng-
inn — og hefur líka talið, að sín
útlegð mundi þó vera á enda. Ég
sagði svo við Mörtu-móðurina,
að hann (iuðjón yrð'i að flytja á
sinn stað, ef ég ætti nokkuð að
eiga við þetta fólk. Ég vildi auð-
vitað gera tengdaföðurnum
greiða, en ekki skal ég segja, að
ég hafi ekki haft annað í sigtinu
í og með. Mér datt í hug, að það'
væri vissast fyrir mig að fara
HEIMILISRITIÐ
47