Heimilisritið - 01.06.1949, Blaðsíða 61

í Hollywood," sagði hún; „hún hefði
árciðanlega kunnað réttu tökin á hon-
um. Þú crt of hreinskilin, Jana.“
Þctta var í eina skiptið, að Priscilla
minntisr á samband þcirra Jönu og
Johns. Jana gat ekki áttað sig á, hvort
Priscilla vildi koma hcnni til að leysa
frá skjóðunni, cða hvort hún meinti
það sem hún sagði. En hún gat ckki
fengið sjálfa sig til að hugsa um John,
því að í samanburði við stríðið var allt
annað lítilsvert og eigingjarnt. En í
hjarta sínu hugsaði hún meira um
hann en nokkm sinni áður. Hún hugs-
aði enn scm fyrr: „Hann kcmur, og
ég skal bíða.“ En hún var ekki eins
viss og áður.
Þcgar lcið að jólum, varð Priscilla enn
eirðarlausari. Og þremur dögum fyrir
jól, ákvað hún allt f einu að þær færu
til Vcrmont og stunduðu skíðamennsku.
„Ef hann heldur að ég ætli að bíða
cftir honum, þá skjátlast honum illi-
lega,“ sagði hún. Jana þorði ekki að
andmæla, þó að hún hefði vonað að
geta dvalið hjá móður sinni og systkin-
um um jóHn.
Svo var það einn dag, er Jana var
stödd í sportvöruvcrzlun að kaupa út-
búnað til ferðarinnar, að hún komst að
því, mcð hvaða hætti faðir hennar
hcfði fundizt. Áf tilviljun hitti hún
konu í búðinni, að nafni frú Botwell,
scm spurði hana tvisvar að nafni og
sagði síðan: „Hvílík furðuleg tilviljun!
Ég hef eytt mörgum vikum í að leita
að manni með þessu sama nafni í Evr-
ópu. En sú — —“ Hún þagnaði allt
í cinu.
Jana fékk ákafan hjartslátt, hún
leiddi frú Botwell út í liorn og sagði:
„Verið svo góð að segja mér frá þessu."
Frú Botwell leit vandræðalega niður
fyrir sig. „Mér — mér hlýtur að skjátl-
ast —“
Jana lagði höndina á handlegg kon-
unnar og sagði: „Ég heiti Jana Hubrec.
Það cr nýbúið að finna föður minn í
Norður-Aríku. Það getur varla vcrið
tilviljun."
„Ég hcfði ekki átt að segja neitt.
En —“ Frú Botwell andvarpaði. Og
svo sagði hún Jönu að hún væri í
nefndinni, sem móðir Jönu leitaði svo
oft til. Dag nokkurn hafði John Blaithe
komið til þeirra og látið nefndinni í
té tvö þúsund dollara til að kosta leit
að föður hennar. Hann lofaði fimm
þúsund dollurum til viðbótar ef þeim
heppnaðist það. Og hann hafði aðeins
sctt eitt skilyrði. Enginn mátti fá að
vita um þetta framlag hans. ,,Og allt
til þcssa dags hef ég ekki minnst á það
við neinn utan nefndarinnar."
Jana varð að setjast. Konan sertist
hjá henni og lagði höndina á handlegg
hennar. „Hann var afar leyndardóms-
fullur. En fyrst ég er búin dð sjá yður,
get ég skilið þetta. Þér eruð afar lán-
söm stúlka . . . En þcr megið ckki segja
Jolin, að ég hafi sagt frá þessu.“
Jana sat kyrr löngu eftir að frú Bot-
well var farin. „Lánsöm stúlka.“ Næst-
um eins og Ágústa frænka hafði sagt.
. . . Og það var satt. Hann hafði bjarg-
að föður hennar ...
Allan daginn, unz lestin lagði af stað
til Vermont, var Jana óþreyjufull, hún
þorði ekki einu sinni að fara úr íbúð-
inni til að kveðja móður sína, af ótta
við að mjssa af John, ef hann kæmi.
Priscilla spurði hana nokkrum sinnum,
HEIMILISRITIÐ
59