Heimilisritið - 01.06.1949, Blaðsíða 47

Það er svo sem engin von, að þú
hafir komið síðan .. . Já, og því
er nú verr og miður, að því hefur
húu spilit . . .?
— Hvað sagði svo þessi vera
frekar? greip ég fram í.
Og húsfreyja vék sér þá að
sýninni:
— Nema nú er sagt aftur á
giugganum:
— Eg flyt ykkur mæðgum
boðskap.
— Já, stundi ég — þarna í
rúminu mínu. — Talið þér, við
hlustum og hlýðum !... Ó, það
alveg ljómaði af hvítu skegginu
á honum!
— Var hann þá skeggjaður?
— Já, hann var það, og mér
datt nú svona í hug, að' kannski
kynni einhver af postulunum —
eða þá guðspjallamönnunum að
liafa verið sendur — ekki nema
menn sendir — svona til mín og
Mörtu.
— Það er svo sem vel til —
en eitthvað mundi hann hafa
sagt írekar?
— Já, hann sagði:
— Eruð þið þá við því bún-
ar að taka við boðskapnum?
— Já, sagði ég. Og það' fóru
sælulíðingar um mig alla, því að
mér varð nú svona í allri auð-
mýkt hugsað til annars atburð-
ar. Hann hélt þá áfram, kvikaði
sínum vængjum og mælti:
— ITlýðið þá boðskapnum:
Vara þú þig, unga mær, vara
þig á djöílinum og hans tálsnör-
um! Sætlega syngjandi og sým-
fón sláandi, á hörpur blásandi
og af dárskap dansandi læðist
hann að þér, og þú forherðist svo
í hjarta þínu, að' þú lítur dár-
ann með velþóknun og hlærð að
Eæðingarsálmiyium sjálfum!
— Heyr þú, telpa mín, hevr
þú, Marta! sagði ég . . . Og rödd-
in sagði:
— Þú dóttir dyggðugrar og
guðrækinnar kvinnu — þér er
ætluð' írelsun. Þú skalt verða
eiginkona manns, sem heitir
nafni eins af guðspjallamönnun-
um, og liann mun elska þig sem
sína eðla kvinnn — og þið skul-
uð uppfylla jörð'ina, og ykkur
mun ekkert bresta . . . Og þú,
dyggðug móðir, sem prísar dag'
hvern herra þinn og syngur sæt-
lega sálma, þú skalt vera ábyrg
fyrir því, að dóttir þín gangi þá
leið, sem henni er ætlað að
ganga, henni, sem var Mörtu-
nafnið gefið.
Og nú hneigði hann sig, bless-
aður vængjaði hvítskeggurinn,
og á brottu var liann., En mér
fannst sem sætur náðarylur færi
um mig alla — um sál og líkama.
0, þetta var himnesk stund!
Það varð nú víst einhver þögn,
ljúfurinn, en svo hélt þá Mörtu-
móðirin áfram með sitt:
— Og svo er ég þá hingað
HEIMILISRITIÐ
45