Heimilisritið - 01.10.1949, Qupperneq 20

ar. I>að getur ekki hafa verið til
einskis! Eg get ekki afborið
það“.
„Hvers vegna segirðu þetta,
Páll?“ hvíslaði hún.
„Segi ég hvað?“ Páll virti
hana fyrir sér undrandi.
„Þú ert þá þeirrar skoðúnar,
að ég hafi ekkert gert fyrir ylck-
ur — segðu mér. . . .“
„Þú hefur afrekað miklu,
Anna. Það veiztu sjálf. Mér þyk-
ir leiðinlegt ef ég hef sært þig“.
„Eg hef engu góðu komið til
leiðar“, sagði hún. „Jafnvel Lilla
veit það. Allt, sem einhvers er
um vert, hefur þú gefið' henni.
Þú vildir aldrei þiggja gjafir
mínar — og nú viltu ekki held-
ur eiga mig fyrir konu. . . .“
„Horfðu framan í mig, Anna!“
Rödd hans skalf af sársauka.
Hún neyddi sjálfa sig til að
hlýða. Og hún sá sama ástúðar-
fulla andlitið, sem hafði horft á
hana yfir uppþvottinum fyrir
níu árum síðan. Ef til vill dá-
lítið ellilegra, dálítið alvarlegra,
en með sömu ástúðina í svipn-
um — ó, guði sé lof, sömu ástúð-
ina, sömu trúna á hana!
Hún vissi með sjálfri sér, að'
nú myndi hún aldrei yfirgefa
liann framar. Hún myndi vera
hjá honum og Lillu og njóta
hinna sönnu verðmæta lífsins á-
samt þeim.
ENDIR

Taugcuipennt eiginkona
„Hún er dúlítið taugaspennt, konau yðar, en það er ekkert liœttulegt. Hún
getur þess vegna orðið hundrað ára“.
Lœknirinn brosti og sagði:
„En ég?“ spurði eiginmaðurinn.
Orsök sprengingarinnar
Sprenging hafði orðið í Dynamitverksmiðjunni, og nú sat eiginkonan við
rúm eins þeirra er komst lífs af og spurði, hvernig þetta hefði viljað til.
„Það get ég sagt þér“, sagði maðurinn. „Jonni hefur víst gleymt að líta
á klukkuna, og hann var að bera kaSsa fullail af dynamiti milli herbergja,
þegar hringt var i mat ...“
Mörg sambönd.
Húsfreyjan: — Þetta er hræðilegt, ðlaria. .. . Eg var að frétta, að það
er eitthvað á milli mannsins míns og einkaritarans lians.
Vinnukonan: — Iss — þetta segið þér bara til að gera mig afbrýðisama!
18
HEIMILISRITIÐ