Heimilisritið - 01.10.1949, Qupperneq 42

vatnskönnu. Stundarkorn ótt-
aðst ég' hið versta, en það kom
brátt í ljós að frú Vallency liafði
aðeins fengið aðsvif. Undir eins
og ég hafði kælt enni hennar
með vatni, raknaði hún við.
„Við skulum fara heim“, hvísl-
aði hún.
Það var sent eftir leigubifreið
og við ókum heim til hennar. Eg
tók lykilinn upp úr töskunni
hennar, og studdi hana á meðan
við gengum inn. Hún hné niður í
djúpan hægindastól í dagstof-
unni.
Eg fann dálítið koníak og gaf
lienni.
Hún drakk úr glasinu, vænan
sopa. „Þér verðið að afsaka, að'
það skyldi líða yfir mig“, sagði
hún, „ég er ekki vel frísk. En ef
þér vilduð hringja eftir stofu-
stúlkunni---------“
Eg þrýsti á rafmagnshnapp.
„Eg hef nefnilega séð morð-
ingja eiginmanns míns í kvöld“,
bætti hún lágt við.
Ég hristi höfuðið.
„Þér megið nú ekki verð'a allt-
of vonsviknar, þótt það komi í
ljós að yður hafi missýnzt“,
sagði ég blíðlega.
„Mér hefur ekki missýnzt“,
svarað'i hún. „En í dag get ég
ekki meira. Komið til mín í
fyrramálið klukkan ellefu; þá
ætla ég einnig að biðja mála-
færslumann minn að mæta. Og
nú verð ég að bjóða yður góða
nótt .. .“
Ég tók í hönd lienni. Stofu-
stúlkan kom inn í sama bili.
FRÁ HEIMILI frú Vallency
fór ég beina leið í leikhúsið. Eg
snéri mér til eins umsjónar-
mannsins, skrifaði nokkur orð á
nafnspjald og bað hann að af-
henda það Philip Lincoln, hin-
um þekkta leikara, er verið
hafði í hinni svörtu yíirhöfn á
leiksviðinu, þegar frú Vallency
varð fyrir aðsvifinu. Áð'ur hafði
ég hitt Philip Lincoln í klúbbn-
um mínum, en annars þekkti ég
ekki sérlega mikið til lians.
■Svar hans var jákvætt. Strax
að sýningu lokinni skyldi hann
taka á móti mér í búningsklefa
sínum.
Þegar ég kom inn til Lincolns,
sat hann á stól fyrir framan
spegilinn og var að þurrka and-
litsfarðann framan úr sér. Hann
leit út undan sér á mig og benti
mér til sætis.
„Gjör ið svo vel, Lyson, og fá-
ið yður sæti. Ég er alveg að
verða tilbúinn. Mér sýndist
reyndar ég sjá yðúr í leikhús-
inu“.
„Ja, e :g var þar“, svaraði ég.
„Fyrirtaks sýning“.
„Já, ekki sem verst“, mælti
hann. „Hvað' liggur yður annars
á hjarta?“
40
HEIMILISRITIÐ