Heimilisritið - 01.12.1951, Blaðsíða 7

leikhúsin hafa að bjóða.
Hvað fannst yður ógleyman-
legast?
Æ, ég veit það ekki. Hérna
eru allar leikskrárnar, og þegar
ég blaða í þeim er svo margt
að muna, sem gaman var að sjá,
t. d. Caesar og Cleopatra eftir
Shaw, „Love of four colonels"
eftir Peter Ustinov.
Um hvað fjallar það?
Ævintýri fjögurra fyrirliða.
Annars sagði Morgunblaðið sög-
una um það í viðtali við Þjóð-
leikhússtjóra, en ákveðið er að
þetta leikrit verði sýnt hér, og
ég er illa svikin ef að það verð-
ur ekki gaman. —
í Kaupmannahöfn fór ég einn-
ig í leikhús. Jú, þessar leikskrár
eru þaðan. ,,Bubu“ — Það gerði
mikla lukku, en ég skemmti mér
ekkert við að sjá það. Hins veg-
ar fannst mér afar gaman að
sjá „Den tattoverede Rose“ í
Friðriksberg leikhúsi. Það var
fyrirtak.
Hvernig hafa íslenzku kvik-
myndirnar tekizt að yðar dómi?
Ég vil ekkert um það segja,
annað en það, að ég er ekki á-
nægð með sjálfa mig. Ég hefði
gjarnan viljað gera betur. Þa,ð
er þó gaman að hafa átt þátt í
þessari fyrstu viðleitni okkar ís-
lendinga til kvikmyndagerðar,
og Loftur á þakkir skildar fyrir
að hafa riðið á vaðið, þó að ugg-
laust megi með réttu eitthvað
finna að þessum frumsmíðum
hans.
Er ekki örðugt að læra stór
hlutverk?
Nokkuð. Það kemur allt með
æfingunni. Ég les þau vitanlega
alltaf, strax eftir að mér hafa
borizt þau í hendur, en ég byrja
ekki að móta hlutverkið eða
læra það til fulls fyrr en leik-
stjórinn er búinn að lesa það
með mér og leiðbeina um með-
ferð þess. Það erfiðasta er ekki
það að læra textana utanbókar,
heldur hitt, að finna þá persónu,
sem sýna á. Það kostar oft ótrú-
lega mikla vinnu, svo að segja
má, að það sé stundum enginn
leikur að leika. —
„Finna hana“, segið þér. Er
ekki réttara að segja „móta“!
Ef til vill. Ég hef mínar eigin
hugmyndir í þessu sambandi.
Þær eru ugglaust barnalegar,
enda kæri ég mig ekkert um að
reyna að sannfæra yður um rétt-
mæti þeirra.
Því ekki það?
Ég get ekkert sannað yður, en
ef þér viljið endilega fá að skoða
þenna hugmyndaheim minn, þá
er hann svona:
Hver einstaklingur, sem full-
mótaðurer af höfundi skáldsögu
eða leikrits, hefur í raun og veru
eignazt sjálfstætt líf, eigin per-
sónuleika, einhvers staðar í til-
DESEMBER, 1951
5