Heimilisritið - 01.12.1951, Side 9

r
——----------------------------------------
SVERRIR HARALDSSON:
Vöggnljóð lífsins
Eina í vöggu sveinninn sefur,
svörtum hjúpi nóttin vefur
lítið, saklaust barn í blundi
brosandi og rótt,
þegar allt í beimi hefur
bvíslað: góða nótt!
Vittu barn bjá vöggu þinni
vakir samt, þótt enginn finni,
lífið sjálft og ljóð sitt kveður
líklega um þig.
Hafir þú ei heyrt það vinur,
blustaðu á mig:
,,Velkominn í veröld kalda,
vissulega muntu gjalda
seinna þess, að saklaus varstu
sendur beint til mín.
Veiztu hver bún verða muni,
vöggugjöfin þín?
Hvert það barn, sem ljósið lítur,
löngum minna gjafa nýtur.
Eitt fær það, sem augað gimist,
auð og mikil völd.
Annað hlýtur örlög bitur,
ömurleg og köld.
Uppfylling á óskum sfnum
oft ég veiti börnum mfnum,
aðrar ég til dauða dxmi,
daprast þeirra flug.
Einu gef ég hroll í hjarta,
binu kjark og dug.
Sumum gef ég bernsku bjarta,
barnsins lund og viðkvæmt lijarta,
læt þá ganga alla ævi
auðnu sinnar veg.
Einstæðingsins æsku kalda
öðrum veiti ég.
Stimir fá að lifa lengi,
líta sinnar ævigengi,
foreldra og frænda njóta,
forlög verða mild.
Aðrir deyja í æsku sinni
cftir minni vild.
Enginn veit hvað barnsins bíður,
bernskustundin hverfur, líður.
Raula ég hjá rekkju þinni
rökkurljóðin mín.
Sofðu á mcðan valin verður
vöggugjöfin þín.“
. t
DESEMBER, 1951
7