Heimilisritið - 01.12.1951, Síða 32

ungu stúlku, sem hann vissi ekki
hvað’ hét, en truflaði hann nú
með sárum gráti.
Hann geispaði af uppgerðar-
kæruleysi og lét fallast niður á
ruggustól, sem stóð' við dyrnar.
„Gefið mér tebolla“, sagði
hann vingjarnlega, „og ofurlitla
hressingu handa vini mínum
hérna“.
Kínverjinn hneigði sig djúpt,
hyssaði upp um sig buxnaræfl-
ana og fór inn í kofann, breitt
brosandi.
Moyne dró djúpt andann og
settist.
„Þetta er auðvitað bláber hé-
gómi með þennan stóra krókó-
díl, Denham. Hann var bara
fundinn upp til að beina athygl-
inni frá veslings ungu stúlk-
unni þarna inni. Þetta er ekta,
gamall þorpari“.
I sama bili hevrð'u þeir Kín-
verjann kalla vingjarnlega til
dóttur sinnar og biðja hana að
bera herrunum góðgerðimar.
Denham fór aftur að velta kvik-
myndinni fyrir sér, og svo sá
liann liana koma eftir sólskýlinu
með tebakkann.
Andlit hennar var barnslega
fallegt eins og Maríumynd, og
ofurlítill vottur af rauðum farða
huldi hin nýföllnu tár. Hún
hafði í snatri klæðzt slopp úr
Ijósgulu silki og hún sendi Den-
ham yndislegt bros, þegar hann
sneri sér í snatri að henni.
„Þið eruð einmana hérna“,
sagði liann hlýlega. „Við verð-
um að hjálpa yður að gæta þess
að býkúpurnar detti ekki í ána
aítur“.
Brosið storknaði samstundis
á Maríuandlitinu, og rauðar
varirnar klemmdust saman.
„Vill herrann ekki sykur?“
spurði hún af mikilli auðmýkt
og' gaut augunum til kofans, þar
sem faðir hennar kom fram í
dyrnar.
Denham iðraðist ónærgætni
sinnar. Wing Moon, svo hét
unga stúlkan, gekk aftur inn í
eldhúsið eftir meiru heitu vatni.
Moyne átti fullt í fangi með að
leyna tilfinningum sínum.
„Hvað í ósköpunum aðhafast
þessar manneskjur hér úti í eyði-
mörkinni?“ spurði hann hást
og hvíslandi.
„Rækta jörðina!“ svaraði
Denham og blés á heitt teið.
„Rís, sykur og dálítið tóbak,
sennilega“.
„Að ógleymdum krókódílun-
um“, sagði Moyne og hló.
„Mér datt nú í hug, hvort
hægt myndi’að nota Wing Moon
og föður hennar í kvikmynd“,
sagði Denham. „Hún gæti heit-
ið „Gula blómið við Krókódíla-
ána“.
„Og hún á að vera blómið?“
sagði Moyne dálítið efagjarn.
30
HEIMILISRITIÐ