Heimilisritið - 01.12.1951, Síða 38

una. Hún nálgaðist með ótrú-
legum hraðáj stanzaði svo allt í
einu, eins og hún óttaðist að
vera lokkuð í gildru, og í hinni
hræðilegu þögn gat hann heyrt
ieð'juna leka niður úr kjafti ó-
freskjunnar.
„Ef ég hrópa, finnur hún mig
strax, en ef ég læt ekkert á mér
bæra, þá —“
Lítil, ilmandi vera birtist fyr-
ir framan stólinn. Wing Moon
stóð milli hans og krókódílsins,
sem nálgaðist óðum.
„Herrann verður blautur“,
sagði hún vorkunnsamlega.
„Hvernig líður yður?“
„Ekki sérlega vel, eftir þessa
sviksamlegu meðferð föður yð-
ar, Wing Moon. Segið mér, hvað
ætlar hann sér með þessu?“
„Ekki neitt — hann hefur
bara drukkið of mikið Samshu
við tannpínunni“.
Denham bylti sér til, svo hann
gæti séð ’hana betur.
„Það er skríðandi mannæta
fáein fet frá okkur“, flýtti hann
sér að segja. „Hafið þér ekki
hníf til að skera af mér böndin?“
Wing Moon lyfti faldinum á
sloppnum sínum ofurlítið, eins
og til að forða honum frá að
vökna. Svo kom hún nær og
virti andlit lians fyrir sér. Þó
hann sæti þarna í dauðans ang-
ist, tók hann þó eftir svæfandi
jasmín og mímósuihninum úr
svörtu liári liennar, sem lagði
að vitum hans.
„Þér eruð' ekki hugrakkur —
þér óttizt dauðann“, sagði hún
í kvörtunartón.
„Ég skal þjóta burt eins og
halaklipptur hundur, ef þér veit-
ið mér tækifæri til þess, Wing
Moon. Það er til þessháttar
dauðdagi, sem hugrakkur mað-
ur getur ekki sætt sig við, litla
mín. Það er til dæmis að
drukkna í feni eða láta lífið í
gini viðbjóðslegs skriðkvikind-
is“.
Það fór ofurlítill hrollur um
hana og hún leit snöggt til
mangroskógarins. „Þér ætlið að
flýta yður burt og gleyma Wing
Moon; mín bíður ekki annað en
grimmileg refsing, fyrir að lijálpa
yður“.
Hún ók til öxlunum til að
gefa í skyn, livað hún ætti í
vændum, og rödd hennar var
grátþrungin og óttaslegin.
Denham bað í hljóði um styrk
til að varð'veita heilbrigða skyn-
semi, meðan hækkandi sjórinn
ógnaði honum með drekkingu.
„Wing Moon“, sagði liann
svo, „ég er fífl, en ég er ekki
vanþakklátur. Skerið af mér
böndin og ég heiti yður því, að
þér skuluð ekki þurfa að iðrast
þess, að liafa hjálpað mér! Ó,
skerið þau strax!“
Hann sá blika á stál og bönd-
36
HEIMILISRITIÐ