Heimilisritið - 01.12.1951, Qupperneq 47

nokkuð að?“
,,Nei, ekkert. Og ef það þarf
endilega að vera eitthvað að,
vegna þess að mann langar til
að spjalla við konuna sína, þá
veit ég alls ekki ...“ Hann
þagnaði skyndilega og brosti á
ný. „Ætti ég ekki til dæmis að
lesa fyrir þig, ástin mín?“
(„Gerirðu eitthvað til þess að
vera notalegur á heimilinu ...?“)
„Jú, þakka þér fyrir,“ sagði
hún undrandi. „Ef þú nennir
því.“
Hann tók skáldsögu úr bóka-
skápnum og las upphátt 1
henni, þangað til hann fór að
verða hás. Þá brosti hann aftur
til Lauru. „Jæja, nú lesum við
dálítinn kafla á hverju kvöldi,
þangað til við höfum lokið við
hana, er það ekki? Heyrðu, mér
finnst augun í þér svo undar-
leg.“
Laura geispaði. „Fyrirgefðu,
en þetta var eitthvað svo svæf-
andi — þú kannast við það.“
„Þá tölum við svolítið sam-
an,“ sagði hann óbilandi.
„Hugsa sér, nú fer bráðum að
vora!“
„Og sumarið kemur áður en
varir,“ sagði hún.
„Þetta hefur annars verið
mildur og góður vetur,“ sagði
hann. „Þó að — þó að það hafi
verið dálítið vindasamt. Er það
ekki, ástin?“
„Segðu mér eitt, elskan, ertu.
alveg viss um að þú sért alger~
lega heilbrigður?“
„Já, þakka þér fyrir, mér líð-
ur prýðilega,“ svaraði hann
stuttur 1 spuna.
Þau fóru upp að hátta. Hann
lagðist upp í rúm og horfði á
hana, meðan hún sat við snyrti-
borðið og burstaði hárið. Já,
víst var hún falleg. Og víst
kunni hann að meta hana.
Hann ræskti sig. „Ég elska.
þig, Laura,“ sagði hann og
reyndi að hafa röddina djúpa
og hljómfagra,
Hún hrökk við. Svo stóð hún
upp, stillti sér fyrir framan
hann með hendur á síðum og
horfði niður á hann. „Eigum
við ekki heldur að komast til.
botns í þessu vafningalaust?11
„Nú. en ég ...“
„Heíurðu flækt þér inn í eitt-.
hvað með einhverri stepugæs-
inni í skrifstofunni þinni, eða
hvað? Svaraðu!“
Hann settist fram á stokk,.
særður og móðgaður.
„Ef þú berð ekki meira traust
til mín en svo ...“
„Hvað viltu að ég haldi, þeg-
ar þú kemur heim og hegðar
þér eins og þú sért að leika
elskhuga í lélegu leikriti?"
„Nei, heyrðu nú, vina!“
„Ég vil ekki heyra neitt! Það
vantar ekki annað, en að þú
DESEMBER, 1951
45