Heimilisritið - 01.12.1951, Síða 48

kæmir heim með blóm eða kon-
fekt eða heila skartgripabúð til
þess að kasta ryki í augun á
mér ... Ó, ó, æ ..
Hún kastaði hárburstanum í
gólfið og fleygði sér upp í rúm.
Hann klappaði róandi á öxl
henni, en hún færði sig grát-
andi frá honum.
Hann sá, að það var ekki um
nema eitt að ræða. Hann stökk
fram úr rúminu, hljóp berfætt-
ur niður sti'gann og sótti hið
örlagaríka skemmtirit í frakka-
vasann sinn. Svo fletti hann
upp á spurningasíðunni, stakk
ritinu undir hönd hennar, gekk
svo inn í baðherbergið og læsti
hátíðlega á eftir sér.
Það liðu nokkrar mínútur,
svo heyrði hann að Laura hætti
að gráta. Litlu seinna var barið
á dyrnar. „Harrisoh?“ Rómur-
inn var auðmjúkur.
„Farðu! í rúmið með þig!
Farðu að sofa!“
„Harrison, vertu nú góðurh ..“
Hann opnaði hægt dyrnar og
leit á hana. „Halló!“ kallaði
hann.
Hún sneri sér í hring, svo að
svörtu knipplingarnir bylgjuð-
ust um fínlega ökla hennar.
„Manstu eftir þessum?“ spurði
hún. „Náttkjólnum, sem þú
gafst mér í jólagjöf í fyrra?“
„Af hverju hefurðu geymt
hann?“
„Til þess að nota hann í sér-
stöku tilefni eins og í kvöld,
hjartað."
„Heyrðu, Laura, ef þú vogar
þér að stríða mér nokkurn tíma
með þessum vitlausu spurnum,
þá ...“
Hún lagði fingurgómana á
varir honum. Hún var mjög al-
varleg á svip, og mikið, mikið
ungleg. „Það dytti mér aldrei í
hug,“ sagði hún og brosti.
Hún lagði handlegginn utan
um hann og leit í augu honum.
„Þú mátt ekki halda, að ég meti
þetta ekki við þig, þegar ég hef
skilið samhengið. Ég er nú einu
sinni kona, og ég held líka, að
í eðli mínu falli mér vel sú til-
litssemi, sem spurnirnar fjalla
um. En ég þekki þig, vinur
minn. Þú getur ekki leikið á
mig. Þú sýnir ást þína á þinn
sérstaka hátt. Til dæmis með
því móti, sem þú lítur á mig
núna. Þegar ástarglampinn í
augum þínum slokknar, þá fyrst
mun mér finnast ég vera van-
rækt eiginkona."
Hann hrukkaði ennið. „Ekki
fékk ég neitt stig fyrir þennan
augnasvip, sem þú talar um.“
Hún hló yfirlætislega. „Auð-
vitað ekki, kjánaprikið þitt. Það
sér hver heilvita maður, að
þessar spurnir eru samdar af
manni, sem aldrei hefur verið
í hjónabandi.“ endir
46
HEIMILISRITIÐ