Heimilisritið - 01.12.1951, Page 68

klígju. „Þetta sem er svo létt.
Getið þér betur!“
Vilt fagnaðarlæti aftur. Á-
heyrendum finnst framúrskar-
andi fyndið, að maður, sem alls
ekki hefur getið, skuli vera beð-
inn að geta betur.
Hann vogaði ekki að mæta
augnatilliti mínu. Hefði hann
gert það, og væri hægt að drepa
með augnaráði, myndi þetta
hafa orðið glæpareyfari. Áheyr-
endur biðu svarsins 1 ákafri eft-
irvæntingu.
„Það er hægt að skýra á að
minsta kosti tvo vegu, hvers
vegna hesturinn hefur fjóra
fætur,“ sagði hann, og átti bágt
með að stjóma kæti sinni. „Hér
getum við t. d. nefnt þessar: 1.
Til þess að búkurinn hafi sam-
band við jörðina. 2. Til þess að
hesturinn sé ekki haltur (það
myndi hann auðvitað vera með
færri en fjóra fætur).“
SJÓÐANDI af bræði yfirgaf
ég sviðið. Stjórnandinn, sem
hafði stolið 77 súkkulaðipökk-
unum mínum, vildi láta mig fá
fimm aftur í sárabætur. Mér
fannst freistandi að taka þá og
kasta þeim í hausinn á honum,
en stillti mig og leit á hann í
þess stað með kulda og fyrirlitn-
ingu. Áheyrendur hlógu og fliss-
uðu.
Þegar ég komst að sætunum
okkar, var Randi horfin. Ég tók
yfirhöfn mína og ruddist út. Á
götunni náði ég 1 bíl og ók heim.
Húsið var tómt, en í ganginum
lá miði frá Randi. Á honum stóð
stutt og laggott, að hún væri far-
in heim til móður sinnar og hefði
tekið börnin með sér. Flýtislegt
P. S. sagði, að ég gæti bara reynt
að elta hana!
Það var ekki anzað í síma
tengdamóður minnar allt kvöld-
ið. Ég reyndi á stundarfjórð-
ungsfresti til kl. 11, en árangurs-
laust.
Um kvöldið og nóttina stútaði
ég heilli flösku af „White
Horse,“ sem ég hafði geymt og
ætlað að spara til fertugsafmæl-
is míns. Nafnið minnti mig auð-
vitað á nokkuð óþægilegt, svo
ég reif miðann af flöskunni.
Klukkan þrjú lagði ég mig. Ég
sofnaði samstundis og dreymdi
að ég væri hrossaræktarráðu-
nautur. ...
TÍMINN, sem í hönd fór, var
skelfilegur. Aldrei hafði mér
dottið 1 hug, að til væri svona
margt fólk, sem þekkti mig.
Fólk stanzaði mig á götu,
hringdi til mín á öllum tímum
sólarhringsins eða skrifaði mér,
og allir gerðu grín.
„Nei, hvað er þetta, Fransen,“
— var vana viðkvæðið —
„veiztu ekki hvers vegna hest-
66
HEIMILISRITIÐ