Heimilisritið - 01.12.1951, Qupperneq 69

urinn hefur fjóra fætur?“
Verst var þegar forstjóri fyr-
irtækisins, þar sem ég hef unn-
ið í tíu ár, reyndi að vera fynd-
inn á minn kostnað. „Hvers
vegna hefur hesturinn f jóra fæt-
ur. Fransen?“ kumraði hann
einn daginn, þegar hann gekk
gegnum skrifstofuna. Allir fé-
lagar mínir litu upp og ætluðu
að fara að hæja. En hláturinn
stóð í þeim, þegar ég svaraði:
..Það er til þess að menn taki
ekki misgrip á þeim og forstjór-
um með ístrumaga.“
Daginn eftir var mér sagt upp.
Ég væri til tjóns fyrir álit firm-
ans, stóð á bréfinu, sem stjórn-
in sendi mér. Og mér var í raun-
inni sama um allt.
Randi kom ekki aftur. Ég
heimsótti hana, ég hringdi og ég
skrifaði, en allt kom fyrir ekki.
Tengdamóðir var ekki myrk í
máli, fremur en hún átti vanda
til, þegar ég var annarsvegar:
„Dóttir mín hefur ekkert að
gera með mann, sem gerir sig
að athlægi sökum fábjánahátt-
ar. Hvorki hún eða ég óskum
að börnin þurfi að skammast
sín fyrir föður sinn. Það er öll-
um fyrir beztu, að þú skoðir
sambandinu slitið. ...“
Sambandinu slitið! Það var
eins og hún væri að hafna send-
ingu af tilbúnum áburði, sem
hún þarfnaðist ekki.
Ég lifi nú nánast sem einsetu-
maður. Eina mannveran, sem
ég umgengst, er lögfræðingur
minn. Hann á að útvega mér
uppreisn, endurreisa mitt góða
nafn og mannorð. Og það verð-
ur hans verk að stimpla Útvarp-
ið opinberlega sem það í raun
og veru er: stofnun, sem setur
ærlega og löghlýðna borgara í
igapastokkinn frammi fyrir al-
þjóð. Hann mun verða að gera
þær réttarkröfur, að útvarpið
annist um að bæta úr öllu, m. a.
með því að útvega mér nýja
stöðu, fá konu mína og börn
heim aftur, og greiða mér ríf-
legar sárabætur.
Og auðvitað gerir hann kröfu
til þess, að mér verði skilað aft-
ur 77 pökkum súkkulaðis. Mér
finnst ég eigi þá með fullum
rétti.
ENDIR
LITLI BRÓÐIR VAR AÐ GRÁTA
Nonni: „Er það satt, mamma, að hann litli bróðir hafi komið af
himnum?“
Mamma: „Já, já.“'
Nonni: „Það var líka ckki von, að englarnir ga:tu haft þessa öskur-
skjóðu hjá sér.“
DESEMBER, 1951
67