Heimilisritið - 01.10.1954, Blaðsíða 66

í nótt. Var það ekki, Jói?“
Jói álcit að það myndi vcra mjög
nx-rri sanni.
„Hann var þá talsvcrt rykaður cnn-
þá hclt Eddi áfram, ,,og hann vildi ckki
fara mcð bílinn inn í bílskúrinn til þcss
að vckja cngan, svo að hann ætlaði að
slangra hcim að húsinu, cn var svo
skrýtinn í kollinum, að hann tók öfuga
stcfnu o<r ranglaði út að sundstaðnum.
Þcgar hann kom að birkitrjánum, rann
það ljós upp fyrir honum, að ckki væri
allt cins og það ætti að vcra--------það
var mildi, að þú skyldir ckki skakklapp-
ast lcngra og út í sundpollinn, því þá
hefðirðu drukknað, Jói?“
Jói kinkaði kolli mcð þungum alvöru-
svip.
„En hann var ckki sá eim, sem þar
var,“ hélt Eddi áfram. „Það var önnur
pcrsóna þar, og allt í einu varð hann svo
skíthræddur, að hann mundi eftir vasa-
ljósinu sínu. Rennur líka allt í einu af
þér, cf þú crt fullur og vcrður hræddur
við citthvað?"
Ég taldi það geta sjálfsagt vcrið.
„Svo að hann kveikti á vasaljósinu, og
livað heldurðu að hann hafi séð?“
„Hvað sá hann?“
„Einhvern náunga, sem var að vaða
úti í hylnum. Fjári undarlegur tími, að
taka upp á því klukkan þrjú um nótt,
finst þér ekki?“ sagði Eddi.
Ég kinkaði kolli. „Var það þá karl-
maður?“ spurði ég.
„Það segi ég bara lögrcglunni,“ sagði
Eddi.
„Vitleysa,“ sagði ég.
„Jæja, af því Jói var orðinn eins edrú
og trúboði, fór hann að brjóta hedann
um, hvað þessi persóna meinti ciginlega
mcð því að vera að vaða þarna úti í
vatninu. Og persónan var ckki sérlega
ánægð yfir því, að fá á sig gcislann frá
vasaljósinu, og kastaði einhverjum þung-
um hlut frá sér út í vatnið. Og Jói sá
svo þessa árans persónu kafa niður í
vatnið á eftir, en svo sá hann hana ckki
aftur.“
„Nú þykir mér aldcilis týra,“ sagði
ég. „Hver var svo þessi skollans per-
sóna?“
Eddi svaraði því engu.
„Jói áleit sem sagt að það kæmi hon-
um hreint ekkcrt við,“ lét hann sér
nægja að segja. „Svo að hann labbaði
heim að hlöðunni og fór beint í rúmið.
Hann gleymdi þessu öllu, þangað til ég
fræddi hann á því, sem gejjðist hér í
nótt, og þá rifjaðist það upp fyrir hon-
um.“
Ég stóð upp. Buxurnar mínar- voni
rakar og allar í blctnim, og ég var í
vondu skapi.
„Hcyrðu,“ sagði ég,“ hvað er það,
scm þú ætlar að scgja mér? Ef þú veizt
hver þessi pcrsóna cr, hví í fjandanum
geturðu ekki komið mcð nafnið á
hcnni?“
Eddi þaut af stað, svo að ég gxti
ekki fest hcndur á honum.
I sama bili rauf lögreglubílflauta
morgunkyrrðina og nálgaðist óðfluga.
Þó að ég hcfði lengi átt von á þessu,
rann mér kalt vatn milli skinns og hör-
unds, þegar ég heyrði þetta skcrandi
hljóð. Eddi tók til fótanna niður veg-
inn; hann hljóp, cins og fjandinn, eða
að minnsta kosti Jósefína, væri á hælun-
um á honum. Njðri við tjörnina verkaði
varúðarsónn lögreglubílsins öðru vísi á
hálfbróður hans. Wayne tók á sprett í
gagnstæða átt, burt frá veginum í áttina
að hlöðunni; skyndilega virtist honum
snúast hugur. Hann breytti snarlega um
stefnu og hljóp cins og fætur toguðu
að cldhúsdyrunum.
Ég hraðaði mér að tjörninni á moti
Lindu. (Framh. í nœsta hefti)
64
HEIMILISRITIÐ