Heimilisritið - 01.02.1957, Blaðsíða 5
Stúika með latneskan yndisþokka
„Jæja þá,“ sagði nefndarrit-
arinn. „Starfið er yðar.“
,,Ö — byrjaði Bill, dálítið
vantrúaður. „Ö.“
„Já? Nokkuð, sem ég get frætt
yður?“
Bill brosti og langaði mest til
að segja: „Vissulega. Segið mér
símanúmer yðar heima“ — en
fannst það væri máske ekki hið
rétta að spyrja nefndarritara.
Þetta var allt fremur óvenju-
legt. Sem stúdent á síðasta ári
í arkitektaskóla, hafði Bill reynt
mörg og margvísleg störf í sum-
arleyfunum, því það tekur mörg
ár að læra til arkitekts, og veit-
ir ekki af að vinna í leyfunum
til að forðast blankheitin. Hann
hafði unnið við uppskeru, berja-
tínslu, sölumennsku, fylgt ferða-
mönnum um kastalarústir, þveg-
ið diska og soðið ávaxtasultu og
afgreitt í búð.
En hann hafði aldrei starfað
fyrir baðstrandarnefnd. Svo
hann varð allhissa, þegar hann
komst að því, að ritari þessarar
ágætu nefndar var velvaxin og
lagleg hnáta, og ekki varð hann
síður hissa, þegar starfið var af-
hent honum á svona óformleg-
an hátt.
„Fæ ég ekki stórt skjal með
innsiglum og öllu tilheyrandi?“
„Þér fáið bréf,“ sagði hún
brosandi, „þegar nefndin hefur
staðfest ráðningu yðar. En það
er öruggt — nema Pipejoy for-
maður sé í slæmu skapi —“
„Svo ég kemst á kaupskrána
núna?“
„Þér getið byrjað —“ lögu-
legi ritarinn leit út um skrif-
stofugluggann niður á bláan,
glitrandi sjóinn í Rockleigh vík
— „eftir þrjár mínútur og fjöru-
tíu sekúndur. Það tekur yður
það langan tíma að komast nið-
ur í fjöru úr þessari skrifstofu..
HEIMILISRITIÐ
3