Heimilisritið - 01.02.1957, Blaðsíða 50

hennar sem lá undir prjónlesinu,
þokaðist oiurhægt niður að
skammbyssuhylkinu, sem var fest
við strenginn á pilsinu hennar.
En, hamingjan góða . . . hylkið
var gersamlega tómt. . . . Engin
skammbyssa . . . ekki neitt.
Vegna umstangsins er þau Sol-
veig hennar og John voru að búa
sig á dansleikinn í klúbbnum
þeirra, haíði hún gersamlega stein-
gleymt að taka skammbyssuna út
úr gamla skápnum.
„Drepa mig?“ hváði hún og
hló hæðnislega, enda þótt henni
gerðist nú mjög órótt í skapi og
kvíði hennar yxi.
Með vinstri hendinni fann hún
takkann, sem komið hafði verið
fyrir í stólnum hennar. Þaðan lá
svo leiðsla meðfram veggnum, upp
í gegnum þakið og beint í raf-
magnsflaugina.
Ef hún styddi nú á takkann í
stólnum myndi eldílaugin þjóta á
sömu stundu hátt í loft upp og
baða allt umhverfi búgarðsins í
skínandi björtu Ijósi.
Svo kæmi hjálpin nokkrum mín-
útum sfðar, hjálpin frá lögreglu-
stöðinni í skóginum skammt frá,
— en þá væri hún ef til vill ekki
lengur í íölu lifenda. Þá væri hún
ef til vill hnigin í valinn fyrir hinu
oddhvassa vopni, sem blikaði fyr-
ir augum hennar?
„Hví skyldir þú eigmlega vilja
drepa mig, Mwangi? Svaraðu
spurningu minni.“
Einhver bjargráð verð ég að
finna upp, hugsaði hún með sér.
— Solveig og John myndu ávallt
telja sig eiga alla sökina, ef eitt-
hvað illt henti hana, á meðan þau
væru að skemmta sér í klúbbn-
um.
„Þú svarar mér ekki, Mwangi.
Hvers vegna segirðu alls ekki
neitt? Það er líklega'af því að þú
veizt ekki hverju svara skuli.“
Hún hló aftur: — „Færðu þig
svolítið frá ljósinu, svo að ég sjái
til að prjóna. — Þú ert víst alveg
búinn að gleyma því, sem skeði í
gamla, gamla og góða daga. —
Manstu nokkuð eftir því, Mwangi,
þegar þú komst hingað í fyrsta
skiptið? Þá varstu bara ósköp lít-
ill og veimiltítulegur snáði, sem
átti hvorki pabba né mömmu. En
þá tók ég þig til mín í eld'núsið
og kenndi þér að búa til maí, sem
við borðum í Evrópu. Og svo
varðsíu matreiðslumaður heimilis-
ins, þegar fram liðu stundir. Þér
var goldið gott kaup og seinna,
þegar þú varst orðinn fulltíða mað-
ur, gaf Bwanna þér jörð og lánaði
þér peninga, svo að þú gætir keypt
þér konu og farið að ’búa sjálfur.
Og manscu eftir því, Mwangi,
þegar konan þín lagðist á sæng og
ól fyrsta barmð? Hver var það þá,
sem ók henni til sjúkrahússins og
48
HEIMILISRITIÐ