Heimilisritið - 01.02.1957, Blaðsíða 32

„Níupens tók hún fyrir þá, herra
minn.“
„Hún er fífl!“
„Fyrir hvað — að giftast?"
Skransalinn hló lágum ánægju-
hlátri að eigin fyndni. Hann naut
þess að vera ókurteis við fólk, sem
honum féll illa í geð. Hann sat með
krosslagða fótleggi eins og skradd-
ari og með virðulegu fasi stóð
hann upp, gekk að hestinum og
rak burt flugurnar, sem ásóttu
hann.
Þá varð William Dale á þriðja
glappaskotið á fimm mínútum.
Skórmr voru of nærri honum,
freistingin var of sterk til að hann
fengi staðizt hana. Hann gleymdi,
að hann var áttatíu og eins árs
{eða tveggja) ; hann gleymdi öllu
nema þeirri lífsnauðsyn að korna
höndum yfir skóna og það, sem í
þeim var falið. Með ánægjukumri
kastaði hann sér yfir þá, hremmdi
þá, sneri sér við og tók svo til
fótanna.
Hann var ekki kominn þrjá
metra, þegar hann rak fótinn í
rótarflækju og steyptist á höfuð-
íð ofan í gryfjuna. Annar skónnn
kastaðist burt, en hinn, sá vinstri,
var fast klemmdur milli gamalla,
-sinaberra fingranna.
Skransalinn hljóp til hans. „0,
góði, góði, en sú vitleysa í gaml-
ingjanum. Allt út af einum göml-
nm skóm. Og ég er heppinn, ef ég
losna við óþægindi út af þessu
sjálfur, í ofanálag.“
Svartur hausinn skyggndist um
í allar áttir og inn milli trjánna.
Dökk, hvöss augun tindruðu.
Enginn sá til. Engmn hafði séð
þennan gamla vitleysingja rota
sig til dauðs. Skraddarinn beygði
sig og tók skómn fimlega úr greip-
inni, sem hér eftir myndi aldrei
framar læsast um peninga né ann-
að, og skoðaði hann vandlega að
innan. Ekkert.
Þá fór hann eins að við þann
hægri. Sami árangur — ekkert.
Hann fleygði þeim báðum frá sér.
Svo horfði hann niður á dauða
manninn og klóraði sér í hausn-
um. „Furðulegt,“ sagði hann upp-
hátt, svei mér ef það er ekki furðu-
legt. Hvílíkt uppistand og læti út
af einum skóræflum."
ÁLIT þorpsins var það, að ekkj-
an bæri með sannri hugprýði það,
sem í þorpsblaðinu var nefndur
„hennar sári og mikli missir.“
Bæði Marta og skransalinn urðu
að gefa skýrslu um atburðinn, og
þegar því var lokið, fór Marta í
búðir. Fyrst fór hún til Gossle, út-
fararstjórans.
„Góða útför,“ sagði hún, „eins
og þér bezt getið. Eg hef pening-
ana.“
Gossle kinkaði kolli, hann var
orðinn vanur gömlu, undarlegu
30
HEIMILISRITIÐ