Heimilisritið - 01.02.1957, Blaðsíða 33

fólki, sem maður skyldi halda, að
ekki ætti fimmeyring í eigu sinni,
koma og biðja um beztu útför,
sem hann gæti í té látið og borga
út í hönd.
„Og steinninn, maddama?“
spurði hann. „Hafið þér hugsað
nokkuð um það?“
Marta hafði hugsað töluvert um
það. „William,“ sagði hún, „í
mörg ár elskaður eiginmaður . . .“
Gossle útfararstjóri skrifaði
það allt niður með kolsvörtum
blýant á snjóhvítan pappír og
kinkaöi sköllóttum kollinum sam-
sinnandi.
Hafandi lokið erindi sínu hjá
Gossle, hélt Marta áfram göngu
sinni, uns hún kom að lítilli búð,
sem hún hafði oft virt fyrir sér í
leyni, en aldrei stigið fæti ínn í
til þessa. „Viðtækjajverzlun" stóð
í glugganum, fyrir innan stóð mað-
ur með sléttgreitt hár og rjálaöi
við vasaljós.
„Já, maddamaí" spurði hann.
„Mig langar í eitt af þessum
viðtækjum.“
„Sjálfsagt, maddama. Tæki með
öllum venjulegum útbúnaði, geri
ég ráð fyrir.“
Það tók nokkra stund að kom-
ast að þeirri mðurstöðu, að frú
Dale væri ekki „í sambandi við
rafmagnið.“
„A, fyrst svo er, maddama, þá
er rafgeymacæki það, sem yður
vantar. Ég hef einmitt ágætt tæki
hérna, sem ég gen ráð fyrir, að
sé einmitt við yðar hæfi. Fimmtán
pund kostar það. Ég veit ekki
hvort —“
„Þaö er einmitt það, sem ég
vil,“ sagði ekkjan og kinkaði á-
kaft kolli. Hún opnaði pyngju, af-
ar svarta og sorglega útlits. Vinnu-
lúnir fingur hennar drógu upp
bunka af krumpuðum seðlum.
„Eg hef peningana," tilkynnti
hún og brosti. *
SMÆLKI
„ . . . Tókstu eftir því? — Ekki eitt
einasta úr skorSum — Ég verS aS
komast aS þvt, hvar hún hefur fengiS
fermanent."
HEIMILISRITIÐ
31