Heimilisritið - 01.03.1957, Síða 24

þyngzt um fimm pund. Ég sef
eins og úlfaldi og er búinn að
fá fína stöðu. En ég get auðveld-
lega gert mér í hugarlund, að
þú botnir ekki neitt í neinu.
Nei, það geri ég svo sannar-
lega ekki. Segðu mér nú — hver
var þessi stúlka, sem þú varst
með uppi á herberginu þínu?
Hann leit á úrið sitt og sagði:
— Bea hlýtur að koma hing-
að eftir andartak. Mig langar
til að þú hittir hana.
— Segðu mér, Harry. Ertu
orðinn bandvitlaus?
— Ekki alveg. En ég held, að
ég geti sagt, að ég hafi verið
óvenju heppinn. Agnes var í
marga staði fyrirtaks stúlka, en
hún var alltof spurul.
Það var það, sem að henni var,
hélt Harry áfram. Annars var
svo svo sem ekkert út á hana að
setja. Hún var jafn falleg í sund-
bol og göngudragt, lék tennis
ágætlega og golf allvel. Hún las
hæfilega mikið, fórnaði miklum
tíma í velgerðastarfsemi og lét
ekki á sér standa, þegar um pen-
ingasöfnun til fátækra var að
ræða. Hún gerði miklar kröfur
til sjálfrar sín, en krafðist þess
í stað einnig mikils af öðrum.
Og hún var svo frámunalega
tiltektasöm. Ef manni hitnaði í
hamsi og brýndi raustina við
hana„ leit hún niður og sat þann-
ig lengi án þess að segja orð.
Það gátu liðið margar mínútur
áður en hún opnaði munninn og
þetta fékk mann til að finnast
maður vera ruddalegur og óhefl-
aður náungi.
„Þegar þú hrópar svona upp
yfir þig,“ átti hún til að segja,
„stendur þessi hræðilegi atburð-
ur, sem ég upplifði á sínum
tíma, mér ljóslifandi fyrir hug-
skotssjónum.“
Það, sem hún vitnaði í var,
þegar hún var trúlofuð — ekki
í fyrsta sinn, heldur annað.
Fyrsti unnustinn hennar hafði
aldrei nokkurn tíma verið há-
vær. Hann hafði leitað til flösk-
unnar, dregizt meira og meira
inn í sjálfan sig og að lokum
horfið í rólegheitum. En hinn
hafði hrópað eins og óður mað-
ur í meira en hálftíma áður en
hann pakkaði saman og fór.
Harry hafði þess vegna alltaf
haft gát á að tala ekki of hátt.
Og ef hann varð þess var, að
eitthvað var henni ekki að skapi,
sá hann um, að það endurtæki
sig ekki. Uppfrá þeim degi, er
hún leit svo undarlega á hann,
þegar hann fékk sér þriðja glas-
ið af Martini, fékk hann sér sam-
kvæmt því aldrei meira en tvö.
Og væru þau saman á skemmt-
un, gætti hann þess að dansa
aldrei meira en tvisvar við sömu
22:
HEIMILISRITIÐ