Heimilisritið - 01.03.1957, Síða 29

BRIDGE
S: Á96
H: ÁKD84
T: D 8
L: i°75
S: DG 103 S: 872
H: G 6 H: 10 9 3 2
-r V A -r
T: 7 5 42 5 T: 9
L: D 8 4 s L: KG963
S: K54
H: 75
T: ÁKG-1063
L: Á 2
I keppni mundu flesrir spila slemmu
á spil N—S.
Margir mundu sjálfsagt láta sér nægja
sex en þcir sem stórhuga eru mundu
segja alslemmuna.
Sé hún sögð í tígli, er enginn vandi
að vinna hana, en öðru máli gegnir sé
hún sögð í grandi, þá þarf að beita
handbragði meistarans ef sú sögn á að
vinnast. Hugsum okkur sjö grönd sögð
á Suður. — Eðlilegasta útsp.il Vesturs er
spaðadrottning. Hún er tekin heima með
kóng. Þá er hjarta spilað þrisvar og kem-
ur þá í ljós að A stöðvar það. I þriðja
hjartað verður Suður að gæta þess að
gefa af sér spaða. Síðan eru teknir fimm
slagir á tigul og gefur borðið af sér tvö
lauf og eitt hjarta. Þegar síðasta tiglin-
um er spilað, fer að þrengjast um hjá
Vestri, hann vcrður að valda spaðann og
fara niður í eitt lauf. Borðið lætur spaða-
níuna, sem hefur lokið sínu hlutverki.
Austur gefur af sér lauf þ. e. heldur eftir
tveimur laufum og'hjartatíunni. Aftur
á móti versnar hans aðstaða stórum í
næsta slag, þegar borðið fer mn á spaða-
ásinn, þá verður liann að fara að dæmi
„makkers” síns og gefa frá_ sér fyrir-
ÞÁTTUR
stöðuna í laufi. Síðustu tvo slaginu tek-
ur sagnhafi svo heima með laufaás og
tvisti.
Þetta er sú tegund af kastþröng, sem
einna verst er að verjast. Sagnhafi þarf
ekki einu sinni að hafa fyrir því að telja
Iaufin, sem gefin eru í, honum nægir að
vita í lokin, að V hefur hæsta spaða og
A hæsta hjarta, og þar sem aðeins tvö
spil er eftir á hendi, hlýtur laufatvistur-
inn að standa.
BRIDGEÞRAUT:
S: ÁK6
H: K S
T: —
L: D 5
S: DG7 N S: IO98
H: 6 . H:
T: G V A T: 10 6
L:G6 S L: 10 9
S: 5
H: D G
T: D98
L; 7
Grand. Sá á útspil. N-S fá alla slagina.
Lausn á síðustu bridgeþraut:
N tekur fyrsta slag á tigul og lætur
út spaða. A. Ef A gefur hjarta í, gefur
S og N tekur slag á hjarta sem S gefur
lauf í. S tekur síðan slag á tigul og spaða
og lenda þá bæði A og V í þröng. B.
Ef A gefur af sér lauf, tekur S slaginn
og tekur hinn spaðann líka, N gefur af
sér tigul en A hjarta. Þá tekur S rigul-
slaginn og á V þá ekkert afkast.
MARZ, 1957
27