Heimilisritið - 01.04.1957, Side 38

aldrei. Er tímar liðu og draum-
urinn var orðinn formfastari og
heillegri, vorum við hjón . . .
bjuggum saman í dásamlegu
húsi- uppi á lágum ási.
Sagt er, að hægt sé að láta
drauma rætast. Jæja, mér næst-
um heppnaðist það. Tólf árum
eftir að við hittumst fyrst, opn-
aði Ken eigin stofu og á eftir
nafninu hans stóð á dyrunum
hin glæsta, verðskuldaða nafn-
bót, læknir. Og ég var hjúkrun-
arkonan hans. Okkur miðaði vel!
— Strax og fjárhagsástæður
leyfðu, ætluðum við að gifta
okkur.
Að sjálfsögðu var það ekki
nándar nærri eins auðvelt og frá-
sögn mín gefur til kynna. Erfið-
ust af öllu var hin stöðuga bar-
átta til þess að fá Ken til þess
að þyggja fjárhagslega aðstoð af
mér. Hann fékk námsstyrk, en
þarfnaðist samt peninga til að
lifa af. Við unnum bæði á sumr-
in og ég gat unnið á vöktum og
þannig hjálpað honum dálítið
meira. Þrátt fyrir það vildi Ken
slá slöku við námið til þess að
vinna sér inn peningana, sem
hann þarfnaðist — en að sjálf-
sögðu gat ég ekki leyft honum
það.
„Hvaða máli skiptir það?“ var
ég vön að segja. „Það er fyrir
okkur.“
Hann mótmælti í fyrstu en
lét þó alltaf í minni pokann að'
lokum og skrifaði upphæðina
inn í litla bók. Einu sinni sagði
hann. „flest það, sem mér hlotn-
ast verður þér að þakka, Janet.“
Ég brosti. „Einn góðan veður-
dag verður þú ríkur, mikilsmet-
inn læknir og ég verð konan þín
— og við munum lifa í allsnægt-
um,“ sagði ég.
„En áður en það verður,“ sagði
hann þrjózkulega, „ætla ég að-
endurgreiða þér hvern eyri.“
Ég var hamingjusöm. Ég var
svo handviss um, að allt myndi
enda eins og ég hafði gert ráð'
fyrir. Einhvern tíma 1 öllu þessu
umróti fluttist móðir mín til
Chicago og ætlaði að búa þar hjá
systur sinni. Eiginmaður Cassie
frænku minnar var dáinn og
hafði eftirlátið henni talsverða
peninga, en hún var einmana.
Þess vegna leysti mamma upp'
heimilið. Ég bjó áfram í íbúð-
inni okkar vegna þess, að hún
var ódýr og stutt frá sjúkrahús-
inu, sem ég var þá að læra í.
Seinna var ég þar um kyrrt
vegna þess, að þaðan var stein-
snar til læknisstofu Kens. Það
var í það minnsta nógu gott þar
til við værum gift og ættum okk-
ar eigið yndislega heimili. Við
fórum að safna í það, þegar Ken
var búinn að greiða allar sínar
36
HEIMILISRITIÐ