Heimilisritið - 01.04.1957, Page 41

mér. Því síðar þetta sama kvöld
fékk ég skeyti frá Cassie
frænku, þar sem hún tilkynnti
mér, að móðir mín væri að deya
og ég yrði að koma strax.
í önnum við að útvega aðra
hjúkrunarkonu til þess að taka
við af mér á stofunni í dálítinn
tíma, pakka niður og athuga um
áætlunarferðir járnbrauta, hugs-
aði ég ekki meira um áhyggjur
Kens útaf því, hvað yrði um
stúlkuna, sem misst hafði ömmu
sína. Ég sagði Ken, að ég yrði
í burtu í viku eða eitthvað þar
um bil. En þegar ég sá mömmu
svo illa haldna og þjáða, gat ég
ekki skilið, að hún gæti lifað af
nóttina.
Það var ömurlegt að horfa á
hana berjast við dauðann — í
heilar þrjár vikur eftir að ég
kom á staðinn. Það var því mik-
ill léttir, þegar hún andaðist.
Allan þennan tíma hafði ég ekk-
ert heyrt frá Ken, en ég hafði
engar áhyggjur haft af því. Ég
vissi hve önnum kafinn hann
var og án mín gat ég auðveld-
lega gert mér í hugarlund, að
hann ætti enga frístund. Þegar
allt var um garð gengið, hrip-
aði ég honum línu og sagði hon-
um, að ég myndi koma aftur
innan fárra daga — strax eftir
að útförin hefði farið fram.
SVAR HANS? Jæja, öllu var
kollvarpað. Hann hafði kvænzt
Kathy! Fyrst í stað gat ég ekki
trúað því. Það var ekkert vit í
því. Ekki hann Ken minn. Með
heimskulegri vantrú og óljósum
grun um, að þetta væri ekki
raunverulegt, las ég bréfið hans
aftur og aftur.
„Kæra Janet, það er heiguls-
háttur að segja þér á þennan
hátt, að Kathy og ég erum gift
— ég veit það. En ég vildi segja
þér það sjálfur, en ekki láta aðra
verða fyrri til.
Ég veit, að þú verður reið —
sennilega vilt þú aldrei sjá mig
framar. En með því að skrifa
gefst mér tækifæri til að segja
þér aftur, hve ákaflega þakklát-
ur ég er þér, vina mín, fyrir allt,
sem þú hefur gefið mér. Ég dá-
ist að þér, ég er þér þakklátur
— og já, ég elska þig. En sem
vin, Janet. Vinátta okkar hefur
verið dásamleg og dýrmæt, en
það er ekki að vera ástfanginn.
Ég vissi ekkert um hina hlið
ástarinnar milli karls og konu
þar til ég hitti Kathy. Það er
allt annað, Janet — hún er það,
sem hverri mannlegii veru ætti
að hlotnast þegar hún giftist.
Hún er dýrðlegur óður í hjarta
manns og í sambandi við hana
kemst hvorki skynsemi né rök-
hyggja að. En ég get ekki ætl-
39
APRÍL, 1957