Heimilisritið - 01.04.1957, Qupperneq 45

band þeirra væri glappaskot,
vanhugsað glappaskot — að ég
skildi ekki fyrr en síðar, hve
mikið ég hafði gert til þess að
stía þeim í sundur. Til er gam-
alt máltæki, sem segir, að synd-
samlegar hugsanir séu jafn ó-
guðlegar og syndin sjálf . . . og
ég býst við, að óbeinlínis hafi
synd mín verið af þeirri tegund-
inni alla þá mánuði, sem ég lét
Kathy þjást.
í hvert sinn, þegar ég þurfti að
hringja til hennar fyrir Ken,
þegar honum seinkaði vegna
einhverrar sjúkravitjunar, leit
ég ekki þannig á það. Ég sagði
sjálfri mér, að kuldaleg fram-
koma hennar gagnvart mér og
sífellt táraflóð, þegar Ken átti
hlut að máli sýndi aðeins, að hún
væri því ekki vaxin að vera
læknisfrú. Fyrr eða seinna hlaut
Ken að sjá það líka.
Ég hélt, að honum væri farið
að verða ljóst, hvað hún var,
daginn, sem hún ruddist inn í
læknisstofuna og olli leiðinlegri
upsteit vegna þess, sem í mesta
sakleysi hafði skeð kvöldið áður.
. . . Við Ken höfðum á síðustu
stundu verið beðin um að koma
í sjúkravitjun á einn bæinn uppi
í sveitinni. Eins og að vanda
hafði hann beðið mig að hringja
til Kathy og útskýra fyrir henni,
hvers vegna hann gæti ekki
komizt til kvöldverðar, á meðan
hann var að taka saman nauð-
synleg áhöld. Þetta reyndist
vera erfið fæðing og þegar við
fórum vorum við dauðþreytt og
svöng. Þar sem þetta var óvenju-
lega veðurblítt maí-kvöld fannst
okkur sjálfsagt að stanza við
Gilded Parrot og fá okkur bita
á leiðinni til borgarinnar. —
Strengjakvartett lék þar fyrir
dansi og yfir öllu hvíldi ró og
friður, en þess þörfnuðumst við
Ken mest þá stundina.
Ég sagði honum ekki frá því,
þegar ég sá Marge og Pete San-
ders fara — Pete var ungur sér-
fræðingur í fótaaðgerðum. Ég
vildi ekki láta spilla stemmning-
unni. Ég hafði ekki verið búinn
að skipuleggja kvöldið. Við vor-
um ekki að aðhafast neitt rangt.
Því skyldi mér ekki mega hlotn-
ast þessi litli skerfur — að dansa
við Ken í nokkrar klukkustund-
ir.
En daginn eftir rétt fyrir mið-
degisviðtalstímann kom Kathy
vaðandi gegnum biðstofuna og
inn til Kens. Ekki gat hjá því
farið, að ég heyrði til þeirra —
háværar ásakanir hennar og ró-
legar útskýringar Kens. Ég vissi
að Marge Sanders hlyti að hafa
sagt henni frá þessu og mér fór
ekki að standa á sama um það,
sem hún var að segja. Svo þeg-
APRÍL, 1957
43