Heimilisritið - 01.04.1957, Qupperneq 48

heyrði ég fleiri slúðursögur, sem
hver og ein jók örlítið á sársauk-
ann innra með mér, þar til sá
dagur rann upp, að ég gat ekki
haft taumhald á tilfinningum
mínum lengur.
Það var kvöld nokkurt, þegar
ég var búin að afgreiða síðasta
sjúklinginn og fór inn til þess að
hjálpa Ken að taka til. Hann lá
fram á skrifborðið sitt með höf-
uðið í höndum sér, þegar ég kom
inn. Ég þurfti ekki einu sinni að
spyrja hann, hvað amaði að.
„Það er drykkjuskapurinn,
Janet,“ stundi hann án þess að
líta upp. ,,Ég get þolað allt ann-
að en það.“
„Við hverju bjóstu, Ken?“
spurði ég. „Líttu á heimilið, sem
hún kom frá . . . líttu á, hvað
amma hennar var.“
Hann kipptist við, eymdin
skein út úr hverjum þreytu-
drætti í andliti hans. En hann
bar enn blak af henni. „Það
kemur því ekkert við,“ sagði
hann. „Hún er ekki drykkju-
sjúklingur. — Hún er bara
áhyggjufull og óhamingjusöm,
og ég veit ekki hvers vegna. Ég
býst við,“ bætti hann þreytulega
við, „að ég hafi ekki verið nógu
mikið hjá henni. — Hún skilur
ekki —“ — Hann stóð upp og
sagði hranalega, „ég hefði ekki
átt að vera að íþyngja þér með
46
svona áhyggjum.“ Hann var að
binda endi á þetta tal — og úti-
loka mig.
Hjálparvana sneri ég frá hon-
um. Hann er ekki undir það bú-
inn að horfast í augu við það
enn, hugsaði ég. Einhvern tíma
yrði hann að gera það — og ég
gat aðeins vonað, að það yrði
fljótlega, áður en hann tapaði
öllu. Ef aðeins væru einhver ráð,
hugsaði ég, til þess að láta hann
skilja. . . .
Ég fékk mitt tækifæri laugar-
dagskvöld nokkurt seint í ágúst
þetta sáma ár. Það skeði kvöld-
ið, sem töðugjöldin voru haldin
hátíðleg með kvöldverðarboði í
héraðsklúbbnum. — Einn eldri
læknanna hafði boðið Ken að
gerast meðlimur. Ég vissi hve
Kathy langaði mikið til að fara
í þetta samkvæmi, ég skildi það
af því, hvernig Ken reyndi alla
vikuna að skipuleggja starfsskrá
sína á sjúkrahúsinu svo ekkert
gæti komið í veg fyrir að hann
kæmist.
En eins og ég sagði Ken, þeg-
ar það skeði: „Það er ekki hægt
að skipuleggja veikindatilfelli —
hvað sem maður gerir. Og þar
sem þú ert læknir í vaxandi borg
eins og Somervale, þar sem ekki
er nóg af læknum — ja, þá verð-
ur þú að reikna með atvikum
eins, og að einhver sjúklinga
HEIMILISRITIÐ