Heimilisritið - 01.04.1957, Page 55

Hneykslið var forsíðufrétt í
borgarablaðinu og þar voru jafn-
'vel birt bréf frá lesendum, sem
voru æfir yfir því, að ég var ekki
sett í fangelsi. „Þar og hvergi
annars staðar á slík kona heima,
kona, sem dirfist að bera hin
hvítu einkennisklæði líknareng-
ilsins . . .“ ritaði einn þeira.
Þessa síðustu ömurlegu daga,
sem ég dvaldi í Somervale, var
Kathy eina manneskjan, sem
mælti vingjarnlegt orð til mín
— stúlkan, sem ég hafði ætlað
að steypa í glötun.
„Mig langar bara til þess að
láta þig vita, að ég bið fyrir þér,
Janet,“ sagði hún í símann með
sinni mildu, telpulegu rödd. . . .
NÚ HEF ég verið hér í Fort
Holt í tvö ár og unnið á Rönt-
gen-rannsóknarstofu. Og ég hefi
haft nægan tíma til þess að kom-
ast 1 skilning um ástina, sem var
á milli þeirra — Ken og Kathy
— að skilja, að hún er í því fólg-
in, að bera meiri umhyggju fyr-
ir hamingju þess, sem maður
elskar en nokkru öðru í öllum
heiminum. Ég veit nú, að til-
finningar mínar gagnvart Ken
voru ekki af þeim toga spunnar
— vegna þess, að ég var alltaf
að vasast í öðru: frama, áliti og
þess háttar. í rauninni var Ken
imynd þess lífs, sem ég þráði.
— Ég hafði greypt hann inn í
drauma mína og án þess að gera
sjálfri mér það ljóst, hafði ég
reiknað með, að ég ætti hann.
Þetta lætur illa í eyrum, en ég
hef orðið að horfast 1 augu við
það. Ég hefði ekki viljað Ken ef
ég hefði orðið að horfa á bak
draumunum, sem ég hafði flétað
hann inn í. Þarna sérðu, það var
aldrei sönn ást.
Ég veit það vegna þess, að ég
hef fundið hina sönnu ást alveg
eins og Ken sagði, að einhvern
tíma ætti fyrir mér að liggja.
Við Les höfum verið gift í þrjár
vikur og alt, sem Ken sagði í
bréfinu var satt. í henni er fólg-
inn dýrðlegur óður, ástríðubál
og dýrð, sem engin orð eru til
yfir. Það var allt satt nema ef til
vill sú lýsing á ástinni, að í sam-
bandi við hana kæmist hvorki
skynsemi né rökhyggja að.
Þó er samband okkar Les ekki
þannig. Les er efnafræðingur.
Hann er sterkur og öruggur, stór
vexti og hugprúður. Hann er
húsbóndinn á heimilinu. Hann
setur ekki allt traust sitt á
mig — nema hvað viðvíkur ást
minni, trausti til hans og þörf
minni fyrir hann. Mér finnst ég
kunna vel við að hafa það þann-
ig. Þannig ættu öll hjónabönd
að vera. *
APRÍL, 1957
53