Heimilisritið - 01.04.1957, Síða 63

merkilegan stað?“ sagði hún.
„Hún fór inn 1 veitingahús og
settist þar ein. Og þér voruð af-
ar vonsvikinn. Og forvitinn.
Svo þér settust hjá henni, og
þið tókuð tal saman.“
Jake brosti. „Öldungis rétt,“
sagði hann. „Hvert höldum við
svo?“
„Á þessa andstyggilegu lög-
reglustöð?“ stakk hún upp á.
Jake hristi höfuðið. „Nei. Á ég
að segia yður frá grun mínum?“
„Ó . . . gerið það.“
„Þessi stúlka, sem ég elti frá
vissri skrifstofu til Desmonde
Mansions nr. 7 . . . þessi June
Gaymer . . . vissi, að henni var
veitt eftirför. Og þegar hún kom
inn og leit út um glugga og sá
mig doka við fyrir utan, varð
hún smeyk. . . .“
Jake hallaði sér áfram. „Þér
skiljið, þessi June er ekki slæm-
ur unglingur. Hefur bara lent 1
slæmum félagsskap. Og hana
langaði til að losna frá þessu
öllu saman. Hún vildi hverfa af
þessari braut og byrja betra líf.“
„Og svo“ — sú ljósa horfði
fast á hann.
„En það var ekki svo auðvelt
að framkvæma það. Það beið
náungi úti til að halda áfram
eftirförinni, jafnskjótt og hún
kæmi út. Hún áleit, að bezta
ráðið væri að ginna blóðhundinn
1 burtu með tálbeitu, Svo hún
fengi tíma til að komast undan
og hverfa, sjáið þér?“
„Athyglisverð tilgáta,“ sagði
sú ljóshærða. Jake virti hana
fyrir sér, er hún kinkaði kolli.
„Jane átti vinkonu, eða eldri
systur — einhverja, sem vildi
mikið leggja í sölurnar fyrir
hana, og vildi reyna að forða
henni frá vandræðum,“ hélt
Jake áfram. „Svo vinkonan, eða
eldri systirin, fór 1 rauðu dragt-
ina, hvíta hattinn og hvítu
skóna, og tók meira að segja
hvíta veskið — og fékk sér
gönguferð.“
Sú ljóshærða virtist dálítið
taugaóstyrk. „Og blóðhundurinn
elti hana náttúrlega, en skildi
June litlu eftir, svo hún gæti
hypjað sig burt óáreitt?"
„Einmitt það, sem ég vildi sagt
hafa,“ sagði Jake. „Hvernig lízt
yður á þetta hjá mér?“
Hún þagði andartak. Þegar
hún leit upp, voru augu hennar
rök. „June er yngri systir mín,“
sagði hún. „Mér þykir afar vænt
um hana. Ég varð að gera þetta.
Hvað verð ég þá — meðsek eða
eitthvað svoleiðis?“
Jake brosti. „Ég hef aldrei
heyrt um nein lög, sem bönnuðu
stúlku að fá lánuð föt systur
sinnar.“
Þegar hún leit á hann aftur
. JÚNf, 1957
61