Læknablaðið - 01.12.1974, Qupperneq 89

LÆKNABLAÐIÐ
211
Tafla XIII framh.
5-6 dagar > 7 dagar
Dánir Dánir
3(4) 1 5(6) 0
4(8) 0 1(2) 0
7(6) 1 6(5) 0
og af þeim dóu 17%. 10% sjúklinga Poul-
sen et al (30) höfðu krampa of af þeim dóu
31%.
Meðvitundarleysis gaetti hjá 26% sjúkl-
inga í þessu uppgjöri og hefur áður verið
vikið að tíðni eftir aldri, kyni og sýkingar-
orsök. Af þessum sjúklingum dóu 15%.
Meðvitundarleysi er talið gefa lélegar
horfur og sumir nefna háar dánartölur
(30). í Stokkhólmsuppgjörinu (22) kom
meðvitundarleysi fyrir hjá 36—75% sjúkl-
inga, mismunandi eftir sýkingarorsök.
Húðblæðingar sáust í 41% sjúklinga
með N.meningitidis sýkingu og er það
svipuð hlutfallstala og ýmsir aðrir gefa
upp (3, 21, 22, 36, 38). Húðblæðingar sá-
ust auk þess hjá einu barni með H.influen-
zae og öðru með proteus-sýkingu og enn-
fremur hjá 24% þeirra sjúklinga, sem
ekki reyndist unnt að sýklagreina. Þó lík-
indi séu til, að meiri hluti þeirra síðast
nefndu hafi verið með meningococci, verð-
ur engu slegið föstu þar um, því húðblæð-
ingar sjást stundum í mengisbólgu af
ECHO- og Coxsackie veiru uppruna (26)
og í ýmsum öðrum sýkingum, s. s. endo-
carditis staphylococcica acuta (4) og ein-
staka sinnum í mengisbólgu af völdum
pneumococci, streptococci og H.influenzae
(3, 17, 21).
Af sjúklingum með húðblæðingar í
þessu uppgjöri dóu 12%, en hjá Poulsen et
al (30) 25%.
9 sjúklingar eða 7% af heild voru í losti
við komu á spítalann, 3 þeirra voru með
N.meningitidis sýkingu (tæp 7%), 5 tókst
ekki að sýklagreina og 1 var með prot.
Morgagni. 4 sjúklinganna létust (44%).
í Stokkhólmsuppgjörinu (22) fannst
þetta einkenni hjá 9% sjúklinga, enginn
munur eftir sýkingarorsökum og vísað er
til svipaðrar niðurstöðu annarra höfunda.
Matihes & Wehrle (27) telja að 10% inn-
lagðra barna með sýkingu í miðtaugakerfi
séu með þetta einkenni. í uppgjöri Jensen
et al (21) voru losteinkenni hjá 6% sjúkl-
inga með N.meningitidis, 4% D.pneu-
moniae og 3% H. influenzae.
Sýklagreining: 57% sjúklinganna voru
með N.meningitidis, H. influenzae og D,-
pneumoniae, en aðrir gefa upp talsvert
hærra hlutfall eða 65—75% (10, 21, 22,
27, 38).
Ekki er ljóst hvað veldur hinni háu tölu
ósýklagreindra (38%) í þessu uppgjöri.
Aðrir nefna tölurnar 15—20% í þessu
sambandi (3, 9, 21, 22, 30), sumir að vísu
hærri eða allt upp í 28% (10,38), en marg-
ir lægri, eins og t. d. Mathies & Wehrle
(27), sem voru með 12—13%.
Venjulegar aðferðir við rannsókn á
mænuvökva hafa verið notaðar hér, smá-
sjárskoðun á gram-lituðu sýni og ræktun.
Ýmis atriði geta haft áhrif á niðurstöðu
sýklarannsóknar: Þjálfun og samvizkusemi
starfsfólks, sem að henni vinnur, sýklalyf,
sem sjúklingurinn hefur fengið áður en
hryggstunga er gerð, óvarkárni í meðferð
mænuvökva, að hann t. d. kólni um of í
meðförum eða sé látinn bíða of lengi áður
en honum er sáð. Einhver eða öll þessara
atriða eiga hér hugsanlega hlut að hinni
háu tölu ósýklagreindra, en erfitt er að
meta slíkt aftur í tímann. Mænuvökvinn
er sendur til ræktunar á Rannsóknastofu
Háskólans við Barónsstíg og er þetta um
3 mínútna gangur utan dyra. Má vera, að
í vetrarfrostum hafi hann stundum kólnað
um of á þessari leið. Utan dagvinnutíma
þarf meinatæknir eða sá, sem rannsókn-
irnar annast, að koma heiman að og getur
það í sumum tilfellum tekið nokkurn
tíma, ef ekki er fyrirfram gert aðvart. Ör-
uggast væri að sá út sýninu strax við rúm
sjúklingsins.
Venjulega er sýklalyfjameðferð, sem
sjúklingurinn hefur áður fengið, kennt um,
þegar sýkingarorsökin finnst ekki. Einnig
er talið að hún geti breytt útliti sýklanna
og litunareiginleikum, fækkað hvítum
blóðkornum í mænuvökva, sérstaklega
kleifkjarnafrumum, þannig að hlutfallið
milli þeirra og hnattfruma verði svipað
því, sem sést við meningitis aseptica og