Læknablaðið - 15.09.1990, Blaðsíða 26

344
LÆKNABLAÐIÐ
einkaaðilum og ekki skiptir máli hvort það
eru læknar, tannlæknar, hjúkrunarfræðingar
eða aðrar heilbrigðisstéttir, sem hlut eiga að
máli. í Noregi hafa verið í gildi frá árinu 1987
sérstakar reglur um skaðabætur til sjúklinga,
sem verða fyrir tjóni. Þeim er einungis ætlað
að gilda í þrjú ár á meðan beðið er eftir
sérstakri löggjöf um skaðabætur til sjúklinga
og sjúklingatryggingar. Bótaréttur samkvæmt
hinum norsku reglum er mun takmarkaðri
en bótaréttur samkvæmt sænsku og finnsku
reglunum. Þannig eru til dæmis bótareglumar
í Noregi takmarkaðar við tjón sem verða á
sjúkrahúsum, sem annast líkamlega sjúkdóma.
Þær ná því til dæmis ekki til tjóna sem verða
á geðsjúkrahúsum eða einkastofnunum lækna
(8).
Með lögum nr. 74 frá 31. maí 1989 um
breytingu á almannatryggingalögum nr.
67/1971 var lagður grunnurinn að rétti
íslenskra sjúklinga til tryggingabóta vegna
tjóns við læknismeðferð án tillits til sakar.
Þótt löggjöf þessi sé ef til vill um margt
ófullkomin er hún vonandi upphafið að því að
hér taki gildi fullkomnari reglur eða löggjöf
um bótarétt sjúklinga og þá í samræmi við
það sem hefur verið að gerast í þessum efnum
á Norðurlöndum.jAð lokum vil ég þakka
aðstandendum Læknablaðsins fyrir framtak
þeirra að halda þennan fund og Læknablaðinu
sjálfu óska ég velfamaðar um ókomna tíð.
HEIMILDIR
1. Nygaard N. Skade og ansvar. 3. útg. Bergen, 1985:
413.
2. Vilhjálmsson Þ. Ábyrgð lækna. Læknaneminn 1972; 2:
8. (Sérprentun).
3. Bjömsson A. Skaðabótaréttur. Reykjavík, 1986: 54.
4. Andersen K. Skadeforvoldelse og erstatning. 3. útg.
Oslo, 1976: 177, 183.
5. Pálsson V. Um refsiábyrgð Iækna. Úlfljótur 1980; 3:
113 og áfram. Sjá ennfremur (1); 418-20.
6. Trolle J. Risiko og skyld i erstatningspraxis. 2. útg.
Kaupmannahöfn, 1969: 146-7.
7. Forsikringstidende 1989; 1/2: 46-8, 1989; 5: 38-9.
8. Bull KS. Midlertidig ordning med pasientskade-
erstatning. Erfaring etter ett ár. Lov og Rett 1989; 6:
244-5.