Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Síða 8

8
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
Sigurður Samúelsson ásamt foreldrum sínum, Guðnýju Árnadóttur og Samúel Pálssyni.
Kvöldvökurnar eru mér eftirminnilegar.
Amma Jakobína mun hafa ráðið þar mestu, og
var oftast lesið upp úr nýútkomnum bókum. Eitt-
hvað hefur hún fengið af bókaáhuga föður síns.
En dugnaðinn hafði hún frá móður sinni.
Æska mín var lík og hjá öðrum strákum, sem
ólust upp á „mölinni" fyrir vestan. Eg var ein-
birni, en yngri bróðir minn, Arni, hafði dáið ung-
ur. Skortur á leikfélögum var þó enginn, því
þarna voru fjórar móðursystur með sæg af börn-
um. Faðir minn sneið mér jólaskóna til sjö ára
aldurs. Eg var oftast að leik eða við fiskerí niðri á
bryggu eða á bátum, fengnum að láni eða teknum
traustataki. Ekkert komst inn í mitt höfuð nema
sjómennskan. Um 10 til 12 ára aldur fór faðir minn
að taka mig með sér á sjóinn. Vorum við á skaki
innfjarða og stundum á lúðuveiðum með hauka-
lóð og fengum oft vænar sprökur.
Um 12 ára aldur gaf faðir minn mér fjögræring,
sem við höfðum verið mikið á. Litlu síðar pantaði
hann vél í sexæring, sem hann gerði út til lóða-
veiða innfirðis. Vélin reyndist gölluð, svo að ég
fékk hana í minn bát og þótti gott, þótt hún væri
ekki kraftmikil. Ég taldi mig þar með kominn í
tölu útgerðarmanna. Aðal peningurinn var í
smokkfisksveiðum á haustin, sem byrjuðu í sept-
ember og stóðu allt fram í desember. A þeim tíma
jók smokkurinn þyngd sína úr 250 grömmum í 1
kíló. Þetta var mikil tekjulind sjómanna. Eftir að
ég kom í Menntaskólann á Akureyri, þurfti ég
stundum að biðja Sigurð Guðmundsson, skóla-
meistara, um leyfi til að fá að mæta seinna um
haustið í skólann vegna smokkfisksveiða.
Ég var alveg ákveðinn í að verða skipstjóri og
hefði sennilega bara orðið fjári góður skipstjóri,
held ég. Mig langaði á sjóinn, og það var ekkert
fyrir vestan nema sjór. Móðurbróðir minn, Krist-
ján Árnason, var mesti aflamaður Vestfjarða, eft-
ir því sem segir í Skútuöldinrti eftir Gils Guð-
mundsson. Kristján átti tvo stráka, og auðvitað
tók hann þá með sér til sjós bara 12 ára gamla. Þið
getið rétt ímyndað ykkur, hvernig mér hefur verið
innanbrjósts, þeir, sem voru eiginlega jafngamlir
mér.
Ég hamaðist í móður minni, að ég vildi fara á
sjóinn, enda átti ég þá bát. Það voru ekki allir
unglingar, sem voru með trillubát, 12 til 13 ára, og
ég fiskaði heilmikið. En móðir mín var klók. „Já,
já, auðvitað ferð þú á sjóinn,“ sagði hún, „við
skulum sjá til.“ „Heyrðu, ég er búin að tala við
hann frænda þinn.“ „Nú, þakka þér fyrir,“ — og
ég réðist á hann, þegar hann kom næst. Frændi
var einn af þessum rólegu mönnum. Hann sagði:
„Ja, þú veist, hvernig þetta er á þessum skipum,
ég get ekki tekið þig núna, en við skulum athuga
það, þegar þú fermist."