Sagnir - 01.06.2007, Blaðsíða 7

Ritstjóraspjall
Hér Iítur dagsins ljós 27. árgangur af Sögnum, tímariti sagnfræðinema.
Blaðiö er með hefðbundnu sniði í ár og samanstendur af greinum ffá
sagnfræðinemum, yfirleitt styttum útgáfum af lokaverkefhum, svo og
styttri greinum og viðtölum.
Sagnir ákváðu að taka á málefnum líðandi stunda meðal annars í
formi viðtals við Guðjón Friðriksson um húsbrunann í Reykjavík og til
að halda lesendum í nútímanum er fjallað um hinn nýja samskiptamáta
netvæddra íslendinga, bloggið svokallaða. Annars vegar er viðtal
við einn víðlesnasta bloggara landsins, Stefán Pálsson sagnfræðing,
síðan er líka grein eftir Unni Maríu Bergsveinsdóttur um bloggið sem
heimildir.
Greinamar eru margbreytilegar að venju og ná yfir hina víðu sléttu
íslensks samfélags og sögu. Þar má nefna grein um aðdraganda inngöngu
íslands í ESS og hvemig þjóðemisrök vom tekin upp hjá flokkum á
víxl eftir því hvort þeir sátu í stjóm eða stjómarandstöðu. Kristniboð
íslendinga í héraðinu Pókot í Kenýa er kynnt fyrir lesendum Sagna
ásamt þróun grammafónplötuútgáfú hér á landi. Svo er tekið á hvemig
áhrif seinni heimsstyrjaldanna gætti í eyjum, bæði í atvinnutengdu tilliti
sem og samskiptum heimamanna og hins erlenda herliðs.
Minnihlutahópar á íslandi fá sinn skerf í blaðinu, tvær greinar em um
innflytjendur. Fjallað er um komu þýsks verkafólks til íslands á ámnum
1949-1950 og í næstu grein á eftir er rætt um innflytjendalöggjöf á
Islandi í gegnum 20. öldina. Þá er síðan grein um kynleiðréttingar.
Þær greinar em ágætis vitnisburður um að áhugi nemenda og val á
viðfangsefnum hefúr fært sig í óhefðbundnari átt síðastliðin ár.
Ritstjóm Sagna þakkar höfundum greinanna kærlega fyrir framlag
þeirra í tímaritið. Höfundamir sýna fram á mikilvægi blaðsins sem blað
nemenda í Sagnfræði og án þeirra framlags væri blaðið frekar þunnt.
A öftustu síðum blaðsins birtir svo Sigurður Gylfi Magnússon ritrýni
um síðasta árgang Sagna í grein sinni „Sagnir og sóknartækifærinn”.
Auk hefðbundinnar ritrýni ræðir Sigurður nokkrar hugmyndir varðandi
Sagnir.
Þar reifar hann hugmyndir sínar hvemig mætti breyta umgjörð og
vinnslu Sagna. Hugmyndir hans em góðra gjalda verðar, enda virðist
gæta mikillar óánægju með stöðu og hlutverk fræðirita, eins og Sigurður
bendir á. Grein Sigurðar er í raun heróp til nemenda. Dramatiskt ákall
um aukna fagvæðingu.
Hugmyndir Sigurðar kalla eftir aukinni samræðu. Slíkurþankagangur
er á miklu undanhaldi meðal nemenda, sem flestir virðast líta á
nám sitt við Háskólann eins og hverja aðra neysluvöm. Það er að segja
að nemendum beri enginn skylda til að leggja eitthvað til málanna, eða
vera gagnvirkir eins og það ætti að heita á nútíma máli.
Lengi má gott bæta og það á einnig við um tímarit eins og Sagnir.
Margt af því sem Sigurður leggur til em góðar hugmyndir sem
ritstjómir komandi ára ættu að taka til sín. Hvemig sem að því verður
staðið verður þó að hafa hugfast þá stöðu sem Sagnir hafa skapað
sér sem háskólatímarit. Sé horfið frá hinni „hráu” harðlínustefnu að
birta bara lokaverkefni auk nokkurra styttri greina og viðtala er hætt
við að hugmyndafyllerí nemenda sé á næsta leyti. Sé flett í öðmm
tímaritum sem koma út á vegum háskólanema, þá sérstaklega í hug- og
félagsvísindadeild, koma slík dæmi glöggt í ljós. í þeim tímaritum er
reynt að bræða saman ritgerðir, hugleiðingar, pistla, fféttir úr náminu og
myndasíðu. Árangurinn verður oftast nær litlaus umfjöllun og óvandaður
innanskólahúmor. Slík tímarit ná sjaldnast út fyrir Háskólasvæðið og
fylla yfirleitt mslafötumar eftir að nemendur em búnir að glugga í þau
yfir kaffibolla. Sagnir em sem bemr fer skör ofan, selja sig í áskrift og
er meira að segja prófarkalesið. Það er von ritstjómar að efni blaðsins sé
meira en eins kaffibolla virði og verði það um ókomna tíð.
Kveðja,
ritstjóm
Sagnir - 3