Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.03.1965, Síða 120

ir fyrir hendi, til að gera því skil. Hverfi þetta getnr fundizt sem frum-
gróður á jökulurðum í grennd við skriðjcikulsporða, en þá er mosa-
gróðurinn að jalnaði lítill. Tegundasamsetning er allbreytileg. Snæ-
narvagrasið (Phippsia algicla) finnst t. d. ekki ævinlega, enda er út-
breiðsla þeirrar tegundar mjög takmörkuð í landinu. Stöðugar tegund-
ir í öllum blettum eru lækjafræhyrna (C. cerastoides), lækjasteinbrjót-
ur (Saxifraga rivularis) og stjörnusteinbrjótur (S. stellaris). Hrafna-
klukka (Cardamine pratensis) er algeng en ætíð smávaxin og ófrjó. Olt
ber mikiðá dvergsóley (Ranunculus pygmaeus). Rjúpustör (C. Lachen-
alii) er algeng, og fjallasveifgras (Poa alpina vivipara) og fjallapuntur
(Deschampsia alpi^ia) eru ekki óalgengar tegundir. Stundum finnst
lotsveifgras (Poa laxa flexuosa) í hverfi þessu, en vaxtarstaðir þeirrar
tegundar eru harðla ljreytilegir. Venjulega vex lotsveifgrasið á mel-
kollum og hnjúkum, þar sem bæði er veðurnæmt, þurrt og snjólétt,
en ég hefi einnig fundið það innan um snænarvagras í snjódæld, þar
sem leysingavatn lék um án afláts. Annars eru athuganir mínar á þessu
gróðurhverfi of fáar, til þess að gera það, og enn síður gróðursveitina
sem held, að verulegu umtalsefni. Hverfið er tegundafátt. A-plönturn-
ar eru algerlega yfirgnæfandi, eða um 90%. H er helzta lífmyndin, en
Ch% þó allhátt. G vantar á þeim bfettum, sem hér er getið, en hins-
vegar var nokkuð af þeirri lífmynd í bletti, sem lýst er frá Eyjabökk-
um í riti mínu 1945, p. 518.
Blettir XIX. 4—5 eru úr dalverpi við austurrönd Langjökuls
(Hundadalir?) í um 800 m hæð. Svo má lieita, að allur dalbotninn sé
vaxinn þessu gróðurhverfi. Landið er brúnt tilsýndar af brúnmosum,
sem þekja mestan hluta yfirborðsins, en einstakir steinar standa upp
úr á víð og dreil'. Þegar athugunin var gerð um miðjan ágúst var svæð-
ið þurrt að kalla, en sýnilegt var, að leysingavatn leikur þar um lengi
fram el'tir, og víða sitra fram smálækir frá fönnum í hlíðum. Meðfram
lækjunum voru ljósir dýjamosa blettir (Philo7iotis), en gráar snjómosa-
skellur (Anthelia) þar sem þurrast var. Af háplöntunum ber mest á
lækjafræhyrnu (C. cerastoides), dvergsóley (R. pygmaeus) og lækjastein-
brjót (S. rivularis), en nokkru minna á snænarvagrasi (P. algida) og
fjallasveifgrasi (P. alpina). Sums staðar, einkum þar sem vatn leikur
um, var mikið af hrafnaklukku (C. pratensis).
Blettur XIX. 0 er úr Kjalhrauni í um 750 m hæð í djúpri, skugga-
sælli hraundæld. Snjór var nýleystur úr dældinni um miðjan ágúst,
en gróðurhverfið lá utan með fannarbælinu, sem lengst hafði enzt.
Vegna þess hve hraunið er þurrt ber þar meira á grasvíði (S. lierbacea)
en venja er í þessu hverfi.
116 Flóra - tímarit um ísi.enzka grasafræði