Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.03.1965, Side 127

nesi, frá bænum Kothvammi, sem er skammt fyrir utan Hvammstanga, og sagt, að
hann hefði fundizt á mel þar fyrir utan túnið. Sýnishorn þetta er svipað þeirn brandi,
sem áður var lýst, nema dálítið brúnna á litinn.
Loks færði einn nemandi minn úr Menntaskólanum mér dávænan lurk af stein-
gerðu tré austan úr Borgarfirði eystra, en þar kvað vera mikið af slíkum lurkum í
fjöllunum og á áreyrum.
Sýnishorn af öllum þessum fundum eru gevmd í Náttúrugripasafninu á Akur-
eyri.
H.Hg.
KAUP Á GRASASÖFNUM.
Grasasöfnin eru grasafræðingum, það sent minjasöfnin eru þjóðfræðingum. Án
grasasafna verður engin grasafræði stunduð. Grasasöfnin eru mikil verðmæti, ekki
sízt ef þau eru metin eftir þeirri vinnu, sem safnandinn hefur til þeirra eytt.
Þess er þó tæpast að vænta að safnandinn fái þannig sannvirði fyrir safn sitt, enda
yrðu söfnin þá óhóflega dýr. Fæstir safnarar munu hafa það í huga við söfn-
unina, hvað þeir muni fá fyrir safnið er tímar líða fram, heldur safna menn yfirleitt
af því að það veitir þeim ánægju, annaðhvort söfnunarstarfið sjálft eða fræðin sem
að baki liggja, og oft þó hvorttveggja. Sú ánægja verður auðvitað ekki metin til
fjár.
Af þessu leiðir að afhending grasasafna hlýtur alltaf að vera dálítið tilfinninga-
mál fyrir safnandann. Eftirsjá hans verður ekki heldur með fé bætt.
Hitt má vera hverjum safnanda nokkur huggun, að vita söfn sín á öruggum
geymslustað í höndum þeirra, sem kunna með Jtau að fara, og kunna að meta þau
og virða. Hygg ég að sú vitneskja sé hverjum sönnum safnanda meira virði en pen-
ingarnir, sem hann fær fyrir safn sitt, enda er það altítt, a. m. k. erlendis, að menn
gefi söfn sín til viðurkenndra náttúrufræðistofnana. Fylgir Jrá gjarnan það skilyrði,
að safninu verði ekki sundrað, heldur varðveitt sem sérstök heild. Finnst mér raun-
ar, að Jjað ætti að vera meginregla á náttúrugripasöfnum, að varðveita söfn einstakra
manna sem heild, brengla þeim ekki við söfn annara manna og enn síður að láta
úr þeim eintök í skiftum eða á anuan hátt.
Tilefni þessara hugleiðinga eru raunar tvenn kaup á grasasöfnum, sem fram
fóru á síðastliðnu ári (1964). Á ég |>ar við grasasöfn Jieirra Helga Jónassonar, bónda
og grasafræðings á Gvendarstöðum í Kinn og Guðbrands Magnússonar, kennara í
Siglufirði.
Safn Helga á Gvendarstöðum er meðal Itinna stærstu einka-grasasafna í land-
inu. Hefur Helgi safnað í nær öllum landshlutum um áratuga skeið. Mér er það
kunnugt að Helgi er manna fundvísastur á plöntutegundir, og hafi hann hitt fyrir
sér sjaldgæfa jurt, hefur hann jafnan gert sér far um, að safna af henni sem flestum
og beztum eintökum, svo að hægt yrði síðar, að nafngreina hana. Er safn Helga að
þessu leyti með fullkomlega vísindalegu sniði.
Bezti hluti salnsins mun vera af Vestfjörðum, en þar hefur Helgi ferðast undan-
farin sumur.
Ríkissjóður ltefur nú fest kaup á þessu mikla safni, og verður það varðveitt í
TÍMARIT UM ÍSLENZKA GRASAl'RÆÐI - FlÓra 123