Morgunblaðið - 10.12.2011, Blaðsíða 48

48 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. DESEMBER 2011
✝ Guðjóna Jós-efína Jóns-
dóttir fæddist á
Sólheimum í
Grindavík 22. febr-
úar 1926. Hún lést
á Dvalarheimili
aldraðra í Borg-
arnesi 1. desember
2011.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Sig-
urðsson trésmiður,
f. 25. desember 1895, og Guð-
ríður Einarsdóttir ljósmóðir, f.
5. september 1900. Bræður Guð-
jónu: Guðlaugur Einar f. 1922,
d. 1985, Guðjón Böðvar f. 1929,
d. 2000, Guðmundur f. 1935, d.
1998 og Gunnar Þór f. 1942.
Guðjóna giftist 30. desember
1950 Kristleifi Jóhannessyni frá
Sturlu-Reykjum f. 1. september
1923, d. 6. febrúar 1981. Krist-
leifur var húsasmíðameistari og
stjórnaði brúarsmíðaflokki um
árabil. Hann var síðar smíða-
kennari við Héraðsskólann í
Reykholti. Þau hjónin stofnuðu
og ráku garðyrkjubýli á Sturlu-
Reykjum. Synir Guðjónu og
Kristleifs eru 1) Jóhannes f. 17.
Dóttir þeirra er Freyja Kolfinna
f. 20. október 2010. Sonur Önnu
Rósu er Ólafur Vignir Jónsson f.
17. júní 2006. Fyrri sambýlis-
kona Elmars var Perla Dís
Ragnarsdóttir f. 28. júní 1985.
Dóttir þeirra er Brynja Dís f. 2.
júlí 2007. Katrín f. 22. ágúst
1986. Sambýlismaður hennar er
Jóhann Steinn Eggertsson f. 6.
apríl 1989. Gígja f. 14. maí 1993.
Sambýlismaður hennar er Krist-
ján Björn Welbes f. 2. janúar
1991. Guðjóna ólst upp í Grinda-
vík til 17 ára aldurs er hún flutt-
ist til Reykjavíkur ásamt fjöl-
skyldu sinni. Hún útskrifaðist
sem hjúkrunarfræðingur árið
1949 frá Hjúkrunarskóla Ís-
lands. Guðjóna vann ýmis störf
en lengst af starfaði hún sem
hjúkrunarfræðingur við heilsu-
gæslustöðina á Kleppjárns-
reykjum, frá árinu 1968-1994.
Guðjóna var mikil hannyrða- og
blómakona og rak heimili sitt á
Sturlu-Reykjum með miklum
sóma. Guðjóna og Kristleifur
byggðu heitan pott og sundlaug
í garðinum á Sturlu-Reykjum og
er hún mjög vinsæl meðal fjö-
skyldu og vina.
Guðjóna fluttist á Dval-
arheimili aldraðra í Borgarnesi
í janúar 2010.
Útför Guðjónu fer fram frá
Reykholtskirkju í dag, 10. des-
ember 2011, og hefst athöfnin
klukkan 11.
júlí 1951. Sambýlis-
kona hans er
Hrafnhildur Guð-
mundsdóttir f. 29.
september 1972.
Sonur hennar er
Konráð Axel Gylfa-
son f. 3. janúar
1997. Fyrri sam-
býliskona Jóhann-
esar var Ulrike
Kimpfler f. 12.
febrúar 1964, d. 14.
ágúst 2010. Börn þeirra eru
Benedikt Stephan f. 19. júlí 1990
og Lísa Kristín f. 28. febrúar
1993, d. 27. apríl 2002. 2) Jón f.
20. apríl 1955, d. 2. nóvember
2008. Sambýliskona Jóns var Al-
dís Eiríksdóttir f. 2. október
1960. Synir þeirra eru Sigfús f.
1.janúar 1988 og Guðjón Andri
f. 6. desember 1995. Áður átti
Jón Kristleif f. 5. desember
1980, móðir hans er María Jóns-
dóttir f. 27.ágúst 1961. 3) Snorri
f. 27. mars 1957. Kona hans er
Vilborg Pétursdóttir f. 7. maí
1959. Börn þeirra eru Elmar f.
23. apríl 1982. Sambýliskona
Elmars er Anna Rósa Guð-
mundsdóttir f. 28. mars 1987.
Það er svo sannarlega margs að
minnast og margt sem mér er ljúft
að þakka fyrir þegar ég kveð hana
Guðjónu tengdamóður mína í
hinsta sinn. Leiðir okkar lágu
saman fyrir réttum 26 árum og á
þeim tíma sem liðinn er hef ég og
strákarnir mínir notið ástar henn-
ar og umhyggju í öllum regnbog-
ans litum. Þeir voru ekki háir í
loftinu, Fúsi og Gaui þegar þeir
fóru að trítla yfir í ömmu hús til að
njóta alls þess sem hún hafði að
gefa. Þar var alltaf tekið á móti
þeim með brosi, faðmlagi og
djúpri ástúð. Hjá ömmu var oftar
en ekki boðið uppá kakó og osta-
brauð sem var í sérstöku uppá-
haldi hjá barnabörnunum og svo
var gjarnan spilað Rommí eða hún
tók fram bók og las. Ekki var held-
ur amalegt að fara með henni í
sundlaugina og á sólríkum sum-
ardögum var oft farið út í blómum
skrýddan garðinn með nesti eða í
einhverja laut í nágrenninu. Er
hægt að hugsa sér betri bernsku-
minningar?
Það sama átti við um okkur full-
orðna fólkið. Það var svo ljúft og
gott að koma til hennar, hvort sem
það var á sumardegi eða dimmu
vetrarkvöldi. Maður settist í eld-
húskrókinn og svo var spjallað um
alla heima og geima. Hún kunni
ótal sögur af fólki, hún Gauja,
elskaði tónlist og ljóðlist og var
raunar mikil áhugamanneskja um
allar víddir samfélagsins. Hún
fylgdist vel með öllu og sagði frétt-
ir af ættingjum og vinum og svo
var bara rætt um þetta venjulega
líf okkar, í gleði og sorg. Fyrst og
síðast var það samt hagur fjöl-
skyldunnar sem hún bar fyrir
brjósti og hún bókstaflega varð að
vita að öllum liði vel og að enginn
væri í háska staddur. Stundum
fannst manni nú nóg um áhyggj-
urnar en naut samt góðs af þeim
því hún var alltaf sú fyrsta sem
kom þegar eitthvað bjátaði á. Þá
rétti hún fram hlýja hönd, hjúkr-
aði okkur og hughreysti, alveg
sama hvernig hjartað barðist um í
hennar eigin brjósti. Lífið fór ekki
alltaf blíðum höndum um hana
Guðjónu en þó að sorgin sem hún
bar væri næstum óbærileg og hún
berðist við illvígan sjúkdóm hin
síðari ár stóð hún alltaf upprétt
með útrétta hönd fyrir þá sem
henni fannst þurfa á aðstoð og um-
hyggju að halda.
Gauja var glæsileg kona með
afbrigðum og mikil pjattrófa eins
og hún sagði sjálf. Fannst gaman
að klæða sig uppá og naut þess að
fara út á meðal fólks, ekki síst til
að sækja söngskemmtanir og aðra
menningarviðburði. Hún kunni að
njóta og var glöð og kát kona með
kímnigáfu af bestu gerð. Þeir
komu algerlega áreynslulaust og
eðlilega frá henni gullmolarnir og
núna nýlega þegar var ég að
kvarta við hana um að ég myndi
ekkert stundinni lengur þá brosti
hún til mín og sagði: „Dísa mín, ég
held að það séu til einhverjar töfl-
ur við þessu hérna á elliheimilinu“.
Ég kveð glæsikonuna, mann-
vininn og húmoristann hana Guð-
jónu með söknuði og hjartans
þakklæti frá mér, Sigfúsi og Guð-
jóni Andra.
Aldís Eiríksdóttir.
Það var fyrir mörgum árum að
sveitamaður bankaði á lúguna á
lyfjaafgreiðslunni hjá lækninum á
Kleppjárnsreykjum, að vinsam-
legt kvenandlit birtist og spurði
hvað mig vantaði. Ég ætlaði að fá
verkjatöflur í heimilisapótekið.
Góði minn, viltu ekki tala við hann
Aðalstein lækni sagði konan við
mig. Með miða í höndunum mætti
ég svo við afgreiðsluna þar sem
þessi vinsamlega kona afgreiddi
svo þennan sveitamann með bros
á vör.
Svona voru nú fyrstu kynni mín
af henni Guðjónu á Sturlu-Reykj-
um og þau breyttust ekki við auk-
in fjölskyldutengsl og nánari
kynni. Þó örlögin hafi stundum
barið harkalega að dyrum hjá
henni þá átti hún ávallt þetta höfð-
inglega fas og hógværð sem ein-
kenndi ávallt hennar framkomu.
Þannig viljum við muna hana sem
eftir stöndum, blessuð veri minn-
ing hennar.
Ástvinum hennar og afkomend-
um sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Guðmundur á Bjarnastöðum.
Hún Guðjóna er látin, eftir erfið
veikindi. Mig langar að minnast
hennar með nokkrum orðum. Við
hittumst sl. sumar þegar ég fór í
heimsókn á Dvalarheimilið í Borg-
arnesi að hitta gamla kunningja
og vini. Þá fannst mér hún vera
orðin ósköp þreytt, en ekki kvart-
aði hún. Ég kynntist henni í gegn-
um eiginmann hennar Kristleif
Jóhannesson. Hún var mjög falleg
og góð manneskja, þar að auki var
hún héraðshjúkrunarfræðingur
og vann á heilsugæslunni á Klepp-
járnsreykjum af lífi og sál. Þess
nutum við þegar ungur sonur okk-
ar datt í Snorralaug, en það var
nýbúið að láta renna í hana. Hann
fékk þriðja stigs bruna og var
brenndur upp að höndum. Það var
ekkert bað í íbúðinni okkar í
Reykholti og vætti ég handklæði,
sem ég vafði utan um hann þegar
ég var búin að klippa fötin utan af
honum. Dreif mig niður að Kleppj-
árns-reykjum og ruddist þar inn á
heimili héraðslæknisins Aðal-
steins og Halldóru konu hans og
þar var hann settur í baðkerið í
kælingu og þar var hann í marga
klukkutíma. Guðjóna og Aðal-
steinn komu með jöfnu millibili til
að líta á hann og það er þeim að
þakka að það sér ekki á honum.
Hún var mikill mannvinur og
fylgdist mjög vel með börnum og
kom því leiðar t.d. að börnin í
Grunn-skólanum fengu morgun-
mat í stað síðdegishressingar, sem
varð til þess að öll fengu þau að
borða að morgni dags, en sum
þeirra áttu langa ferð að baki í
skólabíl og ekki alltaf haft tíma til
að matast áður en lagt var í hann.
Við hjónin fórum með þeim og
fleiri vinum úr Reykholtsdal eitt
sinn á Arnarvatnsheiði og var það
meiriháttar upplifun að vera með
þeim þar. Karlar og krakkarnir
veiddu silung, en konurnar tíndu
fjallagrös og nutu þessi í ríkum
mæli að dvelja úti í náttúrunni.
Kvöldin voru notuð til þess að
kveðast á, fara með kvæði, segja
sögur og syngja. Kristleifur var
brúarsmiður og átti stórt tjald þar
sem allir gátu verið á kvöldin.
Kristleifur sá um byggingar skól-
ans í Reykholti og oft þurfti hann
að koma að kvöldi til, m.a. til þess
að ræsa rafmótorinn, því raf-
magnið fór oft af á fyrstu árum
okkar þar, þá kom hann við hjá
okkur.
Einnig vorum við á Costa del
Sol samtímis þeim og fórum í
margar skoðunarferðir og út að
borða með hópnum, en það voru
fern hjón og fjögur börn saman
þarna úr Reykholtsdal.
Eitt sinn man ég eftir að Guð-
mundi Kjerúlf varð ómótt í einni
skoðunarferðinni inni á veitinga-
stað og fór út til þess fá frískt loft
og settist við borð undir þaki og
þegar við komum út þá leist okkur
ekki á blikuna því hann var grænn
í framan og Guðjóna sagði „Þú ert
grænn í framan, Guðmundur“, en
í sama mund varð henni litið upp
og þá sá hún hvers kyns var, þakið
var grænt en hitastig var 40 gráð-
ur. Við héldum hópinn flesta daga
og komum alltaf saman á grasflöt,
sem var við hótelið og kölluðum
hana tjaldstæðið og þar var margt
skemmtilegt brallað.
Minningarnar eru margar og
allar góðar.
Ég sendi eftirlifandi sonum,
tengdadætrum, barnabörnum,
langömmubörnum og öðrum að-
standendum mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Sigríður Bjarnadóttir.
Dalurinn okkar verður ekki
samur eftir að Guðjóna á Sturlu-
Reykjum er gengin. Hann liggur
eins og aðrir dalir Borgarfjarðar
út frá miðju héraðsins, Reykja-
dalsáin liðast svo fögur um hann
og reykjarbólstrarnir stíga upp og
ljóstra upp um dýrmæti jarðarinn-
ar, sem víða býr hér við fætur okk-
ar. Guðjóna var borin og barnfædd
í Grindavík, hafði kynnst ástinni
sinni, Kristleifi Jóhannessyni á
Sturlu-Reykjum, og flust með
honum heim i heiðardalinn hans.
Hún var hjúkrunarkona af
gamla skólanum og ég kynntist
henni fyrst þegar ég átti leið til
læknisins á Kleppjárnsreykjum.
Hún var konan bak við lúguna
litlu, sem kannaði gesti biðstof-
unnar, heilsaði öllum með glað-
værð og hlýju og ég fann strax að
hún myndi leysa mín mál. Eftir
nokkrar heimsóknir á litlu biðstof-
una var mér ljóst að hún lét sig
varða um velferð hvers og eins og
átti rif undir ráði hverju. Hún var
eftirtektarverð manneskja, svo
fallega til höfð, með uppsett hárið í
hvíta sloppnum. Meira að segja
inniskórnir voru fallegir og alveg í
stíl við hvíta sloppinn.
Guðjóna hafði lært hjúkrun áð-
ur en hún hóf búskap með Krist-
leifi, en þegar barnastússið var um
garð gengið, gekk hún til liðs við
héraðslækninn og starfaði utan
heimilis fram að starfslokum.
Hennar störf voru ekki tíunduð á
torgum, enda bundin trúnaði, en
við vitum að hún beitti sér alls
staðar þar sem hennar liðs var að
vænta, fyrir bættri stöðu skjól-
stæðinga sinna og framförum í
lýðheilsu. Hún kvað fast að orði
þegar henni sýndist leiðsagnar
þörf, en virti í sömu andrá sjálf-
stæði og frelsi einstaklingsins.
Ferskur andblær sjávarþorpsins
einkenndi framgönguna og hún
kunni betur en margur að njóta
lífsins og horfa á það, sem var já-
kvætt og skipti máli fremur en ag-
núa og mannlegan breyskleika.
Hennar háttur var að taka sjálfa
sig ekki alltof alvarlega og gera
mest grín að sjálfri sér. Hún tók
meira að segja stundum í nefið,
þessi mikli bindindis- og heilsufor-
kur.
Seinna auðnaðist mér að eiga
með Guðjónu margar gefandi
ánægjustundir yfir kaffibolla og
spjalli um heima og geima. Hún
var alltaf að lesa eitthvað spenn-
andi, hafði gullfallegar flíkur á
prjónunum og vildi endilega leyfa
manni að hlusta á fallegu tónlist-
ina, sem hún hafði nýlega uppgötv-
að, smakka á góðgæti, eða kíkja á
blómin, sem hún hafði komið fyrir
af listfengi og myndarskap. Fjöl-
skyldan mín öll á ótalmargt að
þakka. Nú reynir á okkur, sem eft-
ir stöndum að halda uppi merkjum
Guðjónu og allra þeirra kvenna
sem á sama hátt og hún ruddu
brautina fyrir okkur og mótuðu
samfélagið af trúmennsku, fram-
sýni og óeigingirni. Ég kveð mæta
vinkonu með orðum móður minn-
ar, Sigríðar Kr. Jónsdóttur.
Frá upphafi byggðar íslensk kona
örlagaþráðinn spann,
uppistöðu og ívaf greiddi
óf fyrir son og mann.
Kærleikans hlýju kostum gæddi
klæðið sem hún vann.
– Óvígðri skikkju ennþá bregður
yfir sinn heimarann.
Jónína Eiríksdóttir.
Það er margt sem kemur upp í
hugann þegar Guðjóna vinkona
mín er kvödd. Við kynntumst sem
ungar konur í blóma lífsins. Aðal-
steinn, maðurinn minn, var ráðinn
héraðslæknir á Kleppjárnsreykj-
um og Guðjóna síðan sem hans
hægri hönd. Það var héraðinu dýr-
mætt og Aðalsteini mikill styrkur
að hafa menntaða hjúkrunarkonu í
starfi. Var hún daglegur gestur á
okkar heimili, þar sem læknastof-
an var jafnframt til húsa. Það var
okkur mikil hvatning að kynnast
Guðjónu og Kristleifi, þessum
yndislegu og samhentu hjónum,
þar sem við komum og settumst að
í ókunnugu umhverfi. Dæturnar
löðuðust að þeim og litu á Guð-
jónu sem sína nánustu frænku,
eða ömmu. Gauja amma segja
þær enn og minnast góðra stunda
í eldhúsinu á Sturlu-Reykjum þar
sem borið var fram heitt kakó og
smákökur. Hlátrasköllin óma í
minningunni. Gleðin í kringum
Guðjónu, kímnigáfan, tilsvörin og
hin heilbrigðu viðhorf og þroski
sem hún bar með sér rifjast auð-
veldlega upp. Já, allar gleðistund-
irnar. Líka stundir þar sem lífsins
alvara var rædd og dýrmæt sam-
staðan þegar tekist hefur verið á
við sorgina, sem fáa sniðgengur.
Þegar tók að hægjast um í dag-
legu amstri fórum við í árlegar
menningarreisur til Reykjavíkur.
Trúlega voru þetta yfir tuttugu
skipti. Fórum í óperu eða leikhús,
út að borða og buðum fólki í heim-
sókn þar sem við gistum á Hótel
Sögu.
Aldrei hefur borið skugga á
dýrmæta vináttu fjölskyldnanna.
Enn drekka dætur mínar,
tengdasynir, börn þeirra og
barnabörn Gauju kakó og rifja
upp skemmtileg atvik og frásagn-
ir góðrar vinkonu.
Á fjölbreytilegu ferðalagi lífs-
ins er vináttan það dýrmætasta
sem nokkur maður eignast. Þeg-
ar kemur að leiðarlokum er erfitt
að kveðja, jafnvel þótt ljóst hafi
verið að senn styttist í brottfar-
ardag.
Elsku Guðjóna, ég þakka þér
allar þær góðu stundir sem þú
hefur gefið. Gjafmildi þín og vin-
átta hefur verið mér dýrmæt. Ég
veit að þú varst farin að hlakka til
þessarar löngu ferðar sem bíður
okkar allra en ekkert okkar þekk-
ir. Eftir erfitt tímabil sorgar og
veikinda hverfur þú í faðm þeirra
sem þú hefur saknað.
Þín vinkona,
Halldóra.
Elsku Gauja.
Við systurnar eigum margar
góðar minningar um þig. Það var
alltaf gott að koma á Sturlu-
Reyki til ykkar Krilla, þar sem
andrúmsloftið einkenndist af
hlýju og góðri kímnigáfu. Fátt
fengum við betra í æsku en
Gauju-kakó og Gauju-grjóna-
graut. Eldhúskrókurinn ykkar
var oft þéttsetinn og þar mikið
spjallað og hlegið. Hjá ykkur leið
okkur alltaf svo vel.
Á æskuárum vorum við oft í
pössun hjá ykkur Krilla og minn-
umst við gróðurhúsanna, sund-
laugarinnar, heita pottsins og fal-
lega garðsins þíns með hlýhug. Á
þrettándanum var hefð að við
fjölskyldan mættum á Sturlu-
Reyki í fínar kökur og dásamlegt
Gaujukakó. Þú varst alltaf dugleg
að taka myndir og hafðir mynda-
vélina með þér hvert sem þú
fórst, eiginlega er fjölskyldual-
búmið okkar að hluta til hjá þér.
Það er óhætt að segja að þið Krilli
reyndust okkur sem amma og afi.
Við nutum góðs af prjónahæfi-
leikum þínum, kæra Gauja. Til að
byrja með prjónaðir þú fallega
kjóla á dúkkurnar okkar, seinna
meir fengu börnin okkar fallegar
flíkur frá þér.
Síða, fallega hárið þitt og
„Gaujuhnúturinn“ vakti alltaf
mikla hrifningu hjá okkur systr-
unum. Dáleiddar horfðum við á
meðan þú greiddir og settir upp í
hnút. Alltaf var stutt í hláturinn
hjá þér og kímnigáfan alveg
framúrskarandi og voru þau ófá
skondin og skemmtileg viður-
nefnin sem við systurnar fengum.
Þið mamma lentuð báðar í því
að missa maka ykkar allt of
snemma. Á milli ykkar mömmu
mynduðust vinabönd sem urðu
enn sterkari eftir því sem árin
liðu. Þín verður sárt saknað af
okkur öllum, en umfram allt eig-
um við yndislegar minningar og
erum þakklátar fyrir að þú varst
þátttakandi í lífi okkar.
Við vottum Jonna, Snorra og
fjölskyldum, og fjölskyldu Nóna,
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Brynja, Guðríður, Áslaug og
Halldóra Aðalsteinsdætur.
Guðjóna Jósefína
Jónsdóttir
✝
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
ástkærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
KRISTJÖNU ÞÓRHALLSDÓTTUR,
Reykjaheiðarvegi 6,
Húsavík.
Sérstakar þakkir til alls þess góða fólks á Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga fyrir frábæra umönnun. Einnig til yndislegra nágranna
á Torginu á Húsavík.
Þórhallur Björnsson, Sigríður Björg Sturludóttir,
Þorkell Björnsson, Hulda Guðrún Agnarsdóttir,
Arnar Björnsson, Kristjana Helgadóttir,
ömmubörn, langömmubörn og aðrir aðstandendur.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
HARALDUR ÞÓRIR THEODÓRSSON
fv. verslunarmaður,
sem lést á Landspítalanum við Hringbraut
mánudaginn 28. nóvember, verður
jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavík
mánudaginn 12. desember kl. 13.00.
Guðjón Haraldsson, Sigríður Siemsen,
Þórir Haraldsson, Mjöll Flosadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir allan þann stuðning og
hlýhug sem við höfum notið við andlát og
útför
BALDURS JÓHANNESSONAR
verkfræðings
og einnig þakkir til þeirra mörgu lækna og
hjúkrunarfólks sem komu að veikindum hans
gegnum árin og fram á síðasta dag.
Elínborg Kristjánsdóttir
og fjölskylda.