Morgunblaðið - 30.05.2012, Qupperneq 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. MAÍ 2012
✝ Karitas JónaFinnbogadóttir
fæddist að Látrum
í Aðalvík 29. októ-
ber 1926. Hún lést
á Hjúkrunarheim-
ilinu Hlévangi
sunnudaginn 20.
maí sl.
Foreldrar henn-
ar voru Finnbogi
Friðriksson, sjó-
maður og verka-
maður frá Látrum í Aðalvik, f.
1.12. 1901, d. 9.11. 1968, og
kona hans Guðrún Jóna Jóns-
dóttir frá Látrum, f. 10.12.
1900, d. 27.12. 1967. Systkini
Karitasar eru: Kjartan Henry f.
28.5. 1928, d. 25.2. 2005, Grétar
f. 28.5. 1928, d. 9.12. 2002,
Ragna Stefanía f. 12.1. 1930, d.
10.9. 2003 og Þóra (Lilla) f. 6.7.
1933.
Karitas bjó að Látrum í Að-
alvík með fjölskyldu sinni til 16
ára aldurs en flutti þá með sínu
fólki í Hnífsdal, þar sem hún
Davíð Orri f. 2006. María (ætt-
leidd) f. 1969, Gunnar Þór f.
1974 og Tinna Karen f. 1980.
2. Laufey Auður f. 1956 eig-
inmaður Sigurbjörn Gúst-
avsson f. 1955, synir þeirra
eru: Kristján f. 1977, unnusta
hans er Jóhanna Hildur
Hauksdóttir, þau eiga þrjú
börn, Gústav f. 21.3. 1983, d.
21.5 1985, Gústav Adolf f. 1985
kvæntur Kristínu Magn-
úsdóttur, þau eiga tvær dætur,
Freyr f. 1987, hann á eina
dóttur, Arnar f. 1987. 3. Ingi-
björg Guðrún f. 1960 eig-
inmaður Páll Fanndal f. 1965,
dóttir þeirra: Karitas Guðrún
f. 1998, synir Páls af fyrra
hjónabandi eru Andri Már f.
1983 og Sigurður Ingi f. 1989.
Kaja, eins og hún var ætíð
kölluð, vann ýmis þjón-
ustustörf í Keflavík. Þegar
starfsferli hennar lauk vann
hún hjá Kaupfélagi Suð-
urnesja við mötuneyti þess.
Kaja var meðlimur í Systra-
félagi Keflavíkurkirkju og for-
maður um árabil. Einnig söng
hún í kór kirkjunnar í rúm 20
ár.
Kaja verður jarðsungin frá
Keflavíkurkirkju í dag, 30. maí
2012, og hefst athöfnin kl. 11.
bjó um tíma. Á
Patreksfirði kynn-
ist hún eiginmanni
sínum Kristjáni
Hákoni Þórðarsyni
f. 1.12. 1922, þau
gifta sig í desem-
ber 1947 og flytja
síðar til Keflavík-
ur. Kristján lést
14.12. 1975. For-
eldrar hans voru
Þórður Valdimar
Marteinsson f. 1879, d. 1929 og
Ólafía Ingibjörg Elíasdóttir f.
1885, d. 1970 frá Barðastrand-
arhreppi. Dætur Kristjáns og
Karitasar 1. Þórdís Jóna f.
1950, eiginmaður Þórður
Gunnar Valdimarsson f. 1950.
Þau slitu samvistum. Eig-
inmaður Magnús Jónsson f.
1953, d. 2006. Börn Þórdísar og
Þórðar Gunnars eru Hildur
Björk f. 1967. Eiginmaður
Tryggvi Tryggvason f. 1963.
Þeirra synir eru: Stefán Þór f.
1989, Tryggvi Snær f. 2000 og
Seztu hérna hjá mér,
systir mín góð.
Í kvöld skulum við vera
kyrrlát og hljóð.
Í kvöld skulum við vera
kyrrlát af því,
að mamma ætlar að sofna
rökkrinu í.
Mamma ætlar að sofna.
Mamma er svo þreytt.
– Og sumir eiga sorgir,
sem svefninn getur eytt.
Sumir eiga sorgir,
og sumir eiga þrá,
sem aðeins í draumheimum
uppfyllast má.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Takk, elsku mamma mín, fyrir
samfylgdina og hvíl þú í friði.
Þín dóttir,
Ingibjörg.
Í dag kveð ég móður mína og
bið góðan Guð að vísa henni leið-
ina heim. Heim til horfinna ást-
vina og frændgarðsins stóra,
heim í ljósið og friðinn. Leyfa
henni að hvílast smá því hún var
orðin örþreytt og ekki lengur lík
glaðværu en um leið ákveðnu
konunni sem við munum best eft-
ir. Mig grunar þó að hún verði
fljót að safna kröftum og taka
gleði sína á ný, jafnvel fá sér góða
skó til að dansa á í sumarlandinu
eilífa.
Mamma var að eðlisfari lífs-
glöð kona. Oft brá þó fyrir óþol-
inmæði, stjórnsemi og skaphita.
Hún lá ekki á meiningu sinni og
það gat gustað af henni eins og
sagt er, þá hélt maður niðri í sér
andanum en augnabliki síðar var
allt búið og gleymt og næsta mál
komið á dagskrá. Hún var rækt-
arsöm við vini og vandamenn og
vildi öllum vel. Mamma var líka
mikil félagsvera, elskaði að dansa
og syngja, vera í kórum og fé-
lögum, ferðast, láta sólina skína á
sig og svo lofsöng hún Aðalvík
sem hlaut að vera himnaríki á
jörðu. Ef hægt hefði verið að
dansa burt leiðindi, vandamál,
rigningar og bakverki, þá væri
hún dansari með prófskírteini í
kjólvasanum.
Hún hafði mikinn metnað fyrir
hönd okkar systra, vildi að við
værum duglegar og iðnar við
nám og störf, kynnum að bíta á
jaxlinn og spýta í lófana þegar á
móti blési og gefast aldrei upp.
Hún lagði mikið upp úr að við
værum vel til fara og við vönd-
umst því sem börn að sofna við
suðið í saumavélinni. Ég var orð-
in tvítug þegar ég keypti fyrsta
kjólinn minn úr verslun.
Fáeinum dögum eftir andlát
mömmu sat fimm ára dótturson-
ur minn niðurlútur og hljóður í
stólnum sínum og sagði allt í einu
upp úr eins manns hljóði:
„Mamma, ég er eitthvað svo nið-
urdreginn.“ Hann var búinn að
vera mikið hugsi dagana á undan
yfir fréttunum af langömmu sinni
og var að reyna að skilja hvað
hefði gerst. Þannig líður okkur
núna. Nú eru báðir foreldrar
farnir og komið að næstu kynslóð
að bera áfram það besta frá báð-
um.
Elskulegur faðir okkar kvaddi
þetta líf óvænt og skyndilega 14.
des. 1975. Þá vorum við systurn-
ar ungar og vissum fátt um lífsins
ólgusjó. Áfallið var gífurlegt og
við gátum ekki lyft penna af sorg.
En hann er jafnnálægt okkur í
huga og hjarta eftir öll þessi ár,
sumt breytist aldrei og umhyggja
hans fyrir okkur systrunum
gleymist aldrei.
Mikið er gott að eiga þá trú og
sannfæringu að öll hittumst við á
ný að lokum. Sú trú fleytir manni
yfir svo ótalmarga erfiðleika og
færir okkur styrk, von og til-
hlökkun um endurfundi. Með
þessa vissu kveð ég mömmu í
dag, þakka henni fyrir mig og
börnin mín og sérstaklega fyrir
hvað hún var góð við og hugsaði
vel um hana Hildi Björk mína.
Þórdís.
Við ysta Dumbshaf er Aðalvík,
fagurlega skorin inn í nyrsta
hluta Vestfjarðakjálkans sem í
daglegu tali er kallað Horn-
strandir. Þarna höfðu kynslóð-
irnar háð sína baráttu við ein-
angrun og miskunnarlaus
náttúruöfl sem mótað hafa þær
og merkt. Í þessari vík var hún
Karitas Jóna Finnbogadóttir
tengdamóðir mín, sem borin
verður til grafar í dag, fædd og
uppalin.
Aldrei heyrði ég Kaju tala um
að einhver hefði ekki átt til hnífs
og skeiðar eða skortur hefði
hrjáð Aðalvíkinga, þar kemur án
efa til samhjálp samfélagsins þar
sem máltækið að enginn verði fá-
tækur af því sem hann gefur var
ofarlega í huga fólks. Þannig upp-
lifði ég Kaju, sífellt gefandi, jafn-
vel gjafir sem henni voru gefnar á
jólum eða afmælum enduðu oftar
en ekki í gjafapappír til einhvers
sem henni fannst frekar þurfa á
viðkomandi gjöf að halda og var
skondið að sjá sjal, vettlinga,
hálsmen eða eldfast mót sem
henni hafði verið fært að gjöf í
höndum einhvers skyldmennis
eða vinar.
Kaja var fædd á Látrum í Að-
alvík, þar sleit hún barnsskónum,
gekk í Látraskóla og hefur sóst
námið vel eins og sést á vitnis-
burði hennar dagsettum 28. apríl
1940 þar hún lýkur fullnaðarprófi
með aðaleinkunn upp á 9,4.
Árið 1942 ákváðu foreldrar
hennar að flytja í Hnífsdal. Kaju
var minnisstætt ferðalagið í
Hnífsdal á opnum mótorbát og
ferðafélaginn var kýrin af bæn-
um þær höfðu ekki komist með
bátnum sem fór með aðra fjöl-
skyldumeðlimi og þar sem Kaja
var elst 5 systkina sinna kom það
í hennar hlut að koma á eftir.
Dvölin varð ekki löng í Hnífsdal,
og lá leiðin til Patreksfjarðar þar
hún kynntist eiginmanni sínum
Kristjáni Þórðarsyni er lést um
aldur fram í desember 1975.
Frá Patreksfirði lá leið hinna
nýgiftu hjóna til Keflavíkur þar
sem Kristján hóf nám í múrara-
iðn en Kaja vann almenn verka-
kvennastörf. Leiðir okkar Kaju lá
saman 1994 þegar Ingibjörg
hennar yngsta dóttir kynnti mig
fyrir þessari smávöxnu konu með
skarpa andlitsdrætti og hvasst
augnaráð þar sem skærblá augu
mældu og mátu þennan tilvon-
andi tengdason.
Það tók okkur Kaju nokkur ár
að átta okkur hvort á öðru en eft-
ir að okkur Ingibjörgu fæddist
dóttir 1998 sem við skírðum Kar-
itas Guðrúnu voru mér allir vegir
færir í okkar samskiptum, reynd-
ar hafði Kaja orð á því að henni
þætti ótrúlegt að við gætum átt
svona fallega og vel gefna
„dömu“. Kaja tók strax miklu
ástfóstri við nöfnu sína sem hún
kallaði ýmist „elska“ eða „daman
mín“
Kaja flakkaði með nöfnu sína á
milli ættingja og vina í Keflavík
en það var eitt af einkennum
Kaju að halda sambandi við sam-
félag burtfluttra Aðalvíkinga og
ættingja, við þetta ólst Karitas
Guðrún upp og var til þess tekið á
leikskólanum hennar að hún tal-
aði snemma eins og gamla fólkið.
Þegar Elli kerling sótti á Kaju og
minnið fór að verða gloppótt og
heilsunni hrakaði var það nafna
hennar sem sýndi ömmu sinni
einstaka þolinmæði, ást og um-
hyggju og uppskar Kaja þar eins
og hún sáði til.
Kaja lifði tímana tvenna,
kynntist gæfu og gjörvileika og
skilur eftir sig ríkan arf sagna og
reynslu.
Þinn tengdasonur
Páll Fanndal.
Elsku amma mín.
Mér þykir svo óskaplega vænt
um þig.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið að vera hjá þér síðustu
stundirnar og geta haldið í hönd
þína, þennan sólríka morgun 20.
maí. sl. En það var sárt að kveðja
þig.
Ég veit í hjarta mínu að þú ert
komin heim og brátt munt þú
hitta afa á ný, systkini þín og fjöl-
skyldur frá Aðalvík.
Þú varst svo sterk og sjálf-
stæð. Þér leið best í margmenni
því þú varst svo félagslynd. Þér
þótti líka svo gaman að syngja og
dansa, fara í veislur og afmælis-
boð. Þú hafðir þann eiginleika að
geta spjallað við alla.
Þú varst einstaklega dugleg að
fara í heimsóknir til vina og ætt-
ingja því þér fannst mikilvægt að
hugsa um aðra, vildir allt fyrir
alla gera.
Þú varst mér mjög góð og
hugsaðir vel um mig þegar ég bjó
hjá þér í Keflavík. Við áttum vel
saman. Þú kenndir mér margt
um lífið og tilveruna. Vildir að ég
væri sjálfstæð og dugleg. 10 ára
var ég farin að bera út Morgun-
blaðið í afleysingum eitt sumarið
og þú passaðir vel upp á að ég
sinnti þessari vinnu vel. Á þeim
tíma þurfti ég sem blaðberi að
ganga í hús og rukka fyrir
áskriftina, en það gekk nú misvel.
Þá bað ég þig að koma mér í eitt
skipti og náðum við að rukka allt
saman á einu kvöldi. Fólk komst
nú ekki upp með neitt múður ef
þér mislíkaði eitthvað.
Eftir að ég flutti til Reykjavík-
ur og eignaðist fyrsta barnið
mitt, Stefán Þór, varstu dugleg
að koma til mín og hjálpa mér. Þú
passaðir hann oft ef það var frí í
leikskóla eða þegar hann var las-
inn, bara svo ég gæti komist í
vinnuna. Oft komum við til þín
um helgar til Keflavíkur og gist-
um hjá þér. Ég man eftir að þú
varst búin að kaupa eða fékkst
gefins notaðan barnavagn eða
svalavagn eins og þú kallaðir
hann, svo að Stefán Þór gæti sof-
ið úti í vagni á svölunum hjá þér.
Á tímabili voru til 2 eða 3 svala-
vagnar sem þú varst búin að
sanka að þér. Við hlógum mikið
þegar við vorum að rifja upp
þennan tíma fyrir nokkrum ár-
um.
Það voru mikil viðbrigði fyrir
þig að þurfa að hætta að keyra.
Þér fannst erfitt að þurfa biðja
aðra um að skutla þér. Á þeim
tíma þegar ég var heimavinnandi
þá komstu til okkar Tryggva og
strákanna í heimsókn og gistir
hjá okkur. Oft sátum við með
kaffibolla úti á palli þegar veðrið
var gott eða við eldhúsborðið þar
sem þú last blöðin í rólegheitum.
Svo fannst þér voða gott að
leggja þig aðeins og hlusta á út-
varpið.
Þetta eru svo margar góðar
stundir sem við áttum saman.
Mikið á ég eftir að sakna þín. Ég
vil þakka þér fyrir að hugsa
svona vel um mig og fjölskyldu
mína.
Bið góðan Guð að vera með þér
og hvíl þú í friði, elsku amma.
Hildur Björk
og fjölskylda.
Elsku amma mín. Þegar ég
hugsa til baka ert þú með fyrstu
manneskjum sem ég man eftir.
Þegar þú sóttir mig fyrr á leik-
skólann, gafst mér uppáhaldið
mitt, núðlusúpu, sem ég borða
ennþá með bestu lyst, við lögðum
okkur í sófanum þínum, þú slóst
létt á lærið á mér og puffaðir svo
framan í mig á meðan við sváfum,
fórst með mig á rúntinn til Guggu
og Jóa, Ástu „ömmu“ eða Kjart-
ans og Gauju og keyrðir mig svo
alsæla heim. Mamma var nú ekki
sú ánægðasta með lúrinn því ég
sofnaði aldrei fyrr en um mið-
nætti en þú sagðir alltaf að „dam-
an sín“ hefði verið svo þreytt og
ég kinkaði kolli með. Þú leyfðir
mér alltaf að dingla á milli fram-
sætanna í engu belti og ég gleymi
því aldrei þegar löggan kom og
ætlaði að stoppa okkur, þú keyrð-
ir bara áfram og alla leið heim
þar sem löggan skammaði þig en
ég hvarf undir sætið af hræðslu.
Samt hélt ég áfram að dingla í
engu belti þangað til þú hættir að
keyra.
Þú montaðir þig á öllum stöð-
um af mér og nafninu mínu og
eitt sinn þegar við fórum í veislu
spurði Bjarni frændi: „Er þetta
hún Kaja litla?“ Þú hristir haus-
inn, leist á mig og ég svaraði: „Ég
heiti ekki Kaja, ég heiti Karitas,“
og setti í brýrnar og fólk hlær
enn að þessu í dag.
Mér fannst yndislegt þegar
það kom sólríkur sunnudagur og
ég kom að húsinu þínu og sá bíl-
inn hans Kalla afa, en hann var
góður vinur þinn sem ég kalla
enn þann dag í dag „Kalla afa“.
Ég hoppaði inn og rauk í fangið á
honum og kyssti þig á kinnina.
Svo sóttuð þið mig stundum um
tólfleytið á leikskólann á föstu-
dögum og við brunuðum upp á
Kiðjaberg í sumarbústaðinn hans
afa. Við komum alltaf við í Eden
og ég fékk ís og talaði við brand-
araapann Bóbó.
Ég var alltaf svo hrædd við
kjallarann í bústaðnum og
ímyndaði mér að þar ætti Glanni
glæpur heima. Í eitt skiptið fór-
um við afi þangað niður og ég há-
grét af hræðslu, jafnvel þótt öll
ljósin væru kveikt og ekkert væri
þar nema ein sturta. Þá fóruð þið
með mig út í berjamó og ég kom
inn aftur berjablá í framan skelli-
hlæjandi.
Þú talaðir alltaf fallega um
Kristján afa og mér þykir svo
vænt um það. Þú sagðir að hann
hefði verið myndarlegur og flott-
ur karlmaður sem hefði dáð mig
og elskað hefði hann náð að lifa
og ég vildi óska að það hefði
gerst. Þegar þú fórst svo á elli-
heimilið fyrir tveimur árum leið
þér svo illa að þurfa að fara af
Sunnubrautinni, en ég huggaði
þig og kom eins oft og ég gat til
þín í heimsókn að fá kaffi og mola
og veitti þér eins mikla þolin-
mæði og þú þurftir. Það sem ég
mun alltaf muna um þig er að þú
hefur sagt síðan ég fæddist, sem
eru 14 ár, að þú ætlaðir að lifa
ferminguna mína og þú gerðir
það að sjálfsögðu, þú gerðir hana
fullkomna. Þetta var algjört
kraftaverk, þú veiktist rétt fyrir
hana og svo mánuði síðar kvaddir
þú þennan heim.
Elsku amma, ég gæti ekki átt
betri minningar um þig og þú
verður alltaf yndi mitt og stolt.
Hvíldu nú í friði og vakið þið
Kristján afi yfir mér alla mína
ævi. Ég elska þig og ber nafnið
þitt með stolti.
Þín dama,
Karitas Guðrún.
Karitas Jóna
Finnbogadóttir
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
BERGÞÓRA GUNNBJÖRT
KRISTINSDÓTTIR,
Þykkvabæ 5,
Reykjavík,
andaðist þriðjudaginn 22. maí á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli.
Útförin fer fram frá Árbæjarkirkju föstudaginn 1. júní og
hefst athöfnin kl. 15:00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á Neistann, styrktarfélag hjartveikra
barna.
Svava Benediktsdóttir, Guðmundur Birgir Salómonsson,
Ágúst Benediktsson, Sigríður Margrét Sigurðardóttir,
Gréta Benediktsdóttir, Kristján Knútsson,
Ásta Benediktsdóttir, Sigmar Arnar Steingrímsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Okkar ástkæra móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐMUNDA ÓLAFSDÓTTIR
húsmóðir,
Víðivöllum 26,
Selfossi,
lést á krabbameinsdeild Landspítalans
föstudaginn 25. maí.
Útför hennar fer fram frá Selfosskirkju föstudaginn
1. júní kl. 13.30.
Jón Viðar Guðjónsson, Carola Ida Köhler,
Steinþór Guðjónsson, Sigríður Garðarsdóttir,
Reynir Guðjónsson, Soffía Stefánsdóttir,
Guðbjörg Guðjónsdóttir, Sigurður Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR STEFÁNSSON,
Skipholti,
Hrunamannahreppi,
lést á Kumbaravogi sunnudaginn 27. maí.
Sigrún Guðmundsdóttir, Jónas Guðgeir Hauksson,
Úlfar Guðmundsson, Brigitte Brugger,
Sigþrúður Guðmundsdóttir, Gunnar M. Sandholt,
Karl Guðmundsson, Valný Guðmundsdóttir
og barnabörn.
✝
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
PÁLL RAGNAR GUÐMUNDSSON
frá Mið-Mói,
Forsæti 10 A,
Sauðárkróki,
er látinn.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigríður Pálsdóttir,
Guðmundur Óli Pálsson, Guðrún Kristín Kristófersdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.