SunnudagsMogginn - 16.09.2012, Blaðsíða 33

16. september 2012 33
„Við veiddum bara einn fisk allan
þennan tíman og borðuðum hann að
sjálfsögðu. Annars versluðum við bara
fyrir mánuð í hvert skipti áður en við
lögðum af stað út á sjó. Við vorum bara
með lítinn frysti þannig að við notuðum
hann bara fyrir kjöt. Svo vorum við með
grænmeti og þess háttar, ég held að við
höfum aldrei borðað dósamat. Við vorum
líka með allskonar græjur aftan á skút-
unni. Við vorum til dæmis með tæki til að
fá rafmagn úr vindinum, það nýttist vel,“
segir hún.
„Við vorum fjögur saman í bátnum yfir
Atlantshafið. Ég, maðurinn minn og svo
tvær aðrar manneskjur sem óskuðu þess
að fá að koma með okkur, Caroline og
Tom. Við rákumst á Caroline undan
ströndum Portúgal þar sem hún var á
báti foreldra sinna og hún bað um að fá
að koma með. Tom hafði ekki efni á að
kaupa sér sinn eigin bát og hafði auglýst
eftir fólki sem vildi fara samferða honum
yfir Atlantshafið. Þau borguðu bara í mat
og hjálpuðu til. Tom kom síðar með okk-
ur yfir Kyrrahafið líka,“ segir Katrín.
Sæljón í gúmmíbátunum
„Við komum í Karíbahafið í desember
sama ár og vorum þar þangað til í maí,
dóluðum og sigldum þar á milli eyjanna.
Við settum skútuna síðan í geymslu í
Trínídad & Tóbago og ég fór til Englands
og vann í eitt og hálft ár. Við komum svo
aftur út í nóvember árið 2009 til að und-
irbúa okkur fyrir restina af ferðinni sem
við ætluðum að fara í samfloti með
nokkrum öðrum skútum. Við þurftum að
borga háa reikninga þegar við komum út
aftur fyrir geymsluna, viðgerðir og ým-
islegt annað. Við fórum síðan í prufusigl-
ingu eftir að skútan kom úr viðgerð á An-
tíka en þá brotnaði mastrið þar sem það
hafði gleymst að setja pinna í það. Mað-
urinn minn hélt að draumurinn væri bú-
inn, við kæmumst ekki í ferðina. Það var
auðséð að þetta var viðgerðarmönnunum
að kenna, þeir höfðu ekki sett pinnann í.
Við sömdum við þá um nýtt mastur en
það þurfti að búa til í Svíþjóð og senda út.
Við vorum eiginlega búin að fórna öllu til
að komast í þessa ferð og við ákváðum að
ef við kæmumst í hana ætluðum við ekki
að fara í mál við þá, ef við kæmumst ekki
í hana ætluðum við hinsvegar að fara í
mál við þá. Þeir stóðu við orð sín svo við
komumst í ferðina. Við hefðum kannski
endað uppi með skipafélag í Antíka ef
málið hefði farið fyrir dómstóla,“ segir
Katrín glettin. Hún segir að í samfloti
með þeim hafi verið skútur frá Kanada,
Bandaríkjunum, Svíþjóð, Englandi,
Skotlandi, Spáni og Ítalíu.
„Við fórum svo í gegnum Panama og
yfir í Kyrrahafið. Það var lengsta ferðin,
það voru um tuttugu dagar á sjó. Við fór-
um frá Panama til Galapagos-eyja, það er
æðislegur staður. Landslagið á eyjunum
er voða svipað og á Íslandi fyrir utan hit-
an og öll dýrin. Þú gast ekki verið með
þinn eigin gúmmíbát í sjónum þar því að
sæljón sem voru í sjónum í kring fóru í þá
um leið,“ segir Katrín en að sögn hennar
voru sæljónin afar mannelsk.
Mannætur og hvalir
„Við sigldum síðan til Marquesas-eyja.
Það eru franskar eyjar í Kyrrahafinu og
fólk er ennþá að velta því fyrir sér hvort
þar sé stundað mannát enn þann dag í
dag. Fyrir nokkrum mánuðum hurfu
einhverjir af skútu þar og því var haldið
fram að þeir hefðu verið étnir. Við sáum
staðinn þar sem fólki hafði verið fórnað
áður fyrr. Það var hola við eins konar alt-
ari þar sem fólk hafði verið geymt þangað
til það var drepið. Þeir borðuðu yfirleitt
ekki fólk úr eigin samfélagi. Þeir voru í
stríðum við nágrannaeyjarnar og tóku
stríðsfanga og átu þá. Því yngri sem ein-
staklingarnir sem fórnað var voru, því
betra. Blóð þeirra var síðan drukkið til að
fá kraft hins fórnaða. Fyrir nokkrum ár-
um fundust þar líka bein af ungbörnum
en það veit enginn hvort þeim hafi verið
fórnað eða hvort þau hafi dáið af öðrum
orsökum,“ segir Katrín en þess má til
gamans geta að franski listamaðurinn
Paul Gauguin og belgíski tónlistarmað-
urinn Jacques Brel eyddu sínum síðustu
árum á eyjunum og eru grafnir þar.
„Það var alveg dásamlegt að fara yfir
Kyrrahafið, himinninn var svo fallegur.
Það var mjög stjörnubjart og mikið líf í
sjónum, við sáum mikið af hvölum.
Kunningjar okkar lentu í því að missa
skútuna sína vegna þess að þau sigldu á
hval. Allt í einu rakst báturinn á eitthvað
hart úti á miðju hafi. Þau þurftu að drífa
sig út í gúmmíbát og þau horfðu á eftir
skútunni sökkva í hafið. Þau voru heppin
að það var bátur í nágrenninu sem gat
bjargað þeim. Fólkið sem bjargaði þeim
gifti sig svo stuttu síðar og kunningjar
okkar voru vottar við brúðkaupið,“ segir
Katrín.
Eldingu sló tvisvar niður í sama bát
Katrín segir að hætturnar hafi verið
margvíslegar.
„Það komu til dæmis oft þrumur og
eldingar úti á miðju hafi, stundum sló
þeim niður einungis hundrað metra frá
okkur. Það sló meira segja tvisvar niður
eldingu í sömu skútuna sem var í samfloti
með okkur, það eyðilagðist allt í henni,“
segir hún. Katrín segir aðspurð að þau
hafi sjaldan tekið sér sundsprett úti á
miðju hafi.
„Við vorum með sturtu í bátnum, svo
lengi sem við vorum með vatn. Við
stungum okkur stundum í sjóinn en ekki
þegar við vorum úti á miðju hafi. Veðrið
Þessi sækemba spókaði sig um á strönd á Galapagos-eyjum. Þennan sérkennilega sjófugl sáu þau hjón einnig á Galapagos-eyjum.
Katrín er hér ásamt dóttur sinni Ingu.
Morgunblaðið/Golli
Katrín er hér ásamt Steve á einni af Marquesas-eyjunum. Að hennar sögn er hugsanlega stundað þar mannát enn þann dag í dag.