SunnudagsMogginn - 16.09.2012, Blaðsíða 35

16. september 2012 35
alveg eins við því að það yrði ráðist á
okkur. Sjóræningjarnir voru með aðgang
að öllum tækjunum í Quest og gátu því
séð hvar allar hinar skúturnar, þar á
meðal okkar, voru staðsettar. Við áttum
eftir að vera fjóra daga og fjórar nætur á
sjó á svipuðu svæði. Nokkrar skúturnar
voru meira að segja með börn innan-
borðs. Við gátum ekki slökkt á ljósunum
á skútunum því þá sáum við ekki hvort
annað, það var svo dimmt. Við settum
handklæði yfir þau þannig að við rétt
sæjum hvort annað og slökktum á öllum
radar-búnaði ef einhver skyldi koma. Við
létum bara eins lítið á okkur bera og hægt
var,“ segir hún.
Klúður hjá bandaríska sjóhernum
„Einu sinni tók einhver eftir því á radar-
skjánum að eitthvað nálgaðist skúturnar
óðfluga, allir urðu mjög skelfdir. Steve
fór út og ætlaði að athuga hvað væri á
seyði en þá kom í ljós að þetta var bara
lítill vatnshvirfilbylur. Eina nóttina kom
skip til okkar og við kölluðum til þeirra
og spurðum hvort þeir hefðu orðið varir
við sjóræningja. Um leið og þeir heyrðu
orðið sjóræningi settu þeir á fullt tog
sigldu hratt í burtu. Það var einhver mis-
skilningur þar á ferð,“ segir Katrín og
brosir tómlega.
„Eigendur Quest voru hjón sem voru
samferða okkur frá Phuket í Taílandi.
Með þeim var sextug kona og maður sem
var aðeins eldri, Phyllis og Bob, sem voru
búin að vera í samfloti með okkur allan
tíman á hinum og þessum skútum. Þau
voru öll tekin af lífi í björgunaraðgerð
sem fór úrskeiðis. Venjulega er það
þannig að sjóræningjarnir ræna skipum
en sá sem semur um lausnargjaldið er yf-
irleitt í Sómalíu. Bandaríski sjóherinn var
á svæðinu og fékk tvo úr sjóræn-
ingjaskipinu til að koma yfir í herskipið
til að semja. Þau sögðu við sjóræningjana
að þeir mættu eiga skútuna en þeir
skyldu skila fólkinu til baka. Þetta vildu
sjóræningjarnir ekki og vildu lítið semja,
þá var þeim stungið í fangelsi í herskip-
inu. Sjóræningjarnir sem eftir urðu í sjó-
ræningjaskipinu voru hinsvegar búnir að
segja að ef þeir sem fóru yfir í herskipið
til að semja kæmu ekki aftur þá yrðu gísl-
arnir skotnir. Það næsta sem fólkið á
herskipinu heyrði voru skothvellir. Þetta
var algjört klúður, þeir kunnu ekkert að
eiga við sjóræningja,“ segir Katrín.
Hlustuðu á sjórán í beinni
„Við komumst loks til Salala. Steve var
með talstöð í gangi á meðan hann var að
laga skútuna og þá kom neyðarkall frá
flutningaskipi sem var verið að ræna.
Skipið var bara þarna rétt fyrir utan og
hann gat hlustað á þetta allt saman í
beinni, vitandi það að við þyrftum að fara
á sömu slóðir innan fárra daga. Við héld-
um fund um það hvort við ættum að
halda áfram eða ekki og sextán skútur
ákváðu að hætta för en fjórar ætluðu að
láta á þetta reyna. Við fórum síðan í
minningarathöfn um fólkið á Quest en þá
kom maður frá landhelgisgæslunni og
sagði okkur að við mættum ekki halda
áfram því ástandið væri svo slæmt. Hann
sagði okkur að það væri nýbúið að ræna
danskri fjölskyldu sem hafði verið á
skútu þarna rétt hjá, það var á þeim tíma
mikið leyndarmál. Danska fólkið hafði
ekki verið í samfloti með okkur en við
hittum þau í Srí Lanka og við versluðum
saman,“ segir Katrín.
Gátu keypt sér AK-47 hríðskotabyssu
„Við ákváðum að senda skúturnar með
skipi upp Rauðahafið og til Tyrklands.
Það tók þrjá mánuði að finna skip til að
flytja skúturnar og við vorum bara á
meðan við akkeri í Salala, þar var steikj-
andi hiti. Fólk var farið að breyta svolítið
um karakter, það var svo stressað og í svo
mikilli óvissu. Við skiptumst á að passa
skúturnar fyrir hvort annað á meðan
einhverjir flugu heim og komu svo aft-
ur,“ segir Katrín um þetta millibilsástand
í ferðalagi þeirra.
„Við hittum þarna menn sem voru að
vinna á flutningaskipum. Þeir sögðu
okkur að þeir væru alltaf með riffla og
byssur um borð í skipunum sínum og
hleyptu úr þeim á sjóræningjana áður en
þeir kæmust um borð. Við hefðum getað
keypt okkur AK-47 hríðskotabyssur á
byssumarkaði sem var þarna alltaf á
fimmtudagsmorgnum en gerðum það
aldrei,“ segir Katrín.
„Loks komust skúturnar í skip og við
sóttum þær til Tyrklands. Sum þeirra
sem voru með okkur hafa ekki enn sótt
skúturnar sínar, fengu bara nóg. Við
stoppuðum á eyjum fyrir utan Ítalíu á
leiðinni í gegnum Miðjarðarhafið, þær
voru yndislegar. Við hittum síðan pabba
sem á íbúð þarna rétt hjá. Hann er 85 ára
en klifraði eins og ekkert væri upp í skút-
una,“ segir hún.
Sagan er ekki öll
„Þegar við vorum undan ströndum
Portúgals, á leiðinni til Englands, kom
skip í áttina til okkar án þess að hafa sagt
neitt í útvarpinu. Ég varð auðvitað skít-
hrædd eftir allt þetta sjóræningjamál
þannig að ég sigldi bara mjög hratt í
burtu. Ég veit að það eru engir sjóræn-
ingjar í Portúgal en þetta var bara orðið
innbyggt. Það kom síðan í ljós að þetta
var varðbátur sem var að leggja ein-
hverjar línur og var að biðja okkur um að
fara ekki þessa leið. Hann hefur örugg-
lega haldið að ég væri algjör asni,“ segir
Katrín og hlær.
„Við fórum fyrst frá Englandi í maí árið
2007 og komum aftur 9. september árið
2011. Allt líf manns er búið að snúast í
kringum þetta síðustu ár. Það er samt
ekki komið að lokum, við ætlum að
kaupa aðra skútu. Við eigum tvö hús
núna en ætlum að selja þau og kaupa
annað. Við erum að vega og meta það
hversu stórt húsið á að vera, því stærra
sem það er því minni er skútan og öfugt.
Eftir svona fimm ár fáum við okkur
kannski stærri skútu og förum í Kyrra-
hafið aftur, það var svo fallegt. Þá mun-
um við samt alltaf hafa hana í Karíbahaf-
inu þannig það verður aldrei vetur hjá
okkur. Við verðum í Englandi á sumrin
og í Karíbahafinu á veturna auk þess sem
ég verð með annan fótinn á Íslandi. Ég á
mér ekki drauma, ég hef plön,“ segir
Katrín ánægð á svip.
Innfædd börn á Tanna í Vanuatu-eyjaklasanum bregða á leik. Í þessari holu á Maqrquesas-eyjum voru stríðsfangar geymdir áður en þeir voru étnir.
Þessa mynd tóku þau hjón á Tahítí. Greinilega má sjá hvar kóralrifið endar.