SunnudagsMogginn - 16.09.2012, Blaðsíða 34

34 16. september 2012
getur breyst svo fljótt. Ég hef heyrt sögur
af því að bátar hafi fundist og enginn um
borð, fólk hefur þá ákveðið að fara aðeins
að synda fyrir matinn og straumarnir
tekið bátinn. Ef maður er með akkeri og
er við strönd er hægt að vera að synda.
Við syntum þó í kringum bátinn við
strendur Ástralíu því þar eru krókódílar,
hákarlar og allskonar dýr sem þarf að
vara sig á,“ segir hún.
Áhyggjufullir foreldrar á Tahítí
„Á leiðinni frá Marqueses stoppuðum við
á kóraleyjum sem heita Tuamotus, þær
eru mjög fallegar. Við fórum þaðan til
Bora-Bora og svo Tahítí þar sem við
stoppuðum til að láta gera við ýmislegt.
Það var reyndar þannig að strákofarnir
og strápilsin sem heimamennirnir
klæddust er þeir dönsuðu voru nær alltaf
úr plasti, það var svolítið leiðinlegt. Þetta
er bara allt orðið til sýnis. Ég endaði á því
að sitja úti í garði með konu sem var kona
bakarans. Hún talaði litla ensku en við
náðum saman og spjölluðum um það
hvernig það væri að ala upp börn. Það var
mjög áhugavert, það eru allir eins. For-
eldrar hafa áhyggjur af krökkunum sín-
um alveg sama hvar búið er í heiminum,“
segir Katrín en hún segir að fleira en eyj-
arnar hafi verið fallegt.
„Sólsetrin voru rosalega falleg. Við
sáum til dæmis græna flassið. Það verður
að vera alveg heiðskír himinn og rétt áð-
ur en sólin hverfur kemur svona grænt
flass. Þeir sem hafa verið mikið á sjó vita
að þetta er til, sumir halda að þetta sé
lygi. Þetta er örugglega einhver sjón-
hverfing með litina en þetta er engu að
síður til,“ segir hún og tekur það einnig
fram að dýrin í sjónum hafi verið einkar
skemmtileg.
„Maður heldur að dýrin í sjónum skilji
ekkert og séu bara húmorslaus, en það er
rangt. Ég sá höfrunga og seli í kringum
skútuna sem voru að leika sér. Það var
líka einu sinni fiskur, litríkur og stór,
sem elti bátinn okkar og synti fram og
aftur í kringum okkur,“ segir Katrín.
Heilagur drykkur á eldfjallaeyju
„Einn af uppáhaldsstöðunum mínum var
eyja sem hét Tanna, sem er í Vanuatu-
eyjaklasanum austur af Ástralíu. Þar er
stöðugt eldgos í eldfjalli sem hægt er að
labba upp að. Fólk býr þar líka í mold-
arkofum, það hefur lítið breyst þar frá
því fyrir hundrað árum. Við rákumst á
heimamenn sem voru að rogast með
villisvín á priki sem þeir höfðu veitt í
matinn. Það er hefð hjá þeim að klukkan
sex er slegið á trommu og þá hittast allir
karlmennirnir í þorpinu á einskonar
fundi á meðan krakkarnir fara heim og
konurnar fara að elda. Þar sitja þeir og
drekka einskonar rótarseyði, kava, sem
þeir komast í vímu af. Menn mega ekki
taka þátt fyrr en þeir eru komnir með
konu og búnir að eignast eitt barn. Þegar
þú sást þessa menn svo ráfandi til baka þá
voru þeir með spýtu með eldi á. Þegar
karlmennirnir koma síðan heim til sín
með eldspýtuna þá þýðir það að þeir hafi
verið að drekka kava og þá mega kon-
urnar ekki skammast í þeim því drykk-
urinn er heilagur,“ segir Katrín en hún
segir verkaskiptinguna á milli karlmanna
og kvenmanna mjög ákveðna á eyjunum;
konurnar sjái um akrana á meðan karl-
arnir veiði dýrin.
„Það var annað sem var svolítið
áhugavert þarna. Það var maður sem var
að vinna sem bílstjóri fyrir hótelið sem
við gistum á. Það þýddi að hann mátti
ekki rækta grænmeti eða eiga land. Hann
varð að kaupa vörur af þeim sem rækt-
uðu land og grænmeti svo að þeir fengju
pening. Þetta er ekki eins og á Vest-
urlöndum þar sem það er þannig að ef þú
ert ríkur þá kaupir þú allt landið og setur
hina bara í vinnu hjá þér og tekur allt,“
segir Katrín.
Kóngar, órangútanar og eðlur
„Þegar komið var til Ástralíu lögðumst
við í mjög dýrar endurbætur á bátnum.
Við flugum á meðan til Sydney og sigld-
um þar með vinafólki okkar undir Sydn-
ey-brúna á bátnum þeirra. Þegar bát-
urinn okkar var tilbúinn fórum við til
Indónesíu. Þeir sem skipulögðu ferðina
áttu að sjá um að fá leyfi fyrir okkur til að
vera á skútunum í hafinu í kringum eyj-
arnar. Þeir klúðruðu því þannig að við
þurftum að flýja fyrir klukkan sex um
morguninn því annars áttum við á hættu
að vera handtekin. Við stoppuðum þó á
eyjum þarna til að sjá komodo-eðlur,
þær eru stórhættulegar. Steve sá eina frá
bátnum í fjörunni og við fórum á land sex
saman til að sjá þær betur. Einn af okkur
var að pota ofan í holur til að athuga
hvort þar væru einhverjar eðlur. Við
sáum svo eina slíka vera að éta buffaló,
við vorum mjög heppin að þær réðust
ekki á okkur,“ segir Katrín fegin.
„Við komum við á annarri eyju á leið-
inni frá Indónesíu og þar lentum við á
jarðarför einhvers kóngs, það var mjög
falleg athöfn. Við rákumst líka á órangút-
ana á Borneó, þeir voru risastórir. Það
var einn órangútan sem hét Stóri-Tom og
í eitt skiptið komu allir hlaupandi út úr
eldhúsi rétt hjá okkur því hann var kom-
inn þangað inn. Honum fannst sykur svo
góður, hann var að leita að honum. Hann
hélt að hann hefði fundið hann en þá var
það salt, honum fannst það ekki gott,“
segir Katrín með bros á vör.
Tekin af lífi af sjóræningjum
„Á þeim tíma sem við vorum þarna hafði
ástandið aldrei verið eins slæmt hvað
varðaði sjóræningja. Við ætluðum að fara
frá Indlandi til Salala í Óman. Við
ákváðum að sigla meðfram ströndinni á
Indlandi, til Pakistans þar sem pakist-
anski flugherinn flygi yfir okkur og það-
an til Óman en því miður gerðu það ekki
allir. Fólk sem var með okkur í samfloti
ákvað að fara beint frá Mumbai og yfir til
Óman, það var miklu styttra. Á því svæði
hafði hinsvegar verið mjög mikið af sjó-
ránum mánuðina á undan. Þó svo að við
færum öruggari leið vorum við samt bara
hundrað mílur frá stöðum þar sem árásir
höfðu verið gerðar. Fólkið sem var á
Quest, sem er báturinn sem var rændur,
hefur kannski hugsað mér sér að hvert
sem þau færu þá væru þau á hættusvæði
og því ákveðið að fara styttri leiðina,“
segir Katrín
„Um borð í Quest voru Bandaríkja-
menn. Þau sendu okkur tölvuskeyti dag-
inn sem sjóræningjarnir gerðu árás um að
það gengi allt vel og þau ættu lítið eftir.
Það næsta sem við heyrðum var að það
hefði sést til þeirra úr flugvél með tvö
skip fyrir aftan skútuna og Sómala um
borð. Daginn eftir voru þau tekin af lífi.
Við vorum að sjálfsögðu í sjokki. Þetta
var mjög stutt frá okkur, við bjuggumst
Heimamenn á Tanna rogast með villigölt eftir vel heppnaða veiðiferð.Náttúrufegurðin var mikil á Marquesas-eyjum.
Island Kea liggur hér við akkeri við strendur Tahítí.
Eins og sjá má var ekki alltaf blankalogn. Þau hjón lentu meðal annars í hitabeltisstormi.
Ferðalög