Morgunblaðið - 02.11.2013, Qupperneq 42

42 LAUGARDAGUR 2. NÓVEMBER 2013
Kjartan Þorbjörnsson
(Golli) fékk starf sem ljós-
myndari í sumarafleys-
ingum á Morgunblaðinu
1993. Áður hafði hann unn-
ið sem ljósmyndari á dag-
blaðinu Degi á Akureyri frá árinu 1990.
Hann lærði síðan ljósmyndun í Gautaborg
og fastréð sig að loknu námi á ljósmynda-
deild Morgunblaðsins 1996.
Hamfarahlaupið
Þegar eldgos hófst í Grímsvötnum 29. september 1996 keyrði ég á ógnarhraða að
Skeiðarársandi því von var á miklu jökulhlaupi. Tæpri viku seinna var ég leystur af
við biðina því ekkert bólaði á hlaupinu. Mánuði seinna fór þó allt af stað. Við Morg-
unblaðsmenn flugum fyrstir inn á svæðið og urðum forviða að sjá þann jötunkraft
og þá eyðileggingu sem flóðið olli. Rax var í annarri flugvél rétt á eftir okkur en var
einn um borð og átti í erfiðleikum með að mynda og fljúga samtímis. Við ákáðum í
sameiningu að hann skyldi fljúga mjög lágt en við hærra og nota hans flugvél sem
stærðarviðmið. Þetta var ótrúlegt sjónarspil sem aldrei gleymist.
Nýtt líf
Í lok náms míns í Sví-
þjóð vorið 1996, komst
ég í samband við tví-
tugan mann, Halldór
Bjarna Óskarsson, sem
hafði verið veikur frá
fæðingu. Hann hafði þá
nýlega flust úr íslenskri
sveit til Gautaborgar og
þurfti að bíða þar eftir
nýju hjarta og nýjum
lungum. Ljósmynda-
hjarta mitt hefur alla tíð
slegið fyrir stórar sögur
af venjulegu fólki. Fólki
sem þarf að hafa meira
fyrir hlutunum en geng-
ur og gerist. Halldóri og
fjölskyldu hans fylgdi
ég eftir í tæpt ár með
hléum. Var í stöðugu
sambandi eftir að ég
flutti heim og flaug aft-
ur út þegar kallið kom.
Þessi tiltekna mynd er
tekin á gjörgæslu í Sví-
þjóð, þar sem ég var
fluga á vegg í heila
viku. Örfáum klukku-
tímum eftir að búið var
skipta um hjarta og
lungu í Halldóri fengu
foreldrar hans að hitta
hann í fyrsta sinn. Móð-
irin greip um hönd hans
og hvíslaði: „Halldór
minn, læknirinn sagði
að þú hefðir fengið ung
og hraust líffæri.“
Ógleymanlegt.
Golli
Barátta Krumma við krabba
Heimildaljósmyndun er miklu meira en vinna, hún er lífsstíll. Ég hef nú í fjögur ár ver-
ið áhorfandi, og í seinni tíð þátttakandi, í lífi Gunnars Hrafns Sveinssonar sem
þriggja ára greindist með hvítblæði. Ég fylgdist með honum og fjölskyldu hans í
strangri lyfjameðferð og í gegnum alla þá erfiðleika sem fylgdu. Hundruð mynda
munu í framtíðinni verða hans einu minningar um veikindin. Þessi mynd af Gunnari í
fangi Signýjar móður sinnar er partur af því verki sem ég er stoltastur af.