Morgunblaðið - 16.05.2014, Síða 71

MINNINGAR 71
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. MAÍ 2014
Sigvaldi var einstaklega barn-
góður og nutu börnin mín þess
svo sannarlega. Alltaf tími til að
spjalla, segja sögur, fræða og
kenna þeim vísur. Það eru ekki
margir krakkar í dag sem áttu
afa sem ólst upp í torfbæ og var
sendur út 12 ára gamall með
byssu til að skjóta fugl eða sel til
matar. Börnunum mínum fannst
óendanlega gaman að hlusta á
afa sinn segja frá hvernig lífið
var hér áður fyrr og eru fyrir
vikið margs fróðari um fyrri
tíma. Þetta eru minningar sem
eru þeim dýrmætar og tala um
sín á milli. Ég man sérstaklega
eftir að honum fannst, eitt sinn
að Andri, yngri sonur minn, væri
eitthvað ósáttur við að vera hjá
dagmömmu, þannig að Sigvaldi
tók að sér að vera „dagmamma“
á tímabili og sonur minn alsæll
að fá að vera hjá afa allan dag-
inn. Það eru þessar minningar
sem ég hef um Sigvalda sem
gera mig þakkláta að hafa
kynnst þessum góða manni, sem
var mér alltaf svo góður. Blessuð
sé minning hans.
Þín tengdadóttir,
Sigrún Stefánsdóttir.
Elsku yndislegi afi okkar,
okkur systur langar til að minn-
ast þín með nokkrum orðum.
Fyrstu minningar okkar eru frá
því við vorum litlar þegar við sát-
um í fanginu þínu og þú söngst
fyrir okkur, fórst með vísur og
gátur. Við eigum einnig margar
minningar með þér í hesthúsun-
um eins og þegar við komum inn
á kaffistofu með kalda fingur og
þú beiðst eftir okkur til að nudda
lífi aftur í fingurna, vafðir okkur
inn í teppi og gafst okkur heitt
kakó. Kaldir fingur, hlýtt hjarta
varstu vanur að segja við okkur.
Eftir að við stækkuðum og
eignuðumst okkar börn þá áttu
þau líka alltaf pláss í faðminum
þínum. Þú varst einstaklega
barngóður og sóttu börnin í að
vera hjá þér.
Þú varst ótrúlega kraftmikill
maður og lést ekkert aftra þér í
þeim verkefnum sem þér datt í
hug að taka þér fyrir hendur. Þú
varst mikið náttúrubarn, bjóst
yfir ótrúlega miklum fróðleik um
náttúru og dýr og ekki má
gleyma hvað þú hafðir græna
fingur. Allt virtist vaxa í hönd-
unum á þér. Það er ógleyman-
legt hvernig þú plantaðir heilum
skógi í kringum bústaðinn ykkar
og annaðist hann þrátt fyrir að
hafa mjög dapra sjón seinustu
árin. Sumarbústaðurinn var til
margra ára annað heimili ykkar
ömmu og þangað var alltaf gott
að koma.
Við munum aldrei gleyma því
hversu hlý og innileg faðmlögin
þín voru og hversu hlýr og góður
afi þú varst okkur. Minning okk-
ar um yndislegan afa mun alltaf
lifa í hjörtum okkar og þökkum
við fyrir að hafa notið þessa tíma
með þér.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Elsku afi, hvíl þú í friði.
Þínar,
Anna, Kristbjörg og
Jenný Lind.
Ég kynntist Sigvalda fyrst
þegar ég var að sniglast í kring-
um dóttur hans Hjördísi, um
1971, en þá voru þau Kristbjörg
kona hans búsett inni í Blesu-
gróf, nánar tiltekið D-götu 5, það
hús byggðu þau sjálf með mikilli
eljusemi og dugnaði, en af því
áttu þau hjónin nóg af, það hús
varð síðan að víkja vegna skipu-
lagsbreytinga. „Þá er bara að
byggja nýtt hús,“ sagði Sigvaldi
og fékk okkur, mig og syni sína,
til liðs við sig. Nýja húsið var svo
reist á mettíma eins og honum
var lagið og fluttu þau inn í það
1978 eða einu og hálfu ári eftir að
byggingin hófst. Sigvaldi stóð þá
á fimmtugu.
Það fór sem sagt ágætlega á
með okkur Sigvalda tengdaföður
mínum strax í byrjun og þegar
hann lenti inni á spítala með
krabbamein í maga 1971 treysti
hann mér meðal annars til að
fóðra hænurnar sínar en hann
var þá með hænsnarækt í Hlíð
við Elliðaár. Einnig var hann
fjárbóndi og var með ærnar sín-
ar í Fjárborg í Reykjavík. Minn-
isstæðar eru mér skemmtilegu
hestaferðirnar vestur í Dalasýslu
svo ekki sé nú talað um er við
fórum að smala forðum. Sigvaldi
var mikill dugnaðarkarl og ósér-
hlífinn, hann þoldi illa mikið
hangs og það sem hann vildi
gera varð að gerast núna. Það er
nægur tími til að hvílast síðar
var hann vanur að segja. Sig-
valdi barðist hatrammlega við
veikindi af ýmsum toga allan
seinni hluta ævi sinnar og sigraði
í öllum þeim orrustum en enginn
getur þó unnið lokastríðið og lést
Sigvaldi að kvöldi 6. maí sl. á
Landspítala Fossvogi.
Elsku tengdafaðir, nú hefur
þú fengið hina langþráðu hvíld
en minningin um dugmikinn og
úrræðagóðan mann lifir.
Elsku tengdamamma, ég
votta þér alla mína samúð og
megi Guð styrkja þig og blessa í
sorg þinni.
Þó lífs þíns erli ljúki hér
og leggist yfir skuggar.
Í andans nauð þá opnast þér
allir ljóssins gluggar.
Þá fellur þú í faðminn manns
er friðsemd alla gefur
og yrkir aldingarðinn hans
þá Akurliljan sefur.
( Hjalti Már )
Þinn tengdasonur,
Hjalti Már.
Elskulegur tengdapabbi minn.
Með þakklæti í huga fyrir
ómetanlegar minningar sem við
eigum eftir 40 ára kynni okkar
er mér efst í huga þegar ég hitti
þig fyrst en þá var ég á leið í bíó
með Jóa og við nýbúin að kynn-
ast en hann þurfti aðeins að
koma við heima og stökk þar að-
eins inn. Ég hafði setið augna-
blik í bílnum þegar ég sé mann
koma gangandi frá húsinu á
nærbolnum í átt að bílnum og
var mér frekar brugðið þegar
hann vippar upp hurðinni, en þú
bara kynntir þig og bauðst mér
inn í kaffi.
Eins á ég margar góðar minn-
ingar af samveru okkar uppi í
bústað þar sem þú varst alltaf
duglegur að gróðursetja enda
maður með einstaklega græna
fingur.
Fjárborg er staður sem situr
efst í mínum huga sem ham-
ingjustaðurinn þinn, þar leið þér
svo vel í kringum kindur og
hesta og þótti þér einstaklega
skemmtilegt að fá barnabörnin í
heimsókn til þín þangað, vegna
þessara heimsókna þeirra kom
nafni þinn því inn hjá leikskól-
anum sínum að leikskólabörnin
færu í heimsókn í Fjárborg að
sjá sauðburðinn, við mikla lukku
allra.
Svona gætu minningar um þig
auðveldlega fyllt heila bók, svo
margar og góðar eru minning-
arnar.
Með ósk um að nú hvílist þú í
friði, elsku Sigvaldi minn.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Þín tengdadóttir,
Róslinda.
Elsku afi, tengdaafi og langafi
okkar.
Það er frekar óraunverulegt
að kveðja þig núna þar sem þú
hefur einhvern veginn staðið allt
af þér, alveg sama hvað hefur
komið uppá, fyrir okkur varstu
einhvern veginn bara eilífur en
huggun er að vita að nú hvílist
þú í friði á betri stað umvafinn
blómum án efa.
Eitt af þínum sterkustu hlið-
um er að þú hefur án efa verið
einn besti hlustandi í lífi okkar
hvort sem það kom að því að ráð-
leggja Sigvalda og Pétri um veiði
eða Jónu Dís um gróðursetning-
ar eða bara lífsins þrautir al-
mennt. Eins sýndir þú alltaf lífi
okkar öllu svo mikinn áhuga.
Fang þitt er líka eitthvað sem
öll börnin okkar sóttu í þar sem
svo gott var að setjast og hlusta
og raula með þér og hafa þau öll
setið og raulað hin ýmsu lög svo
tímunum skipti eins áttir þú allt-
af eitthvað kex eða mola sem
gott var að fá í horninu þínu.
Að hlusta á þig tala um gamla
tíma og reynslu þína í gegnum
tíðina var og verður ómetanleg
minning og fróðleikur sem mun
alltaf fylgja okkur. Öll höfum við
sótt í að koma og hlusta og ræða
öll heimsins mál þar sem alltaf
stóðu opnar dyr og unun að vera
hjá og njóta.
Þegar við vorum yngri þá ætl-
aði Sigvaldi t.d. bara að búa hjá
ykkur því hvergi var betra að
vera en hjá afa og ömmu. Ým-
islegt hefur þú kennt okkur og
er erfitt að nefna bara nokkra
hluti, því svo fróður og lífsreynd-
ur varstu.
Elskulegur, gjafmildur, glað-
ur, hjálpsamur, hlýr, grænir
fingur, stórt hjarta, þolinmæði,
sterkur, eilífur, þrjóskur og
svona getum við haldið endalaust
áfram.
Loks beygði þreytan þína dáð,
hið þýða fjör og augnaráð;
sú þraut var hörð – en hljóður nú
í hinsta draumi brosir þú.
(Jóhannes úr Kötlum)
Með endalaust þakklæti í
huga munum við varðveita minn-
ingarnar okkar og minnast þín
að eilífu.
Pétur, Sigvaldi, Jóna
Dís, makar og börn.
Með örfáum orðum ætla ég að
kveðja þig kæri vinur og frændi.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
þegar þú varst ungur maður en
ég var lítill strákur, allar götur
síðan höfum við verið í góðu sam-
bandi, verið saman í hesthúsi til
margra ára, ferðast saman á
hestum og það eru algjörlega
ógleymanlegar stundir, þú
kenndir mér nöfn á blómum,
fuglum og sagðir mér sögur frá
þeim stöðum sem við fórum um.
Vísurnar sem þú fórst með fyrir
mig og kenndir hæfa engan veg-
inn hér en eiga eftir að minna
mig á þig um ókomna tíð.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Þorvarður Helgason.
HINSTA KVEÐJA
Elsku pabbi, allar góðar
minningar geymi ég í
hjarta mér um ókomna tíð.
Nú ríkir kyrrð í djúpum dal,
þótt duni foss í gljúfrasal,
í hreiðrum fuglar hvíla rótt,
þeir hafa boðið góða nótt.
Nú saman leggja blómin blöð,
er breiddu faðm mót sólu glöð,
í brekkum fjalla hvíla hljótt,
þau hafa boðið góða nótt.
Nú hverfur sól við segulskaut
og signir geisli hæð og laut,
en aftanskinið hverfur fljótt,
það hefur boðið góða nótt.
(Magnús Gíslason.)
Þín dóttir,
Hjördís Jóna.
vondu skapi, það var bara þann-
ig. Aldrei man ég hann afa minn
tala illa um neina manneskju.
Hann var hjartahlýr maður og
hafði gaman af því að hafa okkur
barnabörnin í kringum sig. Ég
hef ekki tölu á því hversu oft
maður spilaði olsen olsen við
gamla, hann var lunkinn í því
spili og var ekkert á því að leyfa
manni að vinna. Eitt var þó á
hreinu, fréttatíminn var hans
heilaga stund og átti maður síst
að vera með einhver læti á þeim
tíma. Afi gat oft verið stríðinn en
aldrei fór hann yfir strikið í þeim
efnum. Hann var maður með
skemmtilega nærveru og húmor,
ekkert var eins gaman og að fá
hann til að skella upp úr í ein-
hverju gríni. Ég hlaut þann heið-
ur að vera skírður í höfuðið á afa
mínum sem mér þótti óskaplega
vænt um og á ég eftir að minnast
hans alla tíð með gleði í hjarta.
Hjá mér hvílir líka mikill sökn-
uður og voru þau skipti sem við
hittumst síðustu árin í lífi þínu
alltof fá. Því eru allar þær stund-
ir gullnar í mínum huga. Elsku
Jói afi, að hafa átt þig að gerir
mig að ríkari manni. Vertu sæll í
bili, elsku afi minn og nafni. Guð
geymi þig þangað til við sjáumst
næst. Kveðja,
Jóhannes yngri.
Í dag kveð ég þriðja bróður-
inn á rúmu ári. Við vorum átta
Sælandssystkinin, sex bræður og
tvær systur. Anton Þór, sá elsti,
og Valgerður kona hans létust
með stuttu millibili í mars á sl.
ári og í september sl. lést Brynj-
ar.
Það er mikið að takast á við.
Við Jói Bald, eins og hann var
oftast kallaður, vorum mikið
saman til sjós, nokkur ár á Ólafi
Magnússyni EA og einnig á
Heiðrúnu EA og á ég margar
góðar minningar frá þessum tím-
um. Við fórum með Heiðrúnu
EA til Noregs í slipp, Jói var al-
veg frábær vélstjóri og í Noregi
hélt hann uppá fimmtugsafmælið
sitt. Tíu árum síðar fórum við Jói
ásamt Soffa bróður og konunum
okkar til Kanada og þar var
haldið uppá sextugsafmæli Jóa.
Já, það er margs að minnast og
oft var glatt á hjalla þar sem Jói
var einhvers staðar nálægt og
þakka ég og fjölskylda mín fyrir
allar frábæru stundirnar sem við
áttum saman.
Við sendum Huldu, dætrum,
tengdasonum og fjölskyldum
þeirra , okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Gylfi Baldvinsson og
fjölskylda.
Mig setti hljóða er ég fékk
andlátsfrétt bróður míns, Jóa
Bald. Þrír bræður farnir og mág-
kona á nokkra mánaða tímabili.
Stórt skarð hefur verið rist í
systkinahópinn frá Sælandi á
skömmum tíma.
Ég tilheyri yngri hópnum, svo
Jóa þekkti ég meira í seinni tíð.
Hann byrjaði ungur til sjós eins
og algengt var með pilta á hans
unglingsárum. Aðeins var komið
heim á milli vertíða. Í minning-
unni var alltaf tilhlökkun þegar
Jói kom heim, oft með eitthvað í
pússi sínu til þess að gleðja okk-
ur sem yngri vorum. Sérstök
minning er þegar hann kom með
gítar og gaf mér. Ég var þá tíu
ára og hefur það að geta glamrað
á gítar veitt mér og samferða-
fólki ómælda ánægju í gegnum
árin. Jóa þótti gaman að syngja
með mér „Lóan er komin“ en
sagði svo að ég yrði að redda sér
því hann væri svo laglaus, þá var
okkur skemmt.
Ég á Jóa margt að þakka. Ég
bjó á fallegu heimili þeirra
Huldu á Akureyri sem unglingur
þar sem ég gekk í skóla. Í seinni
tíð þegar ég hef verið á ferðinni
norðan heiða hefur heimili þeirra
Huldu og Jóa staðið opið fyrir
mig og mína eins og væri mitt
annað heimili. Þó að Jói gengi
ekki heill til skógar eftir veikindi
sem dundu yfir hann 54 ára, náði
hann sér nokkuð og hélt alltaf
sinni glettni og gamansemi fram
til hins síðasta. Mér fannst þú
svo skemmtilegur og það var þér
lagið að eiga góð samskipti við
fólk á öllum aldri.
Það var honum mikið metn-
aðarmál að dætur hans mennt-
uðust og yrðu góðir þjóðfélags-
þegnar. Hann var stoltur af þeim
þó að hann flíkaði því ekki.
Jói hefði ekki viljað neina lof-
ræðu en ég held að honum hafi
fundist hann bera ábyrgð á mér,
litlu systur sinni og stóru systur
dætra sinna.
Elsku kallinn, þakka þér fyrir
allt sem ég hef notið með þér og
þínum í gegnum tíðina.
Ég þakka þér samfylgdina.
Elsku Hulda, Jóna Dísa,
Habba, Bryndís, Jórunn, Hanna
og fjölskyldur, okkar samúð er
hjá ykkur.
Þín systir
Ragnheiður (Heiða).
Jói Bald, eins og við sem best
þekktum hann kölluðum hann
oftast, er fallinn frá. Hann var
fljótur í heimanbúnaði þegar
hann kvaddi blessaður. Þannig
var lífshlaup hans. Hann var
snöggur að bregða við er á hann
var kallað, þótt verkefnin væru
oft af ólíkum toga. Hann var óvíl-
inn og tók því sem að höndum
bar. Hann byrjaði ekki að karpa
um kaup og kjör sér til handa,
heldur tókst á við viðfangsefnin
af dugnaði og ósérhlífni. Ég
kynntist Jóa fyrst þegar hann
var níu ára gamall. Þá kom hann
til sumardvalar í sveitinni á
heimili foreldra minna. Þá voru
engin lög eða reglugerðir um að
börn mættu ekki vinna þau verk
sem hentuðu þeim að fást við. Jói
hafði strax á unga aldri metnað
og vilja til að standa sig vel, helst
að skara fram úr, vera ekki eft-
irbátur annarra. Hann var fljót-
ur að læra ný vinnubrögð og
vildi laga sig að aðstæðum og
umfram allt að ná árangri, sem
öðrum líkaði. Best man ég er við
vorum í steypuvinnu. Öllu var
mokað með skóflum, borið í föt-
um upp í tunnu, sem Jarpur
gamli var látinn snúa með því að
draga út kaðal og vefja annan
upp á hinn endann á tunnunni og
þannig var steypan hrærð. Svo
þurfti að moka steypunni upp í
hjólbörur og keyra í mótin eða
bera upp í fötum. Jói mokaði í
föturnar og vildi halda áfram
jafn lengi og aðrir, svo það varð
að passa að hann gengi ekki
fram af sér, slík var harkan þeg-
ar á unga aldri. Á fullorðinsárun-
um var hann eftirsóttur starfs-
kraftur bæði til sjós og lands.
Sjómennskan varð hans aðal-
starf um áratugaskeið, hann
hafði vélskólamenntun, sem
einnig nýttist honum til starfa í
sínu fagi á verkstæðum í landi.
Hvar sem hann starfaði var hann
vinsæll og vinmargur. Eftir áfall
sem hann varð fyrir heilsufars-
lega sýndi hann og sannaði með
sinni hörku og seiglu að hann
náði með endurhæfingu ótrúleg-
um árangri. Jói spilaði knatt-
spyrnu frá unga aldri um ára-
tuga skeið, þar sýndi hann sama
áræðið og úthaldið, aldrei að
gefa eftir, heldur að standa sig
fyrir þá sem á hann treystu.
Hann var mikill fjölskyldumaður
og naut sín best að sinna og sýna
í verki hve mikils hann mat sinn
stóra frændgarð. Hann var ung-
mennafélagi, þar sem hann var
bæði keppnismaður og hvatti
aðra til dáða. Hann barðist ekki
fyrir metorðum fyrir sjálfan sig,
var grandvar og heiðarlegur og
ætlaði öðrum það sama. Kannski
væri mannlíf í landinu okkar
öðruvísi ef við almennt hefðum
borið gæfu til að fylgja hans
lyndiseinkunn. Við Ása sendum
Huldu og fjölskyldunni allri okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Sveinn Jónsson.
Elsku Jói.
Það er erfitt að trúa því að þú
sért farinn frá okkur. Það eru
margar minningar sem fara í
gegnum hugann, alltaf varst þú
traustur og góður vinur og hlýr í
viðmóti. Við þökkum þér sam-
fylgnina í gegnum lífið og biðjum
góðan guð að varðveita þig.
Hafðu þökk fyrir allt og allt,
kæri mágur og svili.
Nú sit ég hér hljóður og hugsi
og horfi yfir gömul kynni.
Og söknuðurinn breytist í blessun
og bæn yfir minningu þinni
(Sigurjón Friðjónsson)
Elsku Hulda og fjölskylda,
innilegustu samúðarkveðjur og
guð gefi ykkur styrk í sorg ykk-
ar.
Þóra og Sæmundur.
Í dag, föstudaginn 16. maí,
verður borinn til grafar frá Ak-
ureyrarkirkju Jóhannes Bald-
vinsson vélstjóri, Brekkugötu 38,
Akureyri. Jói Bald. eins og flest-
ir þekktu hann, lést á Sjúkrahúsi
Akureyrar þann 5 maí sl. eftir að
hafa barist og lifað með erfiðan
sjúkdóm til margra ára.
Jóhannes fæddist á Gilsbakka
á Litla-Árskógssandi þann 17.
júní 1937, annar í röð átta systk-
ina og ólst þar upp til ung-
lingsára. Ekki var um fram-
haldsskóla að ræða, aðeins
barnaskóli í sveitinni og því lítið
annað framundan en vinna og þá
helst til sjós.
Má því segja um Jóa eins og
nær alla sem ólust upp á þessum
tíma að eftir fermingu komu
menn varla á heimaslóðir nema
sem gestir vegna vinnu sinnar
sem var oftast langt frá heima-
högum.
Árið 1956 öðlaðist Jói mótor-
vélstjóraréttindi og varð vél-
stjórn hans aðalatvinna alla tíð
eftir það til sjós og lands.
Jói Bald var með eindæmum
viðræðugóður og traustur félagi,
léttur í lundu og alltaf tilbúinn að
hjálpa til ef með þurfti, enda oft
leitað til hans hér áður fyrr með-
an heilsan hélst.
Það er ósk okkar að þú komist
sem fyrst á meðal ættingjana
sem flytjast svo ört frá okkar
jörð. Ykkar er sárt saknað.
Árið 1961 gekk Jóhannes í
hjónaband með eftirlifandi konu
sinni, Huldu Ellertsdóttur, og
eignuðust þau fimm dætur.
Hulda, dætur og fjölskyldur,
megi almættið styðja ykkur í
sorginni
Við vottum ykkur innilega
samúð.
Þorvaldur og fjölskylda.
Elsku Jói.
Við eigum erfitt með að trúa
að þú sért farinn frá okkur. Við
eigum svo margar yndislegar
minningar úr ferðalögum okkar
saman í gegnum tíðina, bæði inn-
anlands og utan. Þú varst ætíð
traustur vinur og félagi og alltaf
var gott að vera með ykkur
Huldu.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn,
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Jói minn, hafðu þökk fyrir allt
og allt. Elsku Hulda og fjöl-
skylda, Guð gefi ykkur styrk í
ykkar miklu sorg.
Inga Ellertsdóttir og
fjölskylda.