Morgunblaðið - 16.05.2014, Síða 73

MINNINGAR 73
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. MAÍ 2014
ekki væri ég með eitthvert
band og tjakk.
Með þessu tvennu ásamt tré-
kubb sem einnig var við hönd-
ina var svo vagninum lyft þann-
ig að hægt var að koma honum
á verkstæði á Tálknafirði þar
sem viðgerð var framkvæmd
undir árvökulu auga Guðmund-
ar. Í framhaldinu áttum við svo
góðar stundir saman og kvödd-
umst í ferðalokin á vegamótum
þar sem þau héldu til síns
heima í Reykjavík en við austur
á Eskifjörð.
Einnig fórum við öll saman á
sólarstrendur meðan báðir voru
yngri og sprækari. Í þeim gat
ég ekki annað en dáðst að þoli
hans í sólinni því oftar var það
hún sem gafst upp á undan og
settist. Annað atriði sem mér
er einnig minnisstætt er hversu
oft var beðið eftir honum þegar
farið var út að borða eða annað.
Hann tók tímann einfaldlega úr
sambandi, þurfti ekkert á hon-
um að halda.
Síðasta ferðin okkar Hall-
dóru með þeim Guðmundi og
Brynju, sem var afmælisferð á
skíði til Madonna í febrúar,
verður mér alla tíð minnisstæð.
Jákvæðni hans og ákveðni var
ótrúleg.
Það gat engum dulist sem til
þekkti að hann var orðinn mjög
veikur en hann ætlaði sér í
þessa ferð og fór. Vissulega
gerði hann ekki sömu hluti í
fjöllunum sjötugur og hann
hafði gert í ferðum þar áður, en
hann sannaði fyrir sjálfum sér
fyrst og fremst að hann gæti
það sem hann ætlaði sér.
Nú þegar leiðir skilur að
sinni þökkum við Halldóra og
fjölskyldan öll fyrir allan þann
tíma sem við eyddum með þér
og þínum og minningin um góð-
an dreng mun aldrei hverfa úr
hugum okkar. Elsku Brynja,
Magga, Jónína, Daníel og fjöl-
skyldur. Við sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum Guð að styrkja ykkur á
þessum erfiðu stundum.
Hilmar Sigurjónsson.
Í dag kveðjum við kæran vin,
mág og svila, Guðmund Jóns-
son, sem látinn er eftir rúmlega
árs baráttu við krabbamein.
Við áttum heima í sama stiga-
ganginum í Maríubakkanum
fyrstu hjúskaparárin okkar og
þar var gott að vera. Þar ólust
börnin okkar upp saman og þar
mynduðust sterk tengsl og góð
vinátta sem hefur haldist alla
tíð síðan.
Guðmundur var með ein-
dæmum hjálpsamur og nutum
við þess á árum áður. Hann var
alltaf boðinn og búinn til að
hjálpa okkur, bæði með lagfær-
ingar á bílum okkar og við hús-
og sumarbústaðabyggingar.
Guðmundur var með eindæm-
um laginn og kunni ekki að
kasta til hendinni.
Allt sem hann gerði var gert
af vandvirkni og fagmennsku
og ekki laust við að stundum
þætti manni nóg um. Óhætt er
að segja að vinurinn hafi verið
með bíladellu enda bifvélavirki
og átti hann margan flottan eð-
alvagninn um dagana.
Fordinn góði var þar fremst-
ur í flokki enda ferðuðust þau
Brynja og fjölskyldan mikið á
honum um allar trissur. Guð-
mundur var sérstaklega góður
við börn enda hændust þau að
honum og hann var alltaf tilbú-
inn að hlúa að gamla fólkinu og
spjalla við þau.
Dýrin fóru heldur ekki var-
hluta af góðmennskunni og
man ég eftir er hann var að
hjálpa okkur við bygginguna í
Gljúfraselinu og við sátum í
vinnuskúrnum og drukkum
kaffi að mús stökk úr fataheng-
inu og á öxlina á Guðmundi.
Flestir hefðu nú hrist hana af
sér með látum en Guðmundur
sagði: „Ertu þarna blessunin“
og hjálpaði henni svo út.
Villikettirnir voru líka vel-
komnir í bílskúrinn hjá honum
og passaði hann að hafa rifu
fyrir þá þannig að þeir kæmust
í skjól ef illa viðraði.
Kæri Guðmundur, við vitum
að þú ert kominn á góðan stað
og þegar þú ert búinn að heilsa
upp á þau sem á undan fóru þá
ferð þú að kíkja eftir eðalvagni
svo þú getir rúntað um aðra
heima.
Elsku Brynja, Magga, Jóní,
Danni og fjölskyldur, við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð,
megi algóður Guð vera með
ykkur og styrkja.
Blessuð sé minning góðs
drengs.
Guðmundur og Helga.
Ég var alin upp í litlum bot-
langa í Seljahverfinu þaðan
sem ég á endalausar minningar
um það góða fólk sem þar hefur
búið frá upphafi byggðar í göt-
unni. Einn af þeim var Guð-
mundur, oft kenndur við 11.
Síðustu daga hafa runnið í
gegnum huga minn minningar
tengdar honum, þessum hlýja,
ljúfa manni sem að alltaf hafði
eitthvað fyrir stafni.
Ef ekki var verið að sinna
garðinum þá voru það bílarnir
eða að dytta að húsinu en engu
að síður hafði hann alltaf tíma
til að spjalla við mig ef ég
stoppaði hjá honum til að for-
vitnast hvað væri verið að gera
. Svona gæti ég haldið lengi
áfram þar sem ég man ekki líf-
ið öðruvísi en með Guðmund
sem fjölskylduvin og nágranna.
Allar útilegurnar, ferðalögin,
afmæli, jól og áramót þar sem
fjölskyldurnar ásamt fleirum
áttu góðar stundir saman.
Í dag minnumst við Guð-
mundar með söknuð í hjarta en
vissu um að hann er í góðum
höndum.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Við viljum votta Brynju og
fjölskyldum hennar samúð okk-
ar.
Agnes Ósk, Ágústa
og Guðjón.
Okkar góði félagi í Kiwanis-
klúbbnum Jörfa, hann Guð-
mundur Jónsson, er látinn,
langt fyrir aldur fram. Laut í
lægra haldi fyrir vágesti sem
fáum eirir og sem hann barðist
af hörku gegn uns yfir lauk,
þar sem Brynja kona hans stóð
við hlið hans sem klettur. Guð-
mundur góði var hann stundum
kallaður til aðgreiningar frá
öðrum Guðmundum í klúbbn-
um.
Það var ekki að ástæðulausu.
Hann var einstaklega góður fé-
lagi, hlýr og glaður á hverju
sem gekk. Óspar á faðmlögin
og ötull til verka þegar taka
þurfti til hendinni. Hann var
líklega fyrstur eða einn af þeim
fyrstu sem gekk í klúbbinn að
stofnfélögunum undanskildum.
Alla tíð virkur og virtur félagi
sem tók þátt því sem klúbb-
félagar tóku sér fyrir hendur,
hvort sem var í fjáröflun eða
skemmtunum. En eitt var það
sem einkenndi hann.
Hann tranaði sér aldrei
fram. Sóttist ekki eftir vegtyll-
um eða embættum en var síst
minna metinn fyrir það. Guð-
mundur og Brynja voru ómiss-
andi félagar í ferðalögum hóps-
ins, innan lands sem utan.
Við Jörfafélagar söknum
góðs félaga og vinar en minn-
ingin um hann er okkur mikils
virði og þar mun hann lifa. Við
sendum Brynju eiginkonu hans,
börnum, tengdabörnum og
barnabörnum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Kiwanisklúbbsins
Jörfa,
Baldur Árnason,
Haraldur Finnsson.
✝ Sveinn BirgirRögnvaldsson
fæddist í Reykjavík
18. janúar 1946.
Hann lést á heimili
sínu í Vínarborg
11. apríl 2014.
Foreldrar hans
voru Rögnvaldur
Þorláksson, bygg-
ingaverkfræð-
ingur, fæddur 26.4.
1916, og kona hans
Thora Margaret Þorláksson, pí-
anókennari og húsmóðir, fædd í
Þrándheimi 9.7. 1915. Systir
Sveins er Guðný Kristín Rögn-
valdsdóttir, enskukennari, fædd
12.8. 1949. Börn hennar og
Hallgríms Snorrasonar eru
stundaði söngnám hjá Göggu
Lund. Sveinn hneigðist snemma
til ferðalaga og fór víða.
Snemma á áttunda áratugnum
flutti hann til München og bjó
þar um árabil. Áhuginn á tónlist
Bachs sem hann fékk í Pólýfón-
kórnum varð til þess að Münch-
en varð fyrir valinu. Þar starf-
aði þá Münchener Bach Chor
undir stjórn Karls Richters,
sem Sveinn fékk inngöngu í og
söng með í mörg ár. Sveinn
flutti heim og vann sem tungu-
málakennari við Samvinnuskól-
ann á Bifröst 1977-1986 og eftir
það í Samvinnubankanum, síðar
Landsbankanum við samruna
þeirra. Sveinn bjó í Frakklandi
og stundaði frönskunám um
tíma. Í byrjun árs 2004 flutti
hann til Vínarborgar og bjó þar
síðan.
Útför Sveins Birgis fer fram
frá Garðakirkju á Álftanesi í
dag, 16. maí 2014, og hefst at-
höfnin kl. 13.
Þóra, f. 18.3. 1976,
Þuríður, f. 2.7.
1978, Anna Guðný,
f. 27.1. 1983 og
Snorri, f. 7.11.
1989. Barnabörnin
eru orðin fimm.
Sveinn varð
stúdent frá
Menntaskólanum í
Reykjavík og lauk
BA-prófi frá Há-
skóla Íslands í
ensku, norsku og landafræði.
Ungur vann Sveinn við land-
mælingar á vegum Rarik.
Snemma kom í ljós áhugi hans á
tónlist og söng hann í Pólýfón-
kórnum undir stjórn Ingólfs
Guðbrandssonar í nokkur ár og
Sveinn frændi okkar hefur
kvatt þennan heim, 68 ára að
aldri. Þegar ástvinir kveðja reyn-
um við sem eftir sitjum að raða
saman púsluspili minninganna,
þessu haldreipi sem er það eina
sem tengir okkur nú við þann sem
horfinn er.
Sú sem þetta skrifar á sína
fyrstu minningu um Svein frænda
frá því þegar hún fékk að læðast
niður í kjallara á hjá ömmu og afa
á Laugavegi 97 til að vekja Svein
og fékk síðan að kúra hjá honum
undir sæng. Upp í hugann koma
líka stundir við píanóið þar sem
hann spilaði af fingrum fram og
söng, aðfangadagskvöld með
Sveini og ömmu, stóri blái Dodge-
bíllinn, og laugardagseftirmiðdag-
ar heima hjá ömmu þar sem
skipst var á skoðunum um heima
og geima yfir vöfflum með sultu.
Þegar þessum minningarbrot-
um, ásamt mörgum öðrum, er
púslað saman stendur eftir skýr
mynd af hlýjum, góðum og vel
gefnum manni.
Rausnarlegum manni sem bar
hag þeirra sem honum þótti vænt
um ávallt fyrir brjósti, og sýndi
því sem við systkinin tókum okkur
fyrir hendur mikinn áhuga.
Breyskum manni, sem oft var í
nöp við lífið og tilveruna, en lét
okkur samt aldrei efast um hversu
vænt honum þótti um okkur öll.
Sveinn frændi, við hugsum til
þín með söknuði og hlýju og þökk-
um þér samfylgdina. Minning þín
lifir.
Þóra, Þuríður, Anna Guðný
og Snorri.
Við andlát Sveins Rögnvalds-
sonar rifjast upp góðar minningar
sem við samstarfsfólk hans við
Samvinnuskólann á Bifröst áttum
með honum í lok sjöunda og upp-
hafi áttunda áratugar liðinnar ald-
ar.
Þessi Bifrastarhópur var á viss-
an hátt lítið sérstakt samfélag og
eins og í öðrum slíkum myndaðist
traust og trúnaður milli manna;
hver einstaklingur – líðan hans og
tilfinningar skiptu máli og varðaði
alla hina.
Og það var þessi vinátta sem
var svo einkennandi, jafnt í dag-
legum störfum sem og í leik ef
þannig vildi verkast. Minnumst
við skemmtilegra stunda þegar
hlé varð á skólastarfi og kennarar
og annað starfsfólk kom saman;
gerði sér glaðan dag við veislu-
borð hjá hvert öðru eða dreypt var
á guðaveigum í stærra plássi að
kvöldi dags.
Þá voru sögur sagðar, hlegið og
sungið – og þá var heldur en ekki
gott að hafa þennan listelskandi
mann sér við hlið – spilandi á pí-
anóið hvert lagið á fætur öðru,
jafnt dægurlög sem brot úr stór-
verkum heimskunnra tónlistar-
manna. Og Sveinn naut ríkulega
þessara stunda; hér var hann í
vinahópi – það fengum við oft frá
honum að heyra; og stundum brá
hópurinn sér af bæ – í bíó, á tón-
leika, í leikhús eða árshátíðir og
þannig mætti áfram telja. Í eitt
skipti sá Sveinn ástæðu til að
bjóða öllum heim til sín í Garða-
bænum; upphitun fyrir kvöldið;
veitingar ekki við nögl skornar og
brosandi lék hann á píanóið og
naut þess að hlusta á hópinn sinn
syngja einhverja „ómerkilega
slagara“. Aðrir sem betur þekkja
munu eflaust minnast Sveins sem
listunnanda og virks þátttakanda
á sviði sígildrar tónlistar og söngs
og, ef rétt er munað, var hann m.a.
lengi virkur í Pólýfónkórinum.
Sveinn var einstaklega ljúfur
persónuleiki, hógvær og kurteis –
snyrtimennskan uppmáluð í
klæðaburði og allri umgengni.
Enginn efaðist þó um getu hans
að koma sínu fram – ákveðinn ef
því var að skipta og fastur fyrir.
Sveinn var farsæll kennari, vel lið-
inn af nemendum og hjá honum
lærðu þeir sitt fag – enskuna.
Tíminn leið – hópurinn dreifðist
eins og lífsins gangur bauð upp á,
en víst er það eitt að þessi ár á Bif-
röst voru einstök og þeir sem þau
upplifðu minnast þeirra með mik-
illi ánægju.
Af og til hittist hópurinn og þótt
tilefnin geti verið með alvarlegum
blæ, eins og nú er við kveðjum
kæran vin, þá er gaman að sjást.
Við munum rifja upp það
skemmtilega, þ. á m. stórveislu er
Sveinn bauð til er hann varð sex-
tugur. Var þá fluttur til Vínar-
borgar en kom heim til að fagna
áfanganum í góðra vina hópi. Þar
var sem höfðingi færi í virðuleik
öllum og veitingar samkvæmt því,
en jafnframt var svo einlæglega
stutt í gleðina, hláturinn og
stráksskapinn að ljóst var öllum
viðstöddum að hvorki hann né við
höfðum nokkru gleymt frá Bif-
rastarárunum.
Við minnumst Sveins með ein-
lægri virðingu og þökk fyrir allar
samverustundirnar sem aldrei
bar skugga á.
Friður Guðs sé og veri með þér,
kæri vinur.
Fyrir hönd hópsins,
Níels Árni Lund.
Kær vinur og bernskufélagi er
fallinn í valinn. Það munu nú vera
um 60 ár síðan við Sveinn kynnt-
umst fyrst í Austurbæjarskólan-
um og urðum leikfélagar og bestu
vinir. Ein fyrsta minning mín um
Svein er þegar hann, spariklædd-
ur níu ára polli í hvítri skyrtu með
slaufu, sat við flygilinn á sviði
Austurbæjarbíós á 25 ára afmæl-
ishátíð Austurbæjarskóla og spil-
aði stutt tónverk, sem ég man
reyndar ekki hvað var. Þessi
minning er lýsandi fyrir Svein, því
tónlistin stóð honum alltaf nærri.
Hann gat sest niður við píanóið
og spilað sér og öðrum til ánægju
nánast hvað sem var af fingrum
fram. Segja má að augu mín og
eyru hafi opnast inn í heim tónlist-
arinnar í gegnum Svein og fjöl-
skyldu hans á Laugavegi 97, því
fallega húsi sem seinna vék fyrir
kassabyggingunum sem þar
standa nú. Æði oft settist Þóra,
mamma hans, píanókennarinn,
við píanóið og lét okkur syngja.
Þar kynntist ég meðal annars
fyrst Glúntunum og bandarískri
söngleikjahefð. Við Sveinn áttum
samleið í gegnum barnaskólann
og svo í menntaskóla. Á mennta-
skólaárunum var ýmislegt brall-
að, bridds spilað, meira að segja í
tímum (sumum), bíóferðir voru
tíðar og svo söngurinn. Það var
fyrir 50 árum, að frumkvæði
Sveins, að við félagarnir fórum á
fund Ingólfs Guðbrandssonar, en
hann tók okkur inn í Pólýfónkór-
inn sem þá var að undirbúa flutn-
ing á Jólaóratoríu Bachs. Á þess-
um árum var mikið sungið í MR
og vorum við Sveinn einir á báti í
Pólýfón meðal skólasystkina okk-
ar, en fjöldi þeirra gekk í Fílharm-
óníu og var þá mikill metingur í
gangi. Frá þessum tíma á ég líka
sérlega góðar minningar frá
kvartettsöng í góðum hópi. Sveinn
hélt svo árum saman áfram
söngnum með Pólýfón og fleiri af
bestu kórum landsins, auk þess
sem hann söng með Münchener
Bach Chor hjá Karli Richter á ár-
um sínum þar í borg, en það er tví-
mælalaust einn besti kór heims.
Við Sveinn vorum nánast eins og
bræður á æskuárunum og það var
aldrei spurning um annað en að
hann yrði svaramaður í brúðkaupi
okkar Sólveigar, en hann tók því
fagnandi þegar við fórum að
draga okkur saman. Eftir það
hittumst við alltof sjaldan, enda
höfum við ekki búið mörg ár sam-
tímis í sama landi á þeim áratug-
um sem liðnir eru síðan. Við Sól-
veig héldum þó alltaf nánu
sambandi við Svein og síðustu ár
hans í Vínarborg ræddum við
reglulega saman í síma. Það urðu
oft löng samtöl um ástandið hér
heima í landsmálum og pólitík,
sem Sveinn fylgdist með úr
fjarska af miklum áhuga. Sveinn
hefur alla tíð verið heilsuveill og
var öryrki síðustu árin. Skyndi-
legt fráfall hans bar þó óvænt að,
alltof brátt og alltof snemma. Við
Sólveig hugsum til Sveins með
hlýhug og söknuði og minningin
um góðan dreng, vin og félaga
mun ævinlega lifa með okkur.
Innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar, elsku Guðný og fjölskylda.
Hans.
Sveinn Birgir
Rögnvaldsson
✝
Ástkær bróðir okkar og frændi,
JÓHANNES GUÐMUNDSSON
frá Ytra-Vatni,
Skagafirði,
lést mánudaginn 12. maí á dvalarheimilinu á
Sauðárkróki.
Útför fer fram frá Reykjakirkju laugardaginn
17. maí kl. 13.00.
Systkini og systkinabörn.
✝
Okkar ástkæri
STEFÁN KARL LINNET
lést laugardaginn 10. maí.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 21. maí kl. 15.00.
Kristján Karl Linnet, Sigríður Anna Guðbrandsdóttir,
Sigurður Karl Linnet, Erla Einarsdóttir,
Helga Júlíusdóttir, Arnfinnur Róbert Einarsson,
Sigríður S. Júlíusdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐJÓN HERMANN HANNESSON,
Mýrum 1,
áður Valhöll,
Patreksfirði,
lést á Heilbrigðisstofnun Patreksfjarðar
11. maí. Útförin fer fram frá Patreks-
fjarðarkirkju laugardaginn 24. maí kl. 14.00.
Guðrún Guðjónsdóttir Bergmann,
Guðni Guðjónsson, Hrafnhildur Steingrímsdóttir,
Hermann Guðjónsson, Guðný Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SVANHVÍT HÁVARÐSDÓTTIR
Múlavegi 28,
Seyðisfirði,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Neskaupstað
fimmtudaginn 15. maí.
Hávarður Helgason, Svanhvít Björgólfsdóttir,
Ingibjörg Svavarsdóttir, Borgþór Jóhannsson,
Karl Svavarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.