Morgunblaðið - 04.09.2014, Blaðsíða 83

MINNINGAR 83
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. SEPTEMBER 2014
✝ Ursula IrenaKarlsdóttir
fæddist í Þýska-
landi 22. júlí 1944.
Hún lést 11. júlí
2014.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Karl Friedrich
Siepert, f. 1911, og
Helena Rüttger, f.
1917. Ursula átti
sem barn og ung-
lingur lengst heima í Crails-
heim en síðar í Frankfurt og
Stuttgart. Þar vann Ursula á
lögmannsskrifstofum við störf
sem hún hafði menntað sig til.
Árið 1970 flutti hún til Íslands.
Árið 1971 giftist hún eftirlif-
andi manni sínum Braga Ing-
ólfssyni, f. 1937, en hún hafði
kynnst honum á árum sínum í
Stuttgart þar sem hann var við
háskólanám. Þau bjuggu á
Akranesi til ársins
2010 en þá fluttu
þau til Reykjavík-
ur. Eftir stúdents-
próf frá Fjöl-
brautaskólanun á
Akranesi fór Ur-
sula í Háskóla Ís-
lands þar sem hún
lauk BA-prófi í
þýsku og námi til
kennsluréttinda í
framhaldsskóla.
Hún kenndi þýsku í Fjölbrauta-
skólanum á Akranesi frá 1986
til 2009. Ursula og Bragi eign-
uðust tvö börn, Baldur Má, f.
1972, og Helgu Báru, f. 1974.
Baldur á þrjá syni með konu
sinni Þórnýju Pétursdóttur, f.
1972. Þeir eru Atli Mar, f. 2002,
Ásgeir Bragi, f. 2007, og Unnar
Búi, f. 2010.
Útför Ursulu fór fram í kyrr-
þey.
Ég kynntist Ursulu þegar
hún hóf störf við Fjölbrauta-
skólann á Akranesi. Hún sinnti
þar starfi sínu af miklum metn-
aði og alúð og fylgdist vel með
nýjungum á sínu sviði. Við
hjónin kynntumst henni og fjöl-
skyldunni þegar þau fluttu í
næsta hús við okkur. Þau voru
góðir grannar og mikill sam-
gangur okkar á milli og hélt
hann áfram þó að Ursula og
Bragi flyttu til Reykjavíkur.
Garðrækt var eitt af áhuga-
málum Ursulu og gaman að
fylgjast með hvernig gróðurinn
óx og dafnaði og garður þeirra
hjóna breyttist frá ári til árs.
Því þau hikuðu ekki við að
flytja til stór og smá tré eftir
því sem þeim þótti best fara.
Við höfðum því stundum á orði
að það væri eins og trén í garð-
inum þeirra væru hjólum, því
það var aldrei að vita hvar væri
búið að koma þeim fyrir næst.
Við nutum líka góðs af garð-
yrkjuáhuga þeirra, hvort sem
var við að tína rifsber eða fá
heilu trén sem þurfi að fjar-
lægja vegna grisjunar. Nokkur
þeirra mynda nú öflugt skjól-
belti í Skagafirðinum.
Það var þó oft á tíðum meira
af vilja en mætti sem Urslula
sinnti störfum sínum og áhuga-
málum því 1993 greindist hún
með nýrnasjúkdóm sem reynd-
ist hafa byrjað mörgum árum
áður. En svo kom að því að Ur-
sula þurfti nýtt nýra og þá voru
góð ráð dýr.
En þá vildi svo vel til að
Bragi reyndist hæfur nýrna-
gjafi. Ursula gekkst því undir
aðgerð 2009 þar sem hún fékk
nýtt nýra. En í maí síðastliðn-
um greindist hún með krabba-
mein og lést eftir stutta sjúkra-
legu í júlí.
Þau hjónin ferðuðust alla tíð
mikið og þá ekki bara innan
Evrópu heldur einnig til fjar-
lægri staða eins og Fijieyja og
Kóreu.
Þau fóru einnig í ferðir til
Norður- og Suður-Ameríku þar
með talið Galapagoseyja. Oft
var því gaman og fróðlegt að
hlusta á ferðasögur þeirra. Í
sumar var ekki brugðið út af
vananum varðandi ferðalög, því
í tilefni sjötugsafmælis Ursulu
skipulagði fjölskyldan ferð til
Austurríkis. En heilsu Ursulu
hrakaði þegar leið að brottför.
Hún tók því loforð af fjölskyld-
unni um að ferðin yrði farin
hvort sem hún kæmist með eða
ekki. En það stóð tæpt því degi
fyrir brottför andaðist Ursula,
en fjölskyldan virti ósk hennar
um að fara í afmælisferðina
hennar.
Við þökkum góð kynni og
ljúfar minningar og látum hér
fylgja ljóð eftir ókunnan höf-
und, því það segir allt sem
segja þarf:
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Á þessari stundu er hugur
okkar hjá Braga og fjölskyldu
og vottum við þeim okkar inni-
legustu samúð.
Ólafur og Ragnheiður.
Síðast þegar ég hitti Ursulu
Karlsdóttur hélt ég að hún ætti
mörg ár eftir og mundi njóta
þess að vera laus úr vinnu, sjá
barnabörnin vaxa, halda áfram
að skoða heiminn. En hún var
jörðuð nú í ágúst, dó skömmu
eftir að hún greindist með
krabbamein. Hún náði ekki sjö-
tugsaldri.
Úrsúla var vinnufélagi minn
við Fjölbrautaskóla Vestur-
lands frá því ég hóf þar störf
haustið 1986 til vorsins 2009.
Hún kenndi þýsku og þótti
nokkuð kröfuhörð. Eitt sinn
heyrði ég nemanda sem fékk
sjö í einkunn hjá henni segja:
„Sjö hjá Úrsúlu er að minnsta
kosti eins og níu hjá venjuleg-
um kennara.“ Sem kennari
gerði hún þó ekki síður kröfur
til sjálfrar sín en nemenda.
Fólk lærði hjá henni. Hún var
hluti af liðinu sem gerði starf
Fjölbrautaskóla Vesturlands
svo árangursríkt sem raun ber
vitni.
Úrsúla var hreinskilin og
heiðarleg umfram það sem al-
mennt gerist. Hún var líka
raunsæ og með báða fætur á
jörðinni.
Samt maður af því tagi sem
hæfir að kveðja eins og við
gerðum þegar við lögðum rósir
kringum gröfina í Fossvogs-
kirkjugarði.
Fyrir hönd samstarfsmanna
við Fjölbrautaskóla Vestur-
lands votta ég Braga, Baldri og
Helgu Báru, sem og öðrum ást-
vinum Úrsúlu, samúð um leið
og ég þakka fyrir góð kynni.
Atli Harðarson,
skólameistari Fjölbrauta-
skóla Vesturlands.
Starf líknarfélaga, og líklega
flestra frjálsra félagasamtaka,
er borið uppi af tiltölulega
fáum sjálfboðaliðum.
Traustum félagsmönnum
sem leggja fram krafta sína og
tíma til hagsbóta fyrir fé-
lagsstarfið, mæta á alla við-
burði eða þegar boðað er til
starfa.
Ursula var slíkur félagsmað-
ur í Félagi nýrnasjúkra. Ég
kynntist Ursulu er ég hóf fram-
kvæmdastjórastarf hjá félaginu
þar sem hún var í stjórn.
Ursula var brosmild, hlýleg
og viðræðugóð en gat verið föst
fyrir. Hún var jafnan reiðubúin
að deila reynslu sinni af sjúk-
dómum og því að vera líffæra-
þegi. Bragi, maður hennar
hafði gefið henni annað nýrað
úr sér og frelsað hana þannig
frá skilun (blóðhreinsun) og
þeim óþægindum og bindingu
sem því fylgir. Margir þeir sem
biðu eftir nýrnaígræðslu fengu
upplýsingar frá Ursulu.
Þó að Ursula væri fædd og
uppalin í Þýskalandi og af
þýskum foreldrum var hún
einkar nákvæm íslenskumann-
eskja og fáir nákvæmari við að
lesa yfir texta og færa til betri
vegar. Það var gott að eiga
hana að í slíkum verkefnum.
Það var jafnan notalegt að hitta
Ursulu og eiga gott spjall við
hana. Þannig vörðum við mörg-
um kvöldum þar sem hún sagði
fróðlega frá lífi sínu og upplif-
unum.
Ég sakna Ursulu og þakka
henni góð kynni. Braga og fjöl-
skyldu hennar votta ég samúð
mína. Stjórn Félags nýrna-
sjúkra biður fyrir samúðar-
kveðjur og þakkar góð störf í
þágu félagsins.
Kristín Sæunnar-
og Sigurðardóttir.
Mér þykir mjög leitt að sjá
nú í Morgunblaðinu að mín
gamla skólasystir, Ursula
Karlsdóttir, er látin; fyrir aldur
fram.
Ég kynntist henni árið 1983,
er við vorum í uppeldis- og
kennslufræði til kennslurétt-
inda, við Háskóla Íslands. En
hún hafði þá verið langdvölum
á Íslandi; fyrst sem vinnukona
á einkaheimili, en var nú orðin
ríkisborgari og gift Íslendingi.
Sá var verkfræðingur, og
þekkti því vel til föður míns,
Baldurs Líndal efnaverkfræð-
ings, er þá þótti til mikillar fyr-
irmyndar sem frumkvöðullinn
að Kísilgúrverksmiðjunni við
Mývatn; og fleiru. En ég var
auk þess meðvitaður um hana
sem nýbúa, af því móðir mín
hafði verið hér nýbúi frá
Bandaríkjunum, og ég var
sjálfur nýlega kominn heim frá
löngu mannfræðinámi í Kan-
ada.
Úrsúla var áhugasöm um
tungumál og bókmenntir og
stefndi að því að verða hér
kennari í þýsku; en hún var frá
Vestur-Þýskalandi. Sýndist
henni 1984 að námið hennar til
BA-prófs við HÍ kæmi henni
ekki svo mjög á óvart, af því
þar væri hún aðallega að kynn-
ast með formlegum hætti hug-
vísindahugtökum er hún hafði
áður fengið pata af sem óhá-
skólagengin manneskja.
Síðast hitti ég þau hjónin
kringum 1987, er ég var að
vinna sem aðstoðarmaður iðju-
þjálfa á geðdeild Landspítala –
háskólasjúkrahúss. Þótti henni
óvænt að ég skyldi hafa komið
mér fyrir á svo þægilegum
vinnustað, en hún var þá farin
að huga að þýskukennslu á
Akranesi.
Ég hafði verið gjarn á að
reyna að fá hana til að tala sig
út um þýskar bókmenntir,
sögu; (og dægurmenningu); en
hún var; líkt og sumir nýbúar
okkar þaðan er voru fæddir eft-
ir síðari heimsstyrjöldina; ekki
jafn viljug til að tala um þær
hremmingar og við heima-
mennirnir erum, er við hittum
Þjóðverja. En hún virtist mér í
raun hlýleg og framtakssöm al-
þýðumanneskja af jarðbundn-
ara taginu; og myndarleg og
samræðusinnuð að auki. Ég
saknaði þess að hafa ekki hitt
hana síðan; en mér sýnist að
hún hafi staðið sig vel sem
fulltrúi nýbúakvenna hér.
Ég frétti seinna af henni sem
skeleggum þýskukennara á
Akranesi.
Tryggvi V. Líndal.
Ursula Irena
Karlsdóttir ✝ Þorvaldurfæddist 22.
ágúst 1952 í Kópa-
vogi. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 24. ágúst 2014.
Foreldrar hans
voru Jóhann Frí-
mann Baldurs yfir-
verkstjóri, f. 29.
mars 1926, d. 19.
maí 2014, og Ása
Þorvaldsdóttir Baldurs bókari,
f. 27. nóvember 1930. Þorvaldur
giftist 21. mars 1974 Hrafnhildi
Óskarsdóttur sem lést 20. októ-
ber 2011. Þau eignuðust tvö
króki. Hann lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólanum í Reykja-
vík árið 1972 og viðskiptafræði-
prófi frá Háskóla Íslands 1976.
Hann vann hjá Skýrr 1976-1977
og aftur 1978-1984, sérfræð-
ingur hjá Reiknistofu bankanna
1977-1978, var sjálfstætt starf-
andi á árunum 1984-1987, sér-
fræðingur hjá Sambandinu sál-
uga 1987-1990, forstöðumaður
tölvudeildar Íslenskra sjávaraf-
urða 1990-1998, sjálfstæður
hugbúnaðarráðgjafi hjá Mari-
tech 1998-2007, sérfræðingur
og forritari hjá ítalska fyrirtæk-
inu Fiorital 2007-2009 og síðan
hugbúnaðarsérfræðingur hjá
Reynd.
Útför Þorvaldar fór fram frá
Fossvogskirkju 1. september
2014.
börn: 1) Óskar
Hrafn Þorvaldsson,
f. 25. október 1973,
maki Laufey Krist-
jánsdóttir. Börn
þeirra eru: Magnea
Óskarsdóttir, f. 27.
september 1996,
Orri Steinn Óskars-
son, f. 29. ágúst
2004, og Emelía
Óskarsdóttir, f. 5.
mars 2006. 2) Stein-
unn Ása Þorvaldsdóttir, f. 24.
október 1983.
Þorvaldur ólst að mestum
hluta upp í Kópavogi að undan-
skildum fimm árum á Sauðár-
Hinn 25. apríl 2012 kom í at-
vinnuviðtal til okkar athyglisverð-
ur maður. Hann var klæddur
skyrtu, gallabuxum og í striga-
skóm. Skyrtan kæruleysisleg yfir
buxurnar. Hann var afslappaður
og hreinskilinn en með ákveðið
augnaráð sem leiftraði af
heillandi blöndu reynslu og ung-
æðislegs ákafa. Hann var ráðinn.
Þorvaldur féll strax vel í hóp-
inn. Hann var víðlesinn og með
óhefðbundnar skoðanir á flestum
málum. Studdi West Ham og
þoldi ekki minningargreinar. Þau
voru ófá hádegishléin sem fóru í
fjörugar rökræður um hin ýmsu
málefni, allt frá heimspekilegum
vangaveltum um þjóðfélagsstöðu
yfir í létta dægurmenningu. Auð-
vitað hafði Þorvaldur alltaf rétt
fyrir sér, að hans mati hið
minnsta. Í kjölfarið var hlegið að
öllu saman og allir snéru til vinnu-
stöðvar sinnar með bros á vör.
Aldrei langt í húmorinn.
Við fyrstu sýn virtist Þorvald-
ur með þykkan skráp. En undir
skrápnum var mýkri mann að
finna, mann sem snart okkur
samstarfsfólkið. Við fengum sög-
ur af veru hans í sveitinni hjá
ömmu hans og afa þar sem óseðj-
andi lesáhugi Þorvaldar hófst,
sögur af síðhærðum árum í MR,
frá árunum í Feneyjum og svo
mætti lengi telja. Hann talaði af
stolti um fjölskylduna sína, um
Hrafnhildi eiginkonu sína sem
hann missti skömmu áður en
hann hóf störf hjá Reynd og hann
saknaði sárt. Við nutum einnig
þeirrar gæfu að kynnast Stein-
unni Ásu, dóttur hans og yndis-
legri manneskju, í gegnum sam-
komur á vegum fyrirtækisins.
Fjölskylduferðin í Grímsnes
haustið 2012 er okkur sérstaklega
í fersku minni.
Fróðleiksfýsn og vinnusemi
Þorvaldar var einstök og hann
átti auðvelt með að læra nýja
hluti. Gott dæmi um það er að vel
yfir 30 árum eftir að hann útskrif-
aðist frá viðskiptadeild Háskóla
Íslands settist hann aftur á skóla-
bekk þess sama skóla í meistara-
nám í markaðsfræði og alþjóða-
viðskiptum. Hann fékk að
sjálfsögðu frábærar einkunnir í
því námi. Á undraskömmum tíma
hafði Þorvaldur kynnt sér til hlít-
ar allar helstu vörur sem fyrir-
tækið býður upp á og varð einn
helsti sérfræðingur fyrirtækisins.
Hann var gjarna fyrstur til að
mæta á morgnana og síðastur til
að fara. Aldrei stóð á honum að
aðstoða okkur hin eða taka að sér
ný verkefni og aldrei kveinkaði
hann sér yfir veikindunum. Veik-
indum sem nú hafa lagt hann að
velli langt um aldur fram.
Við nutum þeirra forréttinda
að vinna með Þorvaldi í rúm tvö
lærdómsrík ár. Við fengum að
kynnast manni sem hafði áorkað
miklu en einnig kynnst sárum
missi. Við erum óendanlega þakk-
lát og stolt af því að hafa fengið
þennan tíma með Þorvaldi og
hans verður sárt saknað. Prins
Póló, ítölsk rauðvín og góðir ostar
munu ekki smakkast eins og áður.
Elsku Steinunn Ása, Óskar
Hrafn og aðrir aðstandendur,
hugur okkar er hjá ykkur á þess-
ari kveðjustund.
Fyrir hönd samstarfsfólksins
hjá Reynd,
Bjarni Gaukur Sigurðsson
og Kristín Stefánsdóttir.
Þorvaldur hóf störf í spyrlaveri
Félagsvísindastofnunar í febrúar
2012 og ávann sér fljótt sterkan
sess í starfsmannahópnum enda
tókst hann á við öll verkefni eins
og hann tókst á við lífið; af einurð
og eljusemi, með bros á vör. Það
gustaði af Þorvaldi og um leið og
hann mætti á svæðið var eftir því
tekið enda var fas hans, fram-
koma og rödd til þess fallin að
fylla upp í hvaða rými sem var.
Hann stóð fastur á sínu og hafði
sterkar skoðanir á flestum mál-
um. Þetta kom einna best í ljós í
kaffitímum hjá spyrlum sem oft
voru ansi líflegir og alltaf átti Þor-
valdur orð til að leggja í belg.
Þrátt fyrir að skoðanaskiptin
væru oft fjörug enduðu þau alltaf
á góðu nótunum því þegar líða fór
undir lok kaffitíma var Þorvaldur
oftar en ekki fljótur að snúa
spjallinu þannig að allir gengu
brosandi aftur til starfa.
Þorvaldur var einstaklega
áreiðanlegur og áhugasamur
starfskraftur og góður í öllu því
sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann var indæll og hjálpsamur í
garð annarra starfsmanna og
hafði gaman af því að spjalla við
fólk um allt milli himins og jarðar.
Hann var líka stríðinn, en þó
beitti hann stríðninni alltaf á þann
veg að þeim sem fyrir henni urðu
sárnaði ekki. Þorvaldur vildi
hlæja með fólki en ekki að því.
Hann hafði notalega nærveru og
þægilega rödd sem nýttist honum
vel í starfi. Hann hafði einstakt
lag á að láta viðmælendum sínum
líða vel og að fá þá til að taka þátt í
þeim rannsóknum sem hann vann
að hverju sinni. Sannfæringar-
kraftur hans var svo mikill að aðr-
ir spyrlar grínuðust oft með það
að hann hlyti að vera kominn á
jólakortalistann hjá viðmælend-
um, eftir að hafa talað við þá í ófá
skipti og fengið þá loks til að taka
þátt.
Þorvaldur var líka fróður um
hin ýmsu mál. Haldin var starfs-
mannasamkoma snemma á þessu
ári þar sem Þorvaldur, ásamt ein-
um liðsfélaga, stóð uppi sem sig-
urvegari í spurningakeppni og
kom það hreint ekki á óvart þar
sem Þorvaldur virtist vera óþrjót-
andi brunnur visku. Hann kom
fólki sífellt á óvart með þeirri
þekkingu sem hann bjó yfir, hvort
sem það fólst í að þylja upp alla þá
sem gegnt hafa stöðu aðalritara
Sameinuðu þjóðanna, koma með
rétt ártöl á hinum ýmsu atburð-
um eða nöfn höfuðborga framandi
landa, hann virtist vita flest.
Þorvaldur talaði um það innan
hópsins að hann væri stoltur af
því að taka þátt í starfinu sem
unnið væri hjá Félagsvísinda-
stofnun og hann sýndi það vel
með því að sinna sínu hlutverki af
alúð. Aldrei var hann þó stoltari
en þegar hann talaði um börnin
sín og barnabörn og það var aug-
ljóst að fjölskyldan skipaði stóran
sess í lífi hans. Hvort sem um var
að ræða afrek barnanna hans í
námi og störfum eða þátttöku
barnabarnanna í íþróttum, alltaf
sagði Þorvaldur okkur af því
helsta sem væri að gerast og
ljómaði allur af stolti á meðan.
Það er með söknuði og sorg í
hjarta sem við kveðjum góðan
mann. Þótt Þorvaldur sé farinn
og röddin hans hljóðnuð, mun
minning um frábæran vinnu-
félaga og góðan vin lifa með okk-
ur. Aðstandendum Þorvalds
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd starfsfólks Fé-
lagsvísindastofnunar HÍ,
Ágústa Edda Björnsdóttir.
Þorvaldur Baldurs
Það kom að því
að elsku Nóri léti
aftur augun í hinsta
sinn. Veðrið var
milt og gott um
daginn og um kvöldið var him-
inninn sveipaður rósrauðum
bjarma fyrir utan svefnherberg-
isgluggann þar sem Nóri sat í
stólnum sínum og sofnaði svefn-
inum langa. Andlát Nóra var eins
æðrulaust og viðhorf hans til lífs-
Arnór Benediktsson
✝ Arnór Bene-diktsson fædd-
ist 26. mars 1920.
Hann andaðist 21.
ágúst 2014. Útför
Arnórs fór fram 29.
ágúst 2014.
ins, hann var tilbú-
inn að fara og virtist
hafa tekið ákvörðun
um að tíminn væri
kominn nú þegar
tekið er að hausta.
Þrátt fyrir að
hafa verið því viðbú-
in að Nóri yrði ekki
eilífur finnst mér
óraunverulegt að
hann sé ekki lengur
hér á jörð. Þegar ég
lít til baka þá hvarflaði varla að
mér þegar ég heimsótti hann að
einhver þeirra heimsókna gæti
orðið sú síðasta. En hann vissi ef-
laust betur, enda kvaddi hann
mig alltaf innilega og þakkaði
mér fyrir komuna.
Hann fylgdist alltaf með okk-
ur systrum og spurði eftir okkur.
Þegar mér leið ekki sem best á
sálinni veit ég að hann hugsaði
mikið til mín. Hann deildi því
með mér að hann hefði sjálfur
skömm á skammdeginu og það
létti alltaf yfir honum á vorin og
sumrin. Svo hann valdi haustið,
eða haustið valdi hann til að ljúka
þessari tilvist. Nú er hann kom-
inn á fund Mæju sinnar og
Hauks og það eru fleiri sem
munu taka honum opnum örm-
um.
Ég sakna þín, elsku Nóri
minn, meira en orð fá lýst. En þú
fórst á þann veg sem þú kaust,
klár í kollinum til lokadags, orð-
heppinn, kíminn og hlýr lítt’á.
Sjáumst seinna og bið að
heilsa. Þín,
Þórunn.